CARAPORQUIÑA VERMELLA
Por Xan Pérez.
Extensión da presentación dunha titiritada.
Dedicada a un amigo.
PRESENTADOR:
Xan, é un titiriteiro. E un dia atopou a súa casa , na que sempre quixo vivir, coa cociña orientada o sur…. Foron moitos kilómetros polo mundo enteiro e parte do extranxeiro, no seu coche verde.
O do coche verde é unha Anecdota; Cargando o coche despois dunha función, achegouselle un neno dos que viron a función, e co dedo pulgar da man dereita entre os beizos, díxolle:
Cando sexa maior quero ser coma ti.(Aaaaahii). Xan estremeceuse ante semellante honor. ¿Queres ser titiriteiro? Preguntou case cunha bagoa saindo da glándula.. E o neno dixo. Nooooon, eu quero ser un señor con un coche verde. (Aings)
Sigamos coa casa.
Non é unha casa moi grande, o necesario, pero é moi bonita; As paredes son de pedra, o tellado de pizarra, con unha chimenea desas que cheiran a borralla de carballo.
As xanelas e as portas, encargounas a uns carpinteiros de Vilatuxe, ademais da escaleira que sube o faiado, onde xan vai montar un plató. Con luces, con camara e con acción.
Dun lado da casa hai un prado do tamaño de unha pista de tenis que remata nun regato que canta toda a noite. Pero Xan, dalle ó prado outras utilidades; culinarias, aromáticas e medicinais. Ademais, ten un par de colmenas, con simpaticas abellas, que lle proporcionan antibiotico e velas para todo o ano, e lle axudan co pequeno xardin de flores, que hai o lado do minúsculo estanque sen peixes.
Doutro lado da casa, hai unha fraga, con un camiño que a cruza. O primeiro que fixo Xan cando se instalou na súa nova casa, foi dar un paseo para presentarse ós seus novos veciños.
Así que colleu a súa inseparable mochila, e marchou todo recto polo camiño que cruzaba a fraga, cantando un Aria da opera Verdiniana “Rigolletto”, na que o Duque de Padua advirtenos dos encantos das mulleres. A saber, “La donna e móvile”.
Na fraga non habia ningún koala,………. por iso tampouco habia eucaliptos.
Habia castiñeiras, nogueiras, carballos, ameneiros, pinos,…… E como era outono os esquios apañaban para o inverno, saltando dunha árbore a outra. Ou correndo polo chan, facendo saltar as follas entre as que aparecian deliciosos Boletus; que ben poderián servir pra acompañar unha chuleta. Pero como Xan non levaba cesto nin navalla de apañar cogomelos, decidiu volver mais tarde por eles. E facerse unha homenaxe esa noite.
Facia pouco que saira o sol, Xan érguese sempre moi cedo, e facia algo de frio polo camiño, pero pronto comenzou a percibir a fragancia dun lar. Seguramente, algunha casa que estaba cerca tiña o lume encendido. E o café de pota o lado. Xan ten “ventos” pra iso do café.
Sacudiuse e acelerou o paso como se fora a hora punta no metro de Madrid. É o pouco, escoitou os acordes dunha guitarra, e unha voz grave que cantaba algo dunha señora que se chamaba Hortensia, e decia o canto que a tal hortensia facia un caldo que quitaba o sentido. Xan achegouse despacio pra non facer ruido. O emisor desa armonía era un señor con bigote. Cando acabou de cantar Xan aplaudiu, e o señor con bigote, chamou a Xan polo seu nome e iso que ainda non se presentara. Radio aldea xa se encargara diso.
O señor con bigote invitou a Xan a entrar na casa e tomar o café de pota ó lado da cociña, foi unha pena non ter levado na mochila medio kilo de melindres, porque o café estaba quentiño.
O señor con bigote, puxo tamén, empanada de bacallau con pasas que fixera o dia anterior, para tomar co café, e un pouco de caña, pero a caña que lle vai a Xan e a das troitas. Según me contou Xan, a empanada tamén estaba deliciosa.
E o señor con bigote, dixo a frase que comenza calquer conversa. ¿Sábeche o churrasco?. E coa mesma invitou a Xan a comer o churrasco que esa fin de semán celebraba coa familia e uns amigos, advertiulle, que non se puxera ó lado dun familiar seu, un con ricitos, que comia o churrasco como gominolas. E desafinaba moito cantando o miudiño. O plan pintaba ben, porque resulta que o señor con bigote era trovador. Ademais irian a festa un gaiteiro que no seu tempo libre adicase a informática, e un avogado da capital do imperio, que fala galego e xoga moi ben o trivial pursuit. Vamos unha Feisbukliada. Xan colleu outro anaco da empanada, sorbeu despacio o cafe e aceptou o combite.
O señor con bigote e Xan, falaron de como se chamaban os lugares que habia preto da aldea, e dos chismes da xente, en fin, a Radio Aldea da que falaba antes.
E de pronto, unha porca meteuse na cociña. ¡¡¡¡¡PASA PORCA!!!! dixolle o señor con bigote a Porca. Así a chamaba. Porca, acababa de parir, e o señor con bigote insistiu en agasallarlle cunha das crias, para que lle dera compañia. Así que rematado o café e a conversa por ese dia. Xan marchou coa cria da porca no colo e a mochila no lombo.
Ó chegar a casa, puxo a cria sobre o sofá e decidiu poñerlle un nome, e como tiña cara de porca, chamoulle Caraporca.
Xan, cuidouna moito, e aprendeulle a facer cousas, Caraporca era moi lista, e o pouco xa sabia facer a colada, pasaba o ferro, abria as xanelas pra ventilar, limpaba o baño e incluso facia algún amaño coa agulla de coser, ante todo Caraporca é unha porca moi limpa, si señor. Pero o que mellor facia Caraporca era cociñar, facia un caldo de navizas con cocido que lle daba voltas o que facia a señora da canción que cantaba o señor con bigote. E un dia foi a un concurso da televisión, onde algún porco preñouna. Despois da regañina e o cabo dunhas semáns pariu unha única porca, e de nome púxolle Caraporquiña. A sua aboa Porca, fixolle unha carapuchiña vermella, para que non pasara frio. E dende aquela, todos a coñecen como caraporquiña Vermella.
Pero esa é outra Historia.
O meu bó amigo Xan Perez, é un dos titiriteiros que ó longo dos Cilexios de Primaria e Secundaria do noso País loitan por salvar unha parte moi importante da nosa cultura.
- O Sapo Encantado, Pedro e o Lobo, O Parrulo Feo, Caraporquiña Vermella… Son algús dos contos que conforman ó espectáculo actual cos seus títeres, dirixido maiormente ós Colexios de Galicia onde actúa asíduamente durante todo o curso escolar.
Podería falar da súa longa formación teatral, dos seus múltiples traballos no teatro, é de cantidade de traballos cos seus títeres, pero levaríame trés ou catro follas facelo e non quixera espallarme moito. Voume quedar só cos seus traballos no cine (1.999) “Mucha Sangre” Comedia dirixida por Pepe de las Heras. (2.005) “Chapapote… o no”, comedia sobre o acontecido co PRESTIGE; Director Ferrán Llagostera. Traballos na TVG (1.997) “Con Perdon” programa de humor da TVG. Realizando o espacio de “Entrevistas Indiscretas” (2.004) “A Miña sogra e mais eu” Serie para a TVG, no papel secundario de RICARDO. Director Kiko Cadabal.
Entre O Castelo e Muimenta 