O LAPIZ DO CARPINTEIRO

En certa ocasión, unha muller foi o seu xinecólogo/dermatólogo de costume, por un lunar que lle apareceu na pel.

– Moi bos días.

– Ola, moi bos días señor doutor.

– E logo que lle trae por aquí?

– E que saíume un lunar moi grande e negro nunha ingle, mesmo ó lado da raíña, e quería que mo sacara, porque afeame moito.

– A ver? Deixemo ver?

– Mire, doutor…

– Carafios!! É ben grande e ben negro. Voulle dar unha crema para que o embadurne ben con ella dúas veces ó día, unha pola mañá e outra pola noite. Penso que lle vai pasar, así que á volta dun mes volva por aquí, e miramos os resultados.

E así foi, a muller, volveu pra casa, fixo o que lle mandou o doutor, e volveu á consulta un mes despois.

– Moi bos días, que como lle foi coa crema?

– Mire doutor. Ó que lle botei a crema, desapareceu, pero agora apareceume outro igual do outro lado.

– Ostrás! Que cousa mais estrana e rara. Nada, voulle sacar unhas escamiñas coa pinza, e mandámolas analizar, pra saber se é benigno ou maligno, e bótelle a crema a este tamén. En canto veñan os análisis, xa a chamo.

E así foi. O cabo duns días, o doutor, chamou á muller para que fora a súa consulta, e en canto chegou:

– Moi bos días, doutor. Que resultaros saíron da analise?

– Vamos a ver, mulleriña. O seu home de que traballa?

– Ai! O meu home elle carpinteiro.

– Pois fagame o favor, e díagalle da miña parte, que antes de poñerse coa faena, saque o lapiz da orella. Xa mirará como non lle volven a aparecer mais lunares!!!

CANTANDO NAS TABERNAS

CANTANDO NAS TABERNAS.
.      Dende o mes de Novembro, estou vivindo e disfrutando das cantigas tabernarias tal como as coñecín de cativo alá pola taberna de Souto na Agolada, pola taberna do Reino en Cadrón (Lalín), e cos meus curmáns de Moneixas na taberna de Pachín.
.      E solo por poñer tres exemplos, porque polas tabernas das parroquias de Lalín, como nas de tantas e tantas outras, cantábase moito no tempo de lecer despois de facer as labores da casa.
.      A cousa é moi sinxela. Xuntarse cuns amigos, chamar por teléfono a unha destas tabernas dos arredores das vilas, e preguntar se se pode e deixan cantar.
.      Se che dín que sí, como é na meirande parte dos casos, pois na tardiña alá polas oito, aparecemos, sentámonos nunha mesa, empezamos a cantar, e que me leve o demo se non disfrutan e disfrutamos os que estamos alí, cantando as cantigas que todos sabemos.
.      E non importa cantar ben ou mal. O conto é cantar, e que a xente disfrute da música da Nosa Terra.
.      A instrumentación? Pois case ningunha, ou ningunha como podedes escoitar no video que acompaño. Có son das cuncas, das mesas e das palmas chegan dabondo, e se non: Unha guitarra, unha acordeón, e calquera instrumento de percusión, ós que hai que acarñar e non petar, para que non molesten as cantigas. Que unha cousa é acariñar un instrumento musical, e outra moi distinta, aporrealo!!
.      E o millor de todo, é non avisar a ninguén nin dicir en onde é a taberna a que se vai, porque se non, aparecen os seguidores e a xente de sempre, e as cantigas tabernarias, perden a esencia do que son, e convírtese a cousa nunha especie de concerto entre amigos.
.      O bo disto é, que nunca se molesta a ninguén. O que quere cantar canta, e o que non, que escoite. E se alguén di que molestamos, recollemos aparellos, a outro lado e todos tan contentos.
.      O pasado luns en Meaño, e o venres nunha taberna de Mourente, vivín a música, como facía moitos anos que non vivía. Chegamos as sete, e ata as 11, música a toda mecha. E as tabernas ateigadas de xente que ou cantaba, ou escoitaba, ou pedíache que cantaras unha cantiga que sabían.
.      O millor de todo é que na de Mourente, e según me contaron despois, que nesa taberna á que eu nunca fora, xógase moito a partida. Pois mentras estivemos alí, non houbo partida ningunha, o que quere dicir que disfrutamos todos da mesma música que nos xungue dende que nascemos.
.      Por se fora pouco, ata case non podemos beber tódalas cuncas de viño ás que nos convidaron. Pago por pago… eu cántoche e ti dasme de beber
.      Non vou dicir o nome das tabernas onde vamos, porque son tabernas con clientela fixa e “familiar”, pero nas sete que levamos ata o de agora, tanto no Deza coma en Pontevedra, pedíronnos volver outro día. Cousa que faremos, antes de que cada ún dos compoñentes dos grupos se dedique ós seus concertos do verán.
.      E aí seguiremos!!
.      Que nunca morra a Nosa Tradición Musical, na que as tabernas tiveron moito que ver no seu mantemento!!

A SALA DE REFRIXERACIÓN CELESTIAL

..      Como ben sabedes os que fostedes ó catecismo de pequenos, a catequista dicianos sempre que Deus, tiña un reloxo co nome de cada un de nós colgado nas paredes do ceo, e que por cada mentira que contabamos, o reloxo, adiantaba un minuto.

..      Así deste xeito, San Pedro, o día que chegabamos ó ceo, solo con mirar pro reloxo de cada un, sabía a onde tiña que mandarnos. Se direitos o ceo, se pasando antes polo purgatorio, ou de cabeza pro inferno.

….    Daquelas, todos pensabamos que era un conto, xa que non había maneira de comprobar se era certo. Pero agora cos adiantos que temos, pódese conectar vía satélite co Facebook do ceo, e podemos mirar o reloxo de cada ún, para ver como anda a cousa.

…..   Eu, onte instalei unha APP que se chama “O ceo: Pasa que está aberto” e puiden mirar o reloxo de todo o mundo.

..      Así, puiden comprobar, que as agullas dos reloxos de San Lourenzo de Muimenta e Santo Estevo de Cadrón, non se moveron nada.

..      As do Papa, movéronse cinco minutos.

..      As de feijo, xa están preto da hora.

..      E así un por un, e cada un co seu reloxo marcándolle as mentiras.

..      Chamoume a atención un enorme cuarto que pon, “SALA DE REFRIGERACIÓN CELESTIAL” que seica é onde se poñen o fresco, todos os que están no ceo durante o vrao, para miras o televexo, ler, xogar ó dominó, tocar a guitarra, etc. e sen pasar calor ningún.

..      Pregunteille a San Pedro o sistema que tiñan para refrescar semellante cuarto, e contestoume que usaban os reloxos dos políticos como ventiladores.

..      Así mo contou el, e así volo conto eu.

FRASES PARA BOTAR A SORTES NOS XOGOS

* Un café lle diron o gato, ó que lle toque o número catro… un, dous, tres, catro.

Tamén: Catro patas ten un gato… un, dous, tres, catro  (para xogar ó burro)

* Pinto, pinto, gorgorito, pronde vas ti tan bonito. Ó que lle toque o número cinco… un, dous, tres, catro e cinco.

* O gato caiu ó pozo, as tripas fixeron “guá”, arremoto, pitipoto, arremoto, pitipás…. Ti salvadiño estás!! (Pro xogo do escondite)

* China, china, capuchina, en que mau está a china (Pros xogos das bolas) adiviñar en que mau estaba.

* Díxome Deus e a Virxe María, que perda que gañe, que nesta estaría.

Díxome Deus, que estaba naquela, e dixome a Virxe, que estaba nesta.

E díxome Deus a pura verdá, que se o di a Virxe, nesta estará (Para escoller a mau na que se agochaba algo)

* Teño un paxariño que canta e que voa. Onde está a china? Quedou dentro ou vai fora. (Metíase a canica nunha mau, e logo no peto, e o  sacala, había que adiviñar se quedara no peto ou seguía na mau.

* Rabo de boi, rabo de besta… dixo túa nai, que estaba nesta:

   – Nesta estará, díxomo o cura.

   – Se o dixo o cura, verdade será. (Se se acertaba na mau na que estaba a china.

* Lagarto, lagarto, dime a verdade, que o rabo che parto.

* Leite de cabra, leite de besta, ou está no furado, ou dentro da cesta. (Para descubrir cousas que se agochaban)

* Puñín, puñín. Quen esta dentro? Xan do convento. Quen está fora? Xan da gaiola. O que se ria, paga a carriola. (Non me lembro moi ben: Enriba da mesa, poñiamos os puños pechos, un enriba doutro, e contabamos contos, o que se rira, sacaba un puño)

* Pico, pico, mazarico, quen che dou tan grande pico. Doumo Deus pro meu traballo, e derramar este carballo. (Para saber a quen lle tocaba quedar no xogo do escondite)

* Na parroquia de Cadrón, hai tres galiñas e un capón. As galiñas estaban mortas e o capón anda na horta. Tris, tris… tris, tras… fora estás!

* Escondo lorito de quiquiricón, tres galiñas y un capón. O capon etaba muerto, las gallinas en el huerto, tutururú, que salgas tú por las puestas de Manbrú. ( Inf. Margarita Fernández Vázquez)

* Teño un gato na cociña e estame dicindo que é mentira. Teño un gato no corral, e estame dicindo que é verdá. (Pras adiviñas)

* Arroz con leite, me quero casar, cunha rapaciña diste lugar, que sepa decir pe, que sepa decir pa, que a deixen ir a festa e que sepa contar… un, dous, tres, catro!

 * Para vis, para vós. A filla do rei casada con vós. ¿A quen escolledes vós? (Para os equipos dos rebumbios) (Inf. Xan Perez)

* Rato, rayo 24, dame a mau que se non te mato, coa punta do meu zapato… que 1, que 2, que 3, que 4. (Inf. Estrella Luz Rivera)

* Botón, botón, de la bota botera. Criribitón, fora cañón. (Inf. María Vidal Solla)

* Nesta, nesta, o cu dunha cesta. Dixo meu pai, que estaba nesta. (Para adiviñar en que mau estaba) (Inf. Maribel Viéitez)

* Manzana, manzana, manzana podrida. Un, dous, tres… salida!!! (Para saída nas carreiras) (Inf. Laura Freire)

* Ó montón, que pouquiños son. Que entre… María, por este rincón! (Pro xogo da corda. No sitio de María, dicíase o nome de quen se quería que entrara) (Inf. Marta Alonso Álvarez)

* Pin, pin, seramatapín. Esconde a bandexa que ven o galopín, pin, pin. (Inf. María Esther Crespo Ardao)

DE CONVERSA POR SAN VICENTE DE OITAVÉN!

..      Onte, convidado a unhas cervexas polo amigo Andres Lorenzo, que celebraba a bombo, platillo, e jaita, amais de con moito rebumbio, o seu cumpleanos …ta e tantos! Tiven a ledicia de conversar, e escoitar como contaba uns contiños a súa avoa. A Sra. Anuncia.

..      Unha das cousas que me contou, e coa que mais rin foi, que seica facía tempo que un home probe, iba pedindo esmola polas casas da parroquia de San Vicente. E para facelo, senpre decía o seguinte:

         “Deme una limosnita, por el amor de Diós,  que en esta mano tengo cinco dedos y en la otra, tres y dos”

..      Pensei escachar coa risa. E que decir ten, que tempo despois, cando baixaba para Pontevedra, viña rindo eu só no coche, lembrando o conto.

..      Que ledicia falar cos nosos vellos. Cantas cousiñas se aprenden diles.

..      Andrés díxome que pro ano que ven, cumplirá 90 anos, e eu comenteillo a ela:

..      – Así que seica vai cumplir 90 anos pro ano que ven. Vai ser grande a festa en San Vicente…

..      – Primeiro, deixeme cumplir vostede 89 dentro duns días.. e despois falamos!

..      Foi unha ledicia, Sra. Anuncia.

…..    Volverei visitala, e cantareille desas cantiguiñas que lle gustan, e a ben seguro que me ensinará algunha, das que vostede sabe.

..      A aperta mais grande para vostede!!

O SEGURO DE ACCIDENTES LABORAIS

        Nistes dias pasados, durante o temporal Filomena, estaban tres operarios nun andamio a 30 metros de altura poñendo ladrillos.

        Un diles, sinte a necesidade de botar unha mexada. Así que baixa do andamio e vai facer a súa necesidade. Nises intres, unha enorme ventoleira, dalle a volta ó andamio. Caen os dous operarios que estaban nél, e morren.

        Xa pola noite, o afortunado operario que salvou a vida de milagre, está xunto coa súa dona no tanatorio onda os cadaleitos dos seus compañeiros, chorando amargamente e lamentando a súa perda.

        Niso que entra un señor no velorio, diríxese as dúas viuvas, e sacando dous papeis dunha carteira, dilles:

        – Señoras. Acompañoas no sentimento, ó mesmo tempo que lles fago entrega a cada unha de vostedes, dun cheque por importe de 300.000€ previsto polo seguro da empresa de siniestros.

        A dona do amigo inconsolable, mira pra el e dille:

        – E o señorito mexando!!!

TEMPO DE CASTAÑAS

-XOGO DE NENOS:
“Debaixo dun castiñeiro
paseando unha galiña
caeu degarado ourizo
e un golpe lle deu na crista.
Bota a correr a galiña
e dille de presa ao galo:
-Fuxa, señor galo, fuxa,
que cae o ceo en anacos.
-Quén llo dixo, ña galiña?
-Sentin un na coroniña.
Apreta o galo a correr
e, cô raposo encarando:
-Fuxa, -dille,- señor raposo,
que cae o ceo en anacos.
– Quén llo dixo, señor galo?
-Dixo a señora galiña.
-Quén llo dixo, ña galiña?
-Sentin un na coroniña.
Bota o raposo a correr
e, atopando o can ao paso:
-Fuxa, -dille,- siñor can,
que cae o ceo en anacos.
-Quém llo dís, señor raposo?
-Díxomo o siñor galo.
-Quén llo dixo, señor galo?
-Dixo a señora galiña.
-Quén llo dixo, ña galiña?
-Sentin un na coroniña.
Bótase o can a correr
e cô lobo tropezando:
-Fuxa, -dille,- señor lobo,
que cae o ceo en anacos.”

FRASES COTIÁS DAS CASTAÑAS:
-Traeme as medias castañas: traeme as zocas
– Auga de castañas : dise do café pouco cargado.
– Quedouse en auga de castañas: algo que non tivo moita importancia.
– Duras coma cascallos:- dise das fabas do caldo cando non coceron ben (Os cascallos, ou castañas pilongas, son as que se secaban no canizo)
– Estalarlle a castaña na mau: cando un cae na propia trampa.
– Non estar para asar castañas: non ter ganas de festa.
– Sacarlle as castañas do lume: librar a un dun problema.
– Darlle unha castaña: zurrarlle na cara.
– Come que vas quedar coma a castaña do medio: díselle ós rapaces que coman que van quedar delgados (Polo regular, a castaña do medio do ourizo é a mais delgada.
– ¡Toma castaña!: levar un chasco.
– ¡Pegarse un castañazo! Pegarse un golpe forte.
– Coller unha castaña. Emborracharse.
– Estoupou como unha castaña: unha explosión seca.
– ¡Manda castaña! Algo que non ten xustificación, que – sorprende a un

ADIVIÑAS DAS CASTAÑAS:

“Son verde e non son limón,
son moura e non son carbón,
son vermella e non son sangue,
son branca e non son papel,
¿Que cousa cousiña son?

“Eu nacín dentro dun berzo, onde ninguén tocar ousaba:
quen puña a mau non tornaba… Entre cidades e cortes me desexan ver crescida,
e as mulleres preguizosas comigo gañan a vida”

“¿Cal é a cousa, cal é ela, ten tres capas de inverno: a primeira mete medo, a segunda é lustrosa a terceira é amargosa?”

“Outo me vexo no meu lugarexo.
Por unha risada, perdín miña añada”

“Outos pais capeludas nais
e os fillos incha-foles, adiviña ti, si podes”

“Outo estou, color de ouro teño,
por unha risada perdo canto teño”

“Outo me vexo no meu canguerexo,
vexo vir e non podo fuxir”

“Outo, outo cabaleiro
dalle a risa e caelle o diñeiro”

“Alto foi meu nascimento de doncela recollida;
cando ia para me rir, tal foi a queda que dei
que a casa non máis voltei”

“Altetes, altetes con seus carrapetes;
con o riso que lle deu, todo se perdeu”

Ten pelexo coma a xente,
e é moi boa para comer;
chega polo mes de Santos
e todo o ano a tés.

Alto me vexo
no meu capelexo,
por unha risada
quedeime sen nada.

Alto está,
barbas ten,
ri e solta o que ten .

No aire se cría,
no aire se ten;
bota unha risada
e perde o que ten.

ESTROFAS SOBRE AS CASTAÑAS
As castañas son castañas,
os ourizos son ourizos;
os ollos da tua cara,
para min son dous feitizos.

Acabáronse as castañas,
secáronse os castiñeiros,
acabáronse as rapazas;
quedan os mozos solteiros.

Acabáronse as vendimas,
ahí veñen as esfolladas
para comer coas nenas,
catro castañas asadas.

Ábreme a porta, Marica,
que che quero dar castañas;
-Eu a porta non cha abro,
que ben sei as tuas mañas.

Naquela banda do río,
ten meu pai un castiñeiro;
bota castañas no outono,
uvas no mes de Janeiro.

Aquel vello castiñeiro,
esquecendo a súa cañota,
ergue os brazos rexoubeiro;
faise roncón e punteiro,
e quere bailar a jota.

Santiña do Soutarelo,
bota castañas abaixo;
anque non teño mantelo
collereinas no refaixo”.

“Santo que estás no canizo
bota castañas embaixo
que anque non teño mandil
acádochas no refaixo.

Castiñeiro, dás castañas
que eu ben che vexo as candeas;
ao te ver falar con outro
sáltame o sangue nas veas”.

“Castiñeiro sin galiñas
castañas non pode dar;
rapaza que non tén gracia
Qué amores pode tomar?“.

“Ó Carballo cáille a folla
i ó castiñeiro o ourizo;
as mociñas, as de agora
todas andan ó castizo”.

“Ó Carballo cáille a folla
i o ourizo nona ten;
as mociñas que hai agora
moi pouca vergoña ten.

“Cereixas nun castiñeiro
foi cousa que nunca vín;
non te alaudes que me deixas
que eu nunca te pretendín”.

“Eu quero un mozo que sexa
forte coma un castiñeiro,
que sexa bon beilador,
saiba tocalo pandeiro”.

“Sentaivos mozos, sentaivos,
anque as mozas sean poucas;
habémosvos dar castañas
anque non comades outras”.

“Teño un castiñeiro á porta
que me dá moitas castañas;
heiche de dar un saquete
xa que todas más apañas”.

Dáseme tanto por ti,
coma se nunca te vira!
encólgate dun castaño,
coas pernas para riba!

A aldea de do Castelo,
De lonxe parece vila,
Cunha corredoira na entrada,
E un souto na saída.

-Ábrema porta Marica,
que che Quero dar castañas,
-eu a porta non cha abro,
que ben sei das túas mañas.

A castaña no ourizo,
quixo rir e reventou,
caindo castiñeiro abaixo,
mira que golpe levou.

As castañas ben se comen,
o viño vaise bebendo,
o cariño vai entrando,
e a honra vaise perdendo.

O APARELLO DE RADIO

O APARELLO DE RADIO
           Silverio, era un rapaz dunha fermosa aldea da outra veira do Rio das Abellas alá por Lalín, que como todos os mozos por aquel tempo, traballaba na casa axudando aos seus pais nas labores propias das aldeas pra poder sair pra diante, e ter un anaco de pan que levar a boca despois da fame que deixara a guerra civil. Dorinda, era unha fermosa rapaza dunha parroquia preto da de Silverio, e á que lle andaba a facer as beiras de cando en vez.
           Unha mañá, cando facía un par de anos que rematara a guerra, e despois da misa do domingo, unha parella da Garda Civil, animaba òs mozos das aldeas a que fosen a Lalín para apuntarse e poder mellorar o porvir sendo gardas. Silverio, despois de consultalo cos seus pais, decídíu apuntarse coa idea dun millor futuro fora da aldela, xa que o único traballo pra probar sorte que había por daquelas, chamábase “emigración”
           Dito e feito, apuntouse pra garda, levárono pra academia, e botou un par de anos fora. Despois diste tempo, volveu sendo garda civil e destinado para o cuartel de Pontevedra. Tomou relacións serias con Dorinda e casaron no ano 45. Venderon aos seus irmaus a parte que lles correspondía da herdanza, e cos cartos, mercaron unha casiña xunto con un bo anaco de leira en Tomeza, unha pequechiña parroquia preto de Pontevedra. Mercaron media ducia de vacas, unhas galiñas e un par de porcos da ceba, pra levar a vida tal como facían en Lalín. E a vida foilles ben, xa que todo o que se colleitaba na casa engadido ó soldo de Silverio, ata lles daba pra aforrar unhas boas cadelas na contiña que tiñan no banco.
           Tiveron tres fillos. O maior, Dositeo, decidiu emigrar a Suiza xunto con un compañeiro e veciño. Alí fóronlle moi ben as cousas e alí segue, pois casou cunha moza Suíza, e alí naceron tamén os seus fillos. Según teño escoitado, xa fai moitos anos que non ven por aquí.
           Os meus pais visitábanos moi a miudo, pois coñecíanse dende cativos xa que eran dunha parroquia veciña, amais Dorinda, era prima segunda da miña nai.
           Nunha desas visitas, o meu pai preguntoulle a Dorinda:
           – Qué, como lle andan as cousas a Dositeo alá pola Suiza.
           – Ben, moi ben. Aínda antes donte, un veciño de eiquí do lado que está con el alá, e que veu uns días de vacacións, trouxonos unha carta e un paquetiño con un aparello de radio, pois o que temos, xa vai vello. Magoa que se esquenceu de mandarnos o cable para enchufalo e nono podemos acender. En canto vaia Silverio a Pontevedra, terá que mercar ún.
            O meu pai, pedíulle que llo ensinara e decatouse de que aquel aparello de radio era un transistor, pero non traía as pilas postas. Díxolle que non se preocupara que xa se encargaba él. E foise, a unha taberna que había a 500 metros dalí que se chamaba a de Pepe do Marco. Hoxe segue como bar… nada que ver coa taberna daquelas. Mercou unhas pilas e volveu de seguida. Pediulle a Dorinda que lle trouxera o aparello de radio outra vez, púxolle as pilas, e o homiño da radio empezou a falar e os músicos a tocar.
           Contaba o meu pai, que Dorinda, non facía mais que mirar darredor do aparello, pero que non decía nada. Ata que Silverio lle preguntou:
           – Que andas a facer, que xa fai un anaco que non fas mais que mirar pro aparello e non dis nada…
           – Estou mirando por onde raios entrou a xente que está tocando dentro se non hai ningún cable por onde entrar.

– Non é un conto. A cousa foi certa, i eu cóntovola tal como a miña nai ma contou a min, anque os nomes das persoas non corresponden coas da realidade.

A OVELLA BRINCADEIRA

…… O señor Fidel, dedicouse toda a súa vida á cria de ovellas e cabras. Era herdanza do seu pai e avo, que xa dende facía moitos anos, abastecían de carne aos restaurantes e carnicerías de toda a bisbarra do Deza.
…… Fidel, chegou a ter un rebaño tan grande, que cando pacían no monte da costa, parecía que estaba todo nevado. Tal foi a cousa, que atopouse con que era moito traballo para el solo, polo que decidíu contratar a un axudante para levalas e traelas do monte, e el dedicarse por completo ao ordeño e á laboura dos queixos.
…… Con tal motivo, puxo uns letreiriños nuns cuantos sitios de Lalín, buscando un axudante: “Busco unha persoa para coidar rebaño de ovellas e cabras. Non é necesario ter esperencia”
…… Antón, era un rapaz da zona de Vigo que fora traballar a unha fábrica do gas á Lalín. A fábrica iba pechar por falta de rendimento e por aparecer a eletricidade. Deciciu ir onda o señor Fidel para ver de coller o traballo que ofrecía, anque el, non tiña idea do que era o pastoreo… e aínda mais… non sabía como eran as ovellas e as cabras, xa que de onde el era, non había (aínda hoxe, hai rapaces nas cidades que nunca viron unha vaca e pensan que o leite daea o cartón)
…… Ó señor Fidel, gustoulle o rapaz e decidiu poñelo a proba para ver se podía contar coa súa axuda para coidar de semellante rebaño. Con tal motivo esplicoulle:
…… – Pola mañá, coa axuda dos cans, lévalas ó monte. Os cans xa saben por onde ir, e ti tes que ter conta que ningunha quede atrás ou vaia por onde non é. Deixas que pazan todo o día, vixiante de que non se perda ningunha, e pola tardiña, levalas a beber ó rio e volves con elas para casa.
…… Así fixo, levounas ó monte, paceron todo o día tendo tino de que non se perdera ningunha, e alá pola tardiña, decidiu levalas ó rio para beber e marchar para casa. No intre en que iban chegando ó rio, os cans levantaron unha lebre, que pasou feita unha chispa por diante de Antón.
…… Deixou que beberan ata que fartaran, e cando remataron, arrincou con elas para casa. Chegou, meteunas nas cortes e foi onda o señor Fidel:
…… – Boa noite Antón, qué, como che foi o día. Gustouche o traballo?
…… – Pois si señor. Gústame moito, paseino moi ben coidando das ovellas, i é un traballo que non mata a ninguén.
…… – E que tal as ovellas… dironche moito traballo?
…… – Non señon, non. Bueno, solo unha pequeniña que quería marchar, e ata os cans nona deron pillado. Saltaba moitiísimo e corria feita unha chispa. Bó traballo que me costou pillala. Tiven que traela no colo que non quería vir, e ainda agora, queda na corte dando uns cacho brincos por enriba das outras, que chega ata as taboas do teito.

LEÑA PRO INVERNO

LEÑA PRO INVERNO
.       Teño un amigo que fai uns días que me díxo: Teño que levar todas estas polas pro cuberto polo serán, pra picalas e facer leña pro inverno.
.       Pero moitos días despois as polas siguen alí, no medio da carballeira, e él sentado no balado con unha cervexa na mau.
.       Preguntado polo motivo contestou;
.       – Abrín unha cervexa e senteime no balado pensando que facer, se levar moitas de cada vez e ir algo mais despacio, ou se levar poucas e ir mais apurado.
.       – E a que conclusión chegaches.
.       – Fun buscar outra caixa de cervexas e estou esperando a que me conteste o meu pensamento.