CONCELLO DE CERDEDO/COTOBADE… VERGOÑENTO!!!

Pouco antes de chegar á vila de Cerdedo, a man dereita vindo de Ourense, e antes de chegar á pista de frenado, atópase esta fonte nun anaco da estrada vella, onde paran moitos coches para botar un grolo, óu encher unhas botellas como foi o meu caso, xa que cando veño de Lalín sempre paro nela por iso de non beber solo viño.

Quero que vexades o estado no que se atopa ista fonte. E non é de hoxe nin de onte. Isto ven de moitos anos atrás, xa que ós meus anos sempre a lembro así.

No verán bota pouca auga, e para beber un grolo hai que pousar a mau na pedra a modo dunha culler para recollela.

No inverno, bota tanta, que non hai maneira de achegarse sen mollar os pés.

Chama a atención a obra de inxeniería que fixeron para que non salpique os pés dos sedentos… un caldeiro de pintura, ó que lle sacaron o cú!

Que pasa… non ten o concello uns poucos euros para poñerlle un picho á fonte en condicións, e un pilonciño para recollela e que non salpique?

Pero se co que gastan nun “vinito español” xa poden adecentar un pouco esta fonte tan visitada.

A ver se é que o Sr. Alcalde ó estar agora o concello en Carballedo, moi lonxe de Cerdedo, non sabe do asunto.

Pois mandareilles eu as fotos para ver se toman nota e fan algo cando volvamos estar en tempo de eleccións, porque antes non creo!

Unha aperta, e moi bos días.

 

TEMPO DE ENTROIDO

TEMPO DE ENTROIDO
Carnaval carnavaleiro,
a orella do porco,
con aceite e picante,
comesta de entrante,
sempre é o primeiro!!
E despois vén o pulpo,
que seica hai pulpeiro,
e rematar de seguido,
con carne ó caldeiro!!
Pra acabar co conto…
colorín, colorado,
que xa está o xantar,
comesto e papado.
Só falta o cafe,
pra completar a faena,
e repousar o comesto,
ata a hora da cena!!

UN PETO DE ÁNIMAS SEN ÁNIMAS…

UN PETO DE ÁNIMAS SEN ÁNIMAS…
Fai uns días, mirei este peto de ánimas en Pazos de Borela de Cotobade
O peto estaba valeiro, e pregunteille polas ánimas a un velliño que estaba sentado no valado do lado:
– E logo ás ánimas do peto rezáronlle tanto que xa van no ceo,, ou?
– Non, estanlle na de Senra gastando en viño os cartos que lles botan.
A de Senra, ven sendo unha taberna das da aldea de toda a vida que está a 20 mts. do peto.
Quixen mirar cos meus propios ollos a cousa, e echegueime á taberna pra miralas bebendo viño. Pero alí non estaban. Estiven esperando se entraban mentras valeiraba un par de cuncas de tinto, pero non apareceron.
Cando saín, o vello non estaba sentado no valado, e pregunteime se sería unha aparicióm desas, ou un das ánimas do peto.
Por se o caso, marchei dalí a toda presa, por se aparecía a Santa Compaña e me levaba con ela.
Non teño ganas de pasar o resto da vida cunha cadea nos pes, un candil de carburo na mau, e coa cabeza tapada asustando á xente polas congostras en diante.
Que teñades moi bo día. 

ODA Á VIRXE DO PORTOVELLO

Hoxe volvín a escoitar,
que á Virxe do Portovello,
cambiárona de concello,
e agora mira pro mar.

Anque con esas maneiras,
é moi entendible a cousa,
hai cabezas coma lousas,
que asemellan estranxeiras.

E coma o pan rachado en migas,
pensan que teñen direito,
e ata dano por ben feito,
estragar unha cantiga!

O que importa é a fama,
e un pedestal nos altares,
sen importar que os cantares,
perdan a súa ialma.

Fan do embarcadeiro un porto,
e do noso pai Miño un mar,
amosando ser moi curtas,
ó cámbialos de lugar.

Ten narices que convertan,
a Ourense en mariñeira,
en marinos ós romeiros,
e á cantiga nunha feira.

Se vivira Don Manuel,
colleria na súas maus,
unha tranca de carballo,
pra escorrentalas a paus.

Por non respetar a cantiga,
tan fermosa qu’el compuxo!!
Mañá seran esquencidas,
esas que viven do luxo!!

NO MEDIO DUNHA PISTA DO MONTE DA FRACHA

NO MEDIO DUNHA PISTA DO MONTE DA FRACHA !!
Facía tempo que non miraba unha, tan abundantes nas brañas dos prados neste tempo, ata non fai tantos anos.
Ata parecía que desapareceran por mor do purín, pesticidas, etc.
Nan fontes baixas e puzos, tanto a píntega como a escura, eran sinal de que a auga era limpa, e non tiña contaminación algunha.
Unha ledicia volver a miralas.

ODA A UN COCIDO

E nesas andaba eu,
guitarra en man, e entretido,
cando me chama o Miguel,
un que vive en Figueirido.

— Bos días teña, Don Pepe,
En que cousa anda enredado?
— Aquí, tocando un pouquiño,
e ver o tempo pasando.

— Pois eu estaba pensando,
que xa que teño libre o día,
podemos tomarlle un viño,
nesta mañá de invernía.

— Carallo!! Que boa idea.
Acéptocha encantado.
Vou a mercar un paraugas,
pra non rematar mollado.

Pois caía auga a caldeiros,
i era tanto o que chovía,
que pra xantar ben a gusto,
un cocido apetecía.

Despois dun viño tras doutro,
e mirando pra ventana,
díxenll-ó meu amigo:
— De xantar… entranme ganas!!

I é que o pincho que puxeron,
era unha tentación:
Pataca, grelos, chourizo,
e anaquiño de lacón.

E mirandonos pra cara,
coma dous enamorados,
decidimos xantar xuntos,
e darnos por contentados.

Despois co bandullo cheo,
xantando o que apetecía,
despedímonos pensando,
que mañá será outro día!!

REFLEXIÓS DENDE A CARBALLEIRA SOBRE O REI E OS MEDIOS DE COMUNICACIÓN!

Hoxe, que ata nin me apetecía tocar a guitarra coa calor que facía, púxenme a escoitar a radio pra saber o que se coce no mundo mundial.

A miña sorpresa é, que a noticia mais escoitada é que, a ver a quen propón o Rei para presidente do goberno… jaaaa.
A ver. O Rei, non pinta nada neste asunto, nin pode pintar.

O traballo do Rei e familia é, regatear no verán e esquiar no inverno, que para iso lle pagamos.

O Rei non pode dispoñer, nin nomear, nin gobernar. É coma os xerros chineses, un adorno. Ou coma os xenros que na casa do sogro fan o que lles mandan.
Primeiro: Quen ten que presentarse é Feijóoo se quere, que para iso gañou as elecións, e se o decide, o Rei non pode dicirlle que non.
Segundo: Se Feijóoo, decide non presentarse porque non ten os apoios necesarios, non se presenta. E o Rei non pode dicir que sí!
Terceiro: Se Feijóoo decide non presentarse, farao Sanchez como segundo partido mais votado.
Cuarto: Se Sanchez ten os apoios necesarios para presentarse, farao, anque o Rei diga que non.
Quinto: Se Sanchez non conta cos apoios necesarios, presentarase ou non se quere porque o decide él, non o Rei, que non lle pode dicir nin si nin non.

Sexto: Se non se presentan nin Feijóoo nin Sanchez, imos a novas eleccións, anque o Rey diga que non:

Concluíndo…
Que sea o que Feijóoo e Sanchez queiran, porque o Rey o único que pinta é sair na foto e que se fale dél.
Apertas, e boas noites!!

ODA DO GRUPO “A MAQUÍA”

Viva o grupo “A Maquia”
e tódolos seus instrumentos!!
Vinde vernos ós concertos,
e ós variados eventos,
nos que o grupo vai tocar.
Parádevos a saudar,
e deixarédesnos contentos,
ademais de agradecidos.
Que non hai cousa millor,
para este grupo cantor,
que ter un montón de amigos.

CAMAREIROOO… CUNCA DE VIÑO E TAPA DE CALLOS!!!

CAMAREIROOO… CUNCA DE VIÑO E TAPA DE CALLOS!!!
Hoxe levei a Isidoro,
tomar unha cunca de viño.
Tenvos bo gusto o gatiño,
pois se lle gustan os callos,
moito mais lle gusta o viño.
Xa pode pasar un ratiño,
que está farto o condenado,
leva media hora deitado,
e relambendo o fuciño!

O LAPIZ DO CARPINTEIRO

En certa ocasión, unha muller foi o seu xinecólogo/dermatólogo de costume, por un lunar que lle apareceu na pel.

– Moi bos días.

– Ola, moi bos días señor doutor.

– E logo que lle trae por aquí?

– E que saíume un lunar moi grande e negro nunha ingle, mesmo ó lado da raíña, e quería que mo sacara, porque afeame moito.

– A ver? Deixemo ver?

– Mire, doutor…

– Carafios!! É ben grande e ben negro. Voulle dar unha crema para que o embadurne ben con ella dúas veces ó día, unha pola mañá e outra pola noite. Penso que lle vai pasar, así que á volta dun mes volva por aquí, e miramos os resultados.

E así foi, a muller, volveu pra casa, fixo o que lle mandou o doutor, e volveu á consulta un mes despois.

– Moi bos días, que como lle foi coa crema?

– Mire doutor. Ó que lle botei a crema, desapareceu, pero agora apareceume outro igual do outro lado.

– Ostrás! Que cousa mais estrana e rara. Nada, voulle sacar unhas escamiñas coa pinza, e mandámolas analizar, pra saber se é benigno ou maligno, e bótelle a crema a este tamén. En canto veñan os análisis, xa a chamo.

E así foi. O cabo duns días, o doutor, chamou á muller para que fora a súa consulta, e en canto chegou:

– Moi bos días, doutor. Que resultaros saíron da analise?

– Vamos a ver, mulleriña. O seu home de que traballa?

– Ai! O meu home elle carpinteiro.

– Pois fagame o favor, e díagalle da miña parte, que antes de poñerse coa faena, saque o lapiz da orella. Xa mirará como non lle volven a aparecer mais lunares!!!