UN PETO DE ÁNIMAS SEN ÁNIMAS…

UN PETO DE ÁNIMAS SEN ÁNIMAS…
Fai uns días, mirei este peto de ánimas en Pazos de Borela de Cotobade
O peto estaba valeiro, e pregunteille polas ánimas a un velliño que estaba sentado no valado do lado:
– E logo ás ánimas do peto rezáronlle tanto que xa van no ceo,, ou?
– Non, estanlle na de Senra gastando en viño os cartos que lles botan.
A de Senra, ven sendo unha taberna das da aldea de toda a vida que está a 20 mts. do peto.
Quixen mirar cos meus propios ollos a cousa, e echegueime á taberna pra miralas bebendo viño. Pero alí non estaban. Estiven esperando se entraban mentras valeiraba un par de cuncas de tinto, pero non apareceron.
Cando saín, o vello non estaba sentado no valado, e pregunteime se sería unha aparicióm desas, ou un das ánimas do peto.
Por se o caso, marchei dalí a toda presa, por se aparecía a Santa Compaña e me levaba con ela.
Non teño ganas de pasar o resto da vida cunha cadea nos pes, un candil de carburo na mau, e coa cabeza tapada asustando á xente polas congostras en diante.
Que teñades moi bo día. 

A VOLTAS COA “FOLIADA DE TENORIO”

A VOLTAS COA “FOLIADA DE TENORIO”
……..Fai cousa dun par de anos, e cando me atopaba botando unhas cantiguiñas nunha das mesas que hai na Carballeira de San Xusto, achegáronse a min dúas mulleres entre estranas e curiosas, e con moitas ganas de cantar.
……..E como non. Entre algunha outra, cantamos a Foliada de Tenorio. Pero nada mais empezar, decateime de que as cousas non ian ben, e que o que elas cantaban, non tiña nada que ver co que cantaba eu.
……..Fixéronme saber, que a letra que se canta hoxe en día, non ten nada que ver coa verdadeira da cantiga. Que a actual, foi cousa de Avelino Cachafeiro, e que por iso fala de Soutelo.
……..E díronme o texto que según elas é o verdadeiro, e ata me comentaron que uns canteiros, labraron xa fai moitos anos o retrouxo nun penedo que hai nun lado da estrada que vai a Carballedo, pero que entre a matogueira e os alcolitros que prantaron, xa non se da chegado a el.
……..Así que, sexa certo ou non, alá vai o texto que según elas, é o verdadeiro.

FOLIADA DE TENORIO
Carballeira de Tenorio,
heina de mandar cortare,
cando vou pra Pontevedra,
quítame a vista do mare.
Ea, ea, salerosa… quítame a vista do mar-e.
—
RETROUSO
Como se colean as troitas n’a i’auga,
asi se menea teu corpo salada.
Como se colean as troitas no rio,
asi se menea teu corpo frorido.
—
Baila nena, baila nena
e non pares de bailar-e,
qu’as estrelas tamen bailan
sen perder seu alumar-e
Ea, ea, salerosa… sin perder seu alumar-e.

Anque me oiras cantar-e,
un ano mais nove meses,
nunca m-has d’ouir deci-re,
a mesma copla dúas veces.
Ea, ea, salerosa… a mesma copla dúas vece-es.

Se queredes que vos cante,
tendes que darme diñeiro,
porqu’a miña gargantiña,
non m’a fix’un carpinteiro.
Ea, ea, salerosa… non ma fix-un carpinteiro

O FOXO DO LOBO DE PARAÑOS ( Cotobade)

      Os foxos, son unhas trampas fixas, que se facían para cazar e dar morte ós lobos. Facíanse con uns valados en forma de embudo que podían chegar a medir mais dun Quilómetro, e remataban nun pozo fondo. Facíanse de pedras, anque coñezo un par deles feitos con estacas espetadas no chau e con terra encostada achegada a elas pola parte de fora do embudo.

      Neste caso, está feito con cachotes, e moitos deles, pola súa feitura, parecen sacados dun castro. Tanto os arredores do foxo, coma o monte onde está, non son pedregosos, o que fai pensar que as levaron ata alí en carros ou outros medios de transporte.

     A caza, consistía en facer cuadrillas de varias aldeas e sair pola noite facendo moito barullo, ladrando os cans, ir petando latas con paus e berrar seguido. Eu, aínda me lembro de cativo, cando na casa, chegada a noite, dician que “iban correr o lobo”

      Esto facía que o lobo, se vira acorralado pouco a pouco. Ibase levando cara o foxo, onde remataba meténdose no embudo no que se facían unhas porteliñas nos balados para que tivera por onde entrar. Según do lado que se acosaba ó lobo, deixábanse abertas as do lado por onde viña, e pechábanse as do outro lado, para que non atopara saída.

      Tan pronto se sabía que estaba dentro, facíase por levalo cara o pozo, onde caía e xa non tiña ningunha saída.

      O que non sei, é como facían para matalo. Se coas escopetas, ou a pedradas. En algún caso, teño escoitado que seica se espetaban no chau do pozo unhas estacas afiadas, para que o lobo morrera na caída, ó espetarse nelas.

      Os foxos mais fondos, como é o deste caso, ten unha porta pola que seguramente sacaban ó lobo despois de morto. Diante, hai unha lousa fendida en dous anacos, que podería facer de porta, anque tampouco é seguro, xa que é unha suposición miña.

      Este foxo, é un pouco dificil de atopar ó estar sen señalización algunha, anque hai un cartaz ilustrativo preto dél. Non está señalizado na estrada, e non hai ningún carreiro orientativo.

      É dos mais grandes que coñezo. Saqueime unha foto ó lado do pozo, para que vos fagades unha idea do tamaño que ten.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•