COMO LLE CAMBIAN O ACEITE Ó COCHE UN HOME E UNHA MULLER

COMO LLE CAMBIAN O ACEITE Ó COCHE UN HOME E UNHA MULLER:
———– A MULLER
1. Achégase ó taller cando o coche marca “Cambio de aceite”
2. Mentras llo cambian, espera na cafetería saboreando un bo café.
3. Trinta minutos después paga e arrinca co aceite cambiado.
Gastos:
Cambio de aceite 70,00 €
Café 1,10 €
————
Total 71,10 €
————O HOME
01. Achégase ó Carrefour e compra unha lata de 3 litros de aceite, un ambientador que arrecende a vainilla e un pack de 6 cervexas.
02. Levanta o coche co gato.
03. Abre unha cervexa e bébea para repoñerse do esforzo.
04. Coloca unha cacerola para recoller o aceite usado.
05. Busca unha chave do 17 para desenroscar o tapón do carter. Nona atopa.
06. Achégase a unha Ferraxería e merca unha chave. De volta, atópase cos amigos na cafetería e convida a unhas cervezas.
07. Desenrosca o tapón. O motor aínda está quente. Queimase nunca mau e caelle o tapón xunto co aceite na cacerola.
08. Bota mercromina na queimadura, e bebe unha cervexa mirando como cae o aceite na cacerola.
09. Achégase o veciño e beben unhas cervezas. Mentralas beben, o veciño dille que non lle chegan os tres litros de aceite, que o seu coche leva cinco.
10. Colle o coche da muller e volve ó Carrefur a por outra lata de 3 litros. Aproveita para mercar outro pak de 6 cervexas.
11. Colle a cacerola co aceite vello e bota nun burato do xardín. Tapao con terra.
12. Toma unha cervexa e empeza a botar o aceite no coche.
13. Sinte un ruido estrano, mira debaixo do coche, e estalle caindo o aceite que bota… Non lle puxo o tapón ó carter.
14. Xura en arameo e bebe unha cervexa.
15. Vai o xardín e desenterra o aceite vello para atopar o tapón. Limpao.
16. Lava as maus e bebe unha cervexa.
17. Pon o tapon, e bota o aceite.
18. Bebe unha cervexa.
19. Catro horas despois de empezar o proceso, mira a varilla do aceite e está ó nivel. Bebe unha cervexa.
20. Sóbralle un litro de aceite.
21. Baixa o coche e garda o gato.
22. Bebe unha cervexa para celebrar o traballo ben feito.
Gastos:
2 latas de tres litros de aceite 94,00 €
Ambientador con arrecendo a vainilla 2:70 €
Chave do 17, 4,50 €
2 Pack de cervezas 12:20 €
Ronda de cervexas no bar cos amigos 7,50 €
Gasto aprox. en gasolina dos dous coches para ir ó Carrefour 3,00 €
—————
Total: 123,9 €

A INOCENCIA DOS AVÓS

A INOCENCIA DOS AVÓS…
O avó, estaba esperando polo seu neto á saída do colexio.
– Avoíño, avoíño… como se chama cando dúas persoas durmen no mesmo cuarto e unha delas está enriba da outra?
O avó, quedou un pouco sorprendido ante semellante pregunta do seu netiño de oito anos, pero decidiu dicirlle a verdade, xa que os tempos nestas cousas avanzaron mais cá física cuántica.
– A eso chámaselle ter relacións sexuais. Tamén se lle chama coito, furabolos, fojete…
– Ahhhhh… graciñas avoiño!!!
Pro outro día, e cando o avó estaba na porta do colexio esperando polo netiño, saío este con cara de poucos amigos cara él:
– Avó, non se chaman relacións sexuais nin nada diso que dixeches!… Chámanse literas!… E dixo a mestra que vaias onda ela que quere falar contigo.

A SALA DE REFRIXERACIÓN CELESTIAL

..      Como ben sabedes os que fostedes ó catecismo de pequenos, a catequista dicianos sempre que Deus, tiña un reloxo co nome de cada un de nós colgado nas paredes do ceo, e que por cada mentira que contabamos, o reloxo, adiantaba un minuto.

..      Así deste xeito, San Pedro, o día que chegabamos ó ceo, solo con mirar pro reloxo de cada un, sabía a onde tiña que mandarnos. Se direitos o ceo, se pasando antes polo purgatorio, ou de cabeza pro inferno.

….    Daquelas, todos pensabamos que era un conto, xa que non había maneira de comprobar se era certo. Pero agora cos adiantos que temos, pódese conectar vía satélite co Facebook do ceo, e podemos mirar o reloxo de cada ún, para ver como anda a cousa.

…..   Eu, onte instalei unha APP que se chama “O ceo: Pasa que está aberto” e puiden mirar o reloxo de todo o mundo.

..      Así, puiden comprobar, que as agullas dos reloxos de San Lourenzo de Muimenta e Santo Estevo de Cadrón, non se moveron nada.

..      As do Papa, movéronse cinco minutos.

..      As de feijo, xa están preto da hora.

..      E así un por un, e cada un co seu reloxo marcándolle as mentiras.

..      Chamoume a atención un enorme cuarto que pon, “SALA DE REFRIGERACIÓN CELESTIAL” que seica é onde se poñen o fresco, todos os que están no ceo durante o vrao, para miras o televexo, ler, xogar ó dominó, tocar a guitarra, etc. e sen pasar calor ningún.

..      Pregunteille a San Pedro o sistema que tiñan para refrescar semellante cuarto, e contestoume que usaban os reloxos dos políticos como ventiladores.

..      Así mo contou el, e así volo conto eu.

DE CONVERSA POR SAN VICENTE DE OITAVÉN!

..      Onte, convidado a unhas cervexas polo amigo Andres Lorenzo, que celebraba a bombo, platillo, e jaita, amais de con moito rebumbio, o seu cumpleanos …ta e tantos! Tiven a ledicia de conversar, e escoitar como contaba uns contiños a súa avoa. A Sra. Anuncia.

..      Unha das cousas que me contou, e coa que mais rin foi, que seica facía tempo que un home probe, iba pedindo esmola polas casas da parroquia de San Vicente. E para facelo, senpre decía o seguinte:

         “Deme una limosnita, por el amor de Diós,  que en esta mano tengo cinco dedos y en la otra, tres y dos”

..      Pensei escachar coa risa. E que decir ten, que tempo despois, cando baixaba para Pontevedra, viña rindo eu só no coche, lembrando o conto.

..      Que ledicia falar cos nosos vellos. Cantas cousiñas se aprenden diles.

..      Andrés díxome que pro ano que ven, cumplirá 90 anos, e eu comenteillo a ela:

..      – Así que seica vai cumplir 90 anos pro ano que ven. Vai ser grande a festa en San Vicente…

..      – Primeiro, deixeme cumplir vostede 89 dentro duns días.. e despois falamos!

..      Foi unha ledicia, Sra. Anuncia.

…..    Volverei visitala, e cantareille desas cantiguiñas que lle gustan, e a ben seguro que me ensinará algunha, das que vostede sabe.

..      A aperta mais grande para vostede!!

O SEGURO DE ACCIDENTES LABORAIS

        Nistes dias pasados, durante o temporal Filomena, estaban tres operarios nun andamio a 30 metros de altura poñendo ladrillos.

        Un diles, sinte a necesidade de botar unha mexada. Así que baixa do andamio e vai facer a súa necesidade. Nises intres, unha enorme ventoleira, dalle a volta ó andamio. Caen os dous operarios que estaban nél, e morren.

        Xa pola noite, o afortunado operario que salvou a vida de milagre, está xunto coa súa dona no tanatorio onda os cadaleitos dos seus compañeiros, chorando amargamente e lamentando a súa perda.

        Niso que entra un señor no velorio, diríxese as dúas viuvas, e sacando dous papeis dunha carteira, dilles:

        – Señoras. Acompañoas no sentimento, ó mesmo tempo que lles fago entrega a cada unha de vostedes, dun cheque por importe de 300.000€ previsto polo seguro da empresa de siniestros.

        A dona do amigo inconsolable, mira pra el e dille:

        – E o señorito mexando!!!

GHALO DAS CRUCES Ó LICOR CAFÉ ( Receita en 15 pasos)

01.- Achegarse ata as Cruces e mercar un ghalo duns cinco quilos. Xa ven esfolado e limpo.

02.- De camiño pra casa, parar na taberna, e mercar dúas botellas de licor café. Botar un par de grolos de cada unha, para ver a calidade.

03.- Xa na casa, rechear o ghalo con un anaco de touciño, medio limón, e herbas con moito arrecendo (Romeo, tomillo, orégano, loureiro e pementa negra). Aproveitar o momento para botar un par de grolos de cada botella de licor café.

04.- Poñer o ghalo nunca fonte e abrir o forno, metelo dentro e pechar. Aproveitar para botar un groliño de licor café.

05.- Poñer o forno a 180 grados, sentarse, esperar, e mirar de cando en vez pro ghalo.

06.- Según se vai mirando, aproveitar para tomar dous licores de grolos no café.

07.- Darlle á manivela de fornear o prendo, ó tempo que se toman catro licores de botellas co café.

08.- Grolear ben o café para que non se queime a manivela do licor.

09,- Beber catro grolos do ghalo con café, mentres se asa o licor.

10,- Apagar o licor, sacar o café e poñelo enriba dos grolos. Aproveitar para manivelar das dúas botellas de cada ghalo.

11.- Sacar o forno, emplatar o café, acoitelar o licor, e ghalear a mesa.

12.- Coller un ghalo grande, enchelo de botellas e licuar os vasos ata a mitade de grolos coa manivela de fornear.

13.- Mentras se ghalean uns grolos, esperar que enfrien as botellas tomando un forno de licor de grolos por riba do café.

14.- Deitarse troceado na bandexa do café, meter o licor na cama e deitarse co ghalo. Xa se comerá mañá xunto co forno de ghalear as botellas da manivela.

15,- A durmila…

A OVELLA BRINCADEIRA

…… O señor Fidel, dedicouse toda a súa vida á cria de ovellas e cabras. Era herdanza do seu pai e avo, que xa dende facía moitos anos, abastecían de carne aos restaurantes e carnicerías de toda a bisbarra do Deza.
…… Fidel, chegou a ter un rebaño tan grande, que cando pacían no monte da costa, parecía que estaba todo nevado. Tal foi a cousa, que atopouse con que era moito traballo para el solo, polo que decidíu contratar a un axudante para levalas e traelas do monte, e el dedicarse por completo ao ordeño e á laboura dos queixos.
…… Con tal motivo, puxo uns letreiriños nuns cuantos sitios de Lalín, buscando un axudante: “Busco unha persoa para coidar rebaño de ovellas e cabras. Non é necesario ter esperencia”
…… Antón, era un rapaz da zona de Vigo que fora traballar a unha fábrica do gas á Lalín. A fábrica iba pechar por falta de rendimento e por aparecer a eletricidade. Deciciu ir onda o señor Fidel para ver de coller o traballo que ofrecía, anque el, non tiña idea do que era o pastoreo… e aínda mais… non sabía como eran as ovellas e as cabras, xa que de onde el era, non había (aínda hoxe, hai rapaces nas cidades que nunca viron unha vaca e pensan que o leite daea o cartón)
…… Ó señor Fidel, gustoulle o rapaz e decidiu poñelo a proba para ver se podía contar coa súa axuda para coidar de semellante rebaño. Con tal motivo esplicoulle:
…… – Pola mañá, coa axuda dos cans, lévalas ó monte. Os cans xa saben por onde ir, e ti tes que ter conta que ningunha quede atrás ou vaia por onde non é. Deixas que pazan todo o día, vixiante de que non se perda ningunha, e pola tardiña, levalas a beber ó rio e volves con elas para casa.
…… Así fixo, levounas ó monte, paceron todo o día tendo tino de que non se perdera ningunha, e alá pola tardiña, decidiu levalas ó rio para beber e marchar para casa. No intre en que iban chegando ó rio, os cans levantaron unha lebre, que pasou feita unha chispa por diante de Antón.
…… Deixou que beberan ata que fartaran, e cando remataron, arrincou con elas para casa. Chegou, meteunas nas cortes e foi onda o señor Fidel:
…… – Boa noite Antón, qué, como che foi o día. Gustouche o traballo?
…… – Pois si señor. Gústame moito, paseino moi ben coidando das ovellas, i é un traballo que non mata a ninguén.
…… – E que tal as ovellas… dironche moito traballo?
…… – Non señon, non. Bueno, solo unha pequeniña que quería marchar, e ata os cans nona deron pillado. Saltaba moitiísimo e corria feita unha chispa. Bó traballo que me costou pillala. Tiven que traela no colo que non quería vir, e ainda agora, queda na corte dando uns cacho brincos por enriba das outras, que chega ata as taboas do teito.

LEÑA PRO INVERNO

LEÑA PRO INVERNO
.       Teño un amigo que fai uns días que me díxo: Teño que levar todas estas polas pro cuberto polo serán, pra picalas e facer leña pro inverno.
.       Pero moitos días despois as polas siguen alí, no medio da carballeira, e él sentado no balado con unha cervexa na mau.
.       Preguntado polo motivo contestou;
.       – Abrín unha cervexa e senteime no balado pensando que facer, se levar moitas de cada vez e ir algo mais despacio, ou se levar poucas e ir mais apurado.
.       – E a que conclusión chegaches.
.       – Fun buscar outra caixa de cervexas e estou esperando a que me conteste o meu pensamento.

SAN ANTONIO, SAN GONZALO E SANTA ANA.

SAN ANTONIO, SAN GONZALO E SANTA ANA
.       Contan os mais vellos do lugar, que cando Deus repartiu as competencias que lle corresponderían a cada santo, cometeu un erro. Un erro de duplicidade, xa que otorgoulles sen decatarse, as labouras de casamenteiro a dous santos ó mesmo tempo: a San Antonio e a San Gonzalo.
.       O conflicto que creou entre os dous santos, foi tan grande e chegou a tal punto, que cando unha moza lle pedía a un deles pra se casar, o outro sentía tantos celos, que armaban tal regueifa, que ata resoaban os berros na terra.
.       Sabendo Deus do asunto, e sentíndose culpable de semellante desfeita, chamounos ós dous, e tomou unha decisión salomónica: Concedeulle ao San Gonzalo as labouras de casamenteiro das mulleres vellas, a ó San Antonio as das novas,
.       San Pedro, que amais de ser o encargado de gardar as  chaves do ceo coñece todos os idiomas do mundo, é o encargado de escriturar as actas das xuntanzas celestiais, e escribíu o conto en portugués e á maneira dun cantar de cego, deste xeito:

Santo Antônio ficou bravo
onda Deus foi reclamar:
– Em assuntos de noivado,
e casório ao pé do altar,
São Gonçalo ainda acaba
ocupando o meu lugar…
O Senhor sorriu e disse:
– Toniquinho, não esquenza:
Você casa as que têm vinte,
ele casa as de cinquenta.
Você para em vinte e nove,
ele assume até os noventa.
Pois não é que o tal acordo
fez o céu se encher de graça?
Os dois santos se abraçaram
e até hoje, sem pirraça.
Santo Antônio acode a uva,
São Gonçalo, a uva passa.

….    E por eso, esta estrofiña que vou pór de seguido, e que perteñece ao cantigueiro tradicional portugués, non ten moito sentido, xa que ningún dos dous santiños pode meterse nas competencias do outro.

Sao Gonçalo de Amarante,
Casamenteiro das velhas,
Porque não casas as novas?
Que mal te fizeram elas?

.       Pero o conto non remata aquí, porque durante a xuntanza, e atopándose Santa Ana presente, xa que era a encargada de que estivesen sempre cheas as cuncas do viño de Deus de de San Pedro, díxo en voz alta e dirixíndose a Deus con todo o respecto: Señor, a min aínda non me dou encomenda algunha. E Deus tan sabio él, metendo o dedo índice na orella e sacudíndoa ben, preocupado porque xa estaban todas as encomendas repartidas, respostoulle:
.        – Pois xa está o asunto arranxado miña queridiña Ana. Ti serás a casamenteira das viudas.
.       – De cales señor, das novas ou das vellas…
.       – Tanto das novas coma das vellas, que non quero enredos e cometer o mesmo erro outra vez.
.       E iste, e non outro, é o motivo polo que San António é o casamenteiro das novas, San Gonzalo o das vellas e Santa Ana a casamenteira das viudas.

– O romance ou cantar de cego, ensinoumo un bo amigo cantor portugués: Toniño Zambujo . Pró conto, inspiroume un dos trasnos que durmen na carballeira da Chan, no Caritel de Ponte Caldelas.

O LACAZÁN

O LACAZÁN
Contan os nosos vellos, que nunha parroquia de Lalín, había un home que non quería traballar e que sempre decía:
– Eu non nacín para traballar e non traballo.
E dicíanlle os seus veciños que tiñan que aturalo:
– Tes que traballar como fan todos os homes da aldea e non ser tan lacazán.
– Que non traballo, cajonolume!!!
– Pois como non traballes, non comes.
– Pois non como e xa está.
– Pois entón ímoste entrerrar.
– Pois enterrádeme pero traballar non traballo.
Entre todos os veciños compraron unha caixa, metérono dentro, e o home ía moi ledo e cómodo tumbado dentro da caixa cara ao cemiterio.
No camiño atopáronse cun arrieiro que ía levar viño e grao á feira da Agolada. Ao ver aquilo preguntou:
– Como levades aí a ese home.
– Ímolo enterrar.
– Pero se non está morto.
– Pero é que non quere traballar e como non traballa, non ten que comer, e se non ten que comer, pois enterrámolo.
– Pero homes de Deus, diso nada, doulle eu un ferrado de trigo.
O home que non quería traballar ao oir aquilo levantouse da caixa e preguntoulle ó arriero:
– Cocido ou en grao.
-Non, non, eu doucho en grao e cócelo ti.
– Entón que siga o enterro.´
E os veciños enterrárono vivo.