ADIVIÑA…

Cal vai ser o xantar de hoxe,
que papará o Pepiño,
aceitadiño e picante,
un pouco duro, e quentiño?

Pra que pensedes un rato,
qué pode ser, e que non,
destaparei a resposta,
mentras fago a dixestión.

Nona direi mentras xanto,
que co fresco que está o día,
teño que papalo pronto,
e se falo moito… enfría!

PONTE CALDELAS

“PONTE CALDELAS”
.     Ponte Caldelas, é un fermoso concello da provincia de Pontevedra, que según parece, recibe o seu nome da ponte sobre o río Verdugo, e polos manantiais de augas sulfurosas que hai nas súas ringleiras.
.     É un concello ó que vou moito polos grandes amigos que teño tanto na vila coma nas parroquias, e porque son un namorado da serra do Suído e dos montes que rodean ó concello.
.     Así que, pensei que a vila, merecía unha cantiga a modo de un himno. E como dicimos os músicos, puxen os dedos nas teclas, e non evitei a tentación de facela.
.     A cantiga xa a fixen fai tres anos, pero por diversos motivos que non veñen moito a conto, non decidín publicala ata o de agora.
.     Así que, espero que lles guste, alo menos, as xentes desas terras tan fermosas, e que sepan que a fixen con todo o cariño que lle teño.
.     Se é así, para o vindeiro ano, estrenareina publicamente na fermosa alameda que hai na vila, acompañado dunha morea de amigos e de todos os que queiran participar.
.     Será toda unha ledicia facelo.
.     Unha aperta para todos, e moitas grazas de antemán!
……………….
PONTE CALDELAS.
Ponte Caldelas, Ponte Caldelas,
ti eres a mellor vila,
das da provincia de Pontevedra.
De Pontevedra, de toda Galicia,
ti eres Ponte Caldelas,
a mellor vila desta provincia.
Deitada aos pes do Suido,
entre a Fracha e Castrelada,
durme entre o coto da Brea,
o do Antón, e Penarada.
Neles aniñan as fontes,
que verten súas augas claras,
no Verdugo e no Oitavén,
pra ter súas terras regadas.
Ponte Caldelas…
Que fermosas as parroquias…!!!
As de Anceu e Forzáns,
xunto coa de Taboadelo,
e as de Tourón e Xustáns.
Castro Barbudo e a Insua,
xunto coa de Caritel,
Ponte Caldelas reloce,
como pintada a pincel.
Ponte Caldelas…

UNHA NOVA CANTIGUIÑA.

UNHA NOVA CANTIGUIÑA.
.    Aquí tedes a miña nova cantiguiña. Ata me parece que é a primeira cantiga de amor que fago cun texto meu. E a verdade que quedei contento con ela e gústame. Un dos motivos, seguro que é polo traballo que me dou rematala.
.    Os lugares nos que aparece o video, son uns remansos de paz onde me inspirei para facela, e neles naceu. Despois grabeina na tranquilidadeda casa.
.    Seguro que a incorporarei ós meus directos pro ano que ven, e como non podo tocar quitarra e piano a un tempo, pois a melodía do piano fareina asubiando, anque non debo facelo moi ben, porque miña nai decíame que non asubiara que asustaba ós melros.
.    Pois nada. que espero… e ogallá vos guste!

CANTIGA DE AMOR

Que fermosos ollos verdes,
que aínda o son mais, ó brilar,
dando luz a ese sorriso,
que dibuxas ó mirar.

Mel pura son os teus beizos,
froita doce polo verán,
cando bican miña pel,
fan que toque o ceo coas maus.
coas maus….
Coas maus!
…..
Que ledicia pros meus dedos,
enredarse coas túas maus,
acariciar teus cabelos
dibuxando ondas do mar.

Que dozura escotarte,
e camiñar xunto a ti.
vou pisando nubes brancas,
por un camiño sen fin.
sen fin…
Sen fin!

ODA Ó AMIGO JULIO E Ó SEU CAN.

Teño un amigo gaiteiro,
alá na rúa das Pereiras,
que toca a gaita que nin diola,
nas distintas festas e feiras.

Hai que ver o que disfruto,
cada vez que nos xuntamos,
coas cousas que falamos,
e cos contos que recluto.

Fai uns días operouse,
do rodamento da cadeira,
que co vello, cando andaba,
semellaba unha peneira.

E achegueime a súa casa,
pra facerlle unha visita,
pois mandeille unha mensaxe,
pra pedirlle previa cita.

Recibiume o meu amigo,
arrimado a unhas muletas,
e dixo: Imos pra cociña,
que alí teño unhas banquetas.

Asentín coa cabeza,
e alá nos fomos sentar,
xa que a él, convalecente,
faille falta repousar.

O malo é que ten un can,
que a traizón… sen avisar!
Enriba dos meus zapatos
ocurréuselle mexar.

Pero o Julio compensoume,
cun par de cuncas de viño,
facendo que me esquecera,
da mexada do canciño.

Logo fritíu uns chourizos,
e comémolos con pan,
acompañados dúns contiños,
e dos ladridos do can.

O probe debía ter fame,
ou estaba antoxadizo,
pois non fixo mais ca oubear,
co arrecendo dos chourizos.

E alí botei a mañán,
conto vai e conto ven,
bebendo viño e comendo,
nos chourizos da sartén.

Pois nada mais, meus amigos,
xa está o conto contado.
Visitareino de novo,
se ten ó can ben atado.

E ti, meu querido amigo…
moitas grazas, compañeiro!
Coidateme moito… moito,
que a saúde é o primeiro.

——————————(Pepe: 31.1.2022)

Dedicado ó meu amigo Julio González Álvarez, pola visitiña que lle fixen a semán pasada, e polas atencións que sempre ten para conmigo.

 

ODA Ó AMIGO CANABAL.

Alá arriba en Forcarei,
teño un amigo gaiteiro,
que ó escoitar o ben que toca,
fai que me quite o sombreiro.

Tanto entona un alalá,
como toca unha muiñeira,
e envexa lle da ós da Roda,
cando canta a Rianxeira.

Un gran tipo é este tipo,
e ademais un bo chaval,
chamado Pepe de nome,
e de apellido, Canabal.

Polo medio da semana,
xa que somos amiguiños
imos ó Pepe do Marco,
a celebralo cuns viños.

E o domingo en vez da misa,
imos dar ata Marcón,
xa que a tasca do Emiliáno,
é a nosa gran devoción.

E hai alí unha pulpeira,
que seica é do Carballiño,
que nos pica unhas racións,
que regamos cun bo viño.

E entre un grolo e outro grolo,
e entre tallada e tallada,
renovamos a amizade,
coas dúas maus apretadas.

 

XA É INVERNO!!

XA É INVERNO!!
O inverno ten frio,
e está todo por vir,
meteuse na cama,
non pode durmir.
Ten os pés mollados,
e neboa nos ollos,
frios os xeonllos,
moi rubio o nariz!
Ponlle un cobertor,
mais unha mantiña,
pra que queza axiña,
e sexa feliz.
Para miña netiña Naima – 11-12-2021

ODA Ó MEU AMIGO OLEGARIO.

ODA Ó MEU AMIGO OLEGARIO. 
Tranquiliño que eu estaba,
en moi boa señardade,
cando alá, dende Beade,
recibín unha chamada.

Era o amigo Olegario,
pra convidarme a un cocido,
pra xunto con outros amigos,
celebrar o aniversario.

Como a todas estas farras,
non se pode decir non,
pra amenizar a ocasión,
levei a miña guitarra.

E alá collemos camiño,
un tal Canabal e mais eu,
sentados no coche seu,
e os dous moi contentiños.

En Beade xa esperaban,
Carlos, Suso e mais Andrés,
picando nuns tentempés,
mentras uns viños cataban.

Foi un fermoso serán!!
Papándolle un bo cocido,
regado cun mellor viño,
e tartas pra rematar.

E como non hai sobremesa,
sen botarlle unhas cantatas,
entre copas e cubatas,
ata foi a Marsellesa.

Moitas grazas Olegario,
por sacar pra ocasión,
a garrafa do sitróm,
e os licores do armario.

Moita sorte, que a mereces,
e que cumplas moitos mais,
nós estivemos moi formais,
e ti, cumpliches con creces.

 

ODA Ó MEU AMIGO MANU RIZABÉ

Os que temos bos amigos,
dos que se din de verdade,
convídante á súa casa,
todos cheos de bondade.

Danche patacas e grelos,
péxegos, mazás e peras.
e ata che dan uns oviños,
prás tortilliñas das ceas.

E cando chega o Outono,
cheo de noces e figos,
o primeiriño que fan,
é chamar polos amigos.

Danche unhas noces con mel,
e sinalando as figueiras,
poñen a escada dicindo…
Podes coller os que queiras!

Graciñas, amigo Manu,
por esta tarde de farra…
Chama por min cando queiras,
que vou, e levo a guitarra!

ODA Ó SAN LOURENZO DE MUIMENTA

¡San Lourenzo de Muimenta!
Hoxe veñoche rezar,
pra que busques unha moza,
coa que me poida casar,
pois teño a cama valeira,
e a roupa sen lavar.

E non mo podes negar,
que és meu Santo queridiño,
ou deixarás de ser Lourenzo,
e serás San Lourenciño.
…..
Nota do autor:
Que si, que xa sei que é unha cantiga machista e que pode ferir sentimentos.
O poemiña escribino a finais dos 70, nos meus outros tempos e na miña outra cultura.
Amais, a tradición oral é a tracición oral, e a retranca é herdanza dos meus vellos.
Que se a escribiría hoxe? Pois non sei… ao mellor non, pero ao mellor si. O que si é seguro, que tampouco vou renegar dela.