ODA Ó PULPO Á FEIRA

ODA Ó PULPO Á FEIRA
Os que somos da montaña,
e criados na ribeira,
sabemos beber bo viño,
e xantamos pulpo á feira.

Así que avisado queda,
quen me queira convidar’e,
a min non me gusta o pulpo,
en pequena cantidade.

Ben aceitado e picante…
e as talladas ben quentes!!
E anque cocido, algo duro,
pra que rechine entr’os dentes.

E pra acompaña’las racións,
entre tallada e tallada,
lesca de pan de Lalín,
e tinto de Ribadavia.

AGORA QUE XA NON QUEDAN, NIN CURAS, NIN FEIRAS, NIN TRATANTES

..    Alá xa fai moitos anos, cando a feira do 12 na Agolada era das mais importantes de toda Galicia, cando o número de cabezas de gando casi era igual co de feirantes, e cando os pendellos estaban cheos de vida, seica chegou a unha delas un cura, coa idea de mercar un porco pra ceba.

..    E nesas andaba, mirando os cochos polos distintos caixóns dos vendedores, cando se lle achegou un feirante, que sen mediar palabra algunha, berroulle por detrás da orella:

..    – Nesta feira, non hai mais ca curas e porcos.

..    – O cura, dou a volta e preguntoulle.

..    – E logo, señor… vostede é cura?

..    – Pois non señon, non lle son cura, por sorte!

..    – Vaites!!  Entón é porco!

* Contoumo: Manoliño Areán Fernández. Un cura amigo, da parroquia de Parada de Lalín.