ENCE E OS NOSOS MONTES

ENCE E OS NOSOS MONTES
.     Onte cando iba pra Lama escoitei en Radio Pontevedra, un anuncio de ENCE, onde din mais ou menos “Se tés alcolitros de 15 anos, mercámoschos. ENCE coida dos vosos montes!!
.     E xa que estaba nun concello ateigado de alcolitros e acababa de pasar por Ponte Caldelas, outro tanto do mesmo, ou aínda peor, déuseme por pensar de que o anuncio é unha mentira tan grande coma o deserto do Sahara. E amais de ser mentira, como diría o meu amigo Jose M Canabal… Non é certo, nin verdade!!
ENCE, non coida dos nosos montes. Coida dos seus intereses nos nosos montes, que é moi distinto.
.     Cando ENCE se preocupou das carballeiras e soutos dos nosos montes?
.     Saben os de Ence que é un carrrasco? Unha carqueixa? Un codeso?
.     Cando lle preocuparon a ENCE as matogueiras que os fan tan fermosos?
.     Cando ENCE prantou outra cousa que non foran alcolitros?
.     Cantos carballos, vidros, ameeiros, sobreiras, salgueiros, freixos, loureiros, aveleiras, etc. prantou ENCE para decir a burrada de que coida dos nosos montes?
.     Cando se preocupou ENCE de limpar os montes onde non hai alcolitros?
.     Cando se preocupou ENCE dos montes do Deza, antes de que apareceran eses alcolitros que se dan en altura superior a 600 mts.?
.     Que fixo ENCE polos montes de Agolada e Lalín ata fai uns anos que está enchendo prados e terras de labradio de alcolitros, co beneplácito da consellería do Medio Ambiente galego?
.     Se ENCE coida dos nosos montes, por qué permitíu que un sitio tan emblemático e fermoso como o Pedregal da Irimia, nacemento do noso pai Miño, se enchera de alcolitros?
.     Preocupáronse algunha vez os de ENCE da fauna e flora autóctona que desaparece nos alcolitais que prantan? desaparece dos alcolitais que prantan?
.     Non me fagan rir, que sáenme prantos en vez de risas.
.     Hai un vello refrán que di que en boca pechada non entran moscas. No caso da súa, polo tamaño, en vez de moscas entran avestruces. Así que millor para os montes galegos… péchena!!

NO CONCELLO DA LAMA

NO CONCELLO DA LAMA
Achegueime á Lama pola primavera,
pra ver pola noite a lúa brilar,
mirar as estrelas dende o alto do Seixo,
e na serra do Cando, a noite pasar.

E na mañanciña, ó romper o día,
baixarei ó río que atravesa o lugar,
e irei a Liñares pra ver a fervenza,
onde o río Xesta, parece brincar.

Pasarei por Xende, ver o Santo Cristo,
e dende as Ermidas podrei disfrutar,
das fermosas vistas do Suído e do Cando,
e do río Verdugo, camiño do mar.

E alá nos mais altos montes do concello,
deixareime levar nun remanso de paz,
por entre os carballos da Ermida dos Prados,
disfrutando dos soños de cando rapaz.

Non me irei da Lama sen ir ó Pelete,
con unha botella e unha cunca na man,
e sentado á sombra do vello carballo,
brindarei polas xentes deste lugar.
……………….
A Lama e un concello moi fermoso, ó que vou de cando en vez dende fai xa moitos anos.
Antes facíao polos amigos que teño alí, pola miña afición á pesca que me levaba ata Carrizáns, e porque sempre me gustou tomar unha cervexa na de Daniel, un lugar a carón do rio Verdugo, que podería pasar por ser o paraíso do que fala a Biblia.
Agora fagoo, entre outras cousas, pola música.
Destacan deste concello, as súas romarías e lugares enxebres diños de visitar, pero sobre todo, o carballo cinco-centenario do Pelete, coñecido coma “O carballo do viño”, e a súa romaría.
Xa solo o seu asentamento ós pes do monte do Seixo, e coa serra do Cando como abrigo, é unha auténtica beleza, que me fai lembrar á miña aldea natal do Castelo en Lalín, ó pe da Cima da Costa.
Todo esto, levoume fai uns meses, a facerlle un poema, musicalo, e convertilo nunha especie de himno.
Espero que lle guste, alo menos, as xentes do lugar, xa que o fixen dende o corazón, e inspirándome no cariño que lle teño a esa fermosa terra e á súa xente.
Unha aperta para toda a xente do lugar, e para todos vós.