BARCIADEMERA (O Covelo)

..      No concello do Covelo, atópase esta fermosa parroquia que ten como patrón ó San Martiño, e un impresionante conxunto arquitectónico que val a pena visitar, formado pola Igrexa, a capeliña de San Xoan, a palaciega casa rectoral, a que en tempos foi a verdadeira rectoral, un pombal, un horreo, e as cabaleirizas.
..      O primeiro que chama a atención, é a enorme cantidade de cruces e pedras de tumbas, apiñadas no lado ezquerdo da Igrexa, e que da a entender que alí, houbo multitude de entrerramentos, cousa que me corroborou despois un paisano que por alí pasaba, e que me dixo que a Inquisición nese concello, fixo auténticos estragos. A tradición popular, di que neste entorno, tiñan lugar as execución, tanto as do Santo Oficio, coma os fusilamentos a represaliados despois da guerra civil. De feito, no Covelo, hai unha casa que data do século XVI, que se coñece como a “Casa da Santa Inquisición”. Un fermoso edificio con varios escudos na súa fachada principal, que seica perteñecen ás familias achegadas o “Santo Oficio”
..      Todo o entorno da Igrexa, é moi fermoso. Por haber, ata hai nun lado, un neumático dun coche aplastado por unha enorme pedra cúbica labrada, e que non me souperon explicar que fai alí.
..      Pero o que mais chama a atención, é a Rectoral . Este señor, contoume como se fixo a Igrexa con ela, pero o non saber se é certo ou non, prefiro omitilo.
..      Non se pode visitar por dentro polo perigo de derrumbe dunha parte do teito, pero seica garda unha gran riqueza artesanal, feita tanto en pedra, coma en barro e madeira, e que quedará estragada en canto caia o tellado.
..      As chimeneas redondas e a entrada principal, son impresionantes, pero está totalmente abandoado como tantos e tantos bens da igrexa. Acumularon tanta riqueza, que agora son incapaces de sostela.
..      A entrada principal, está coronada por un “Atlante” que na mitoloxía americana é un aborixen, con unha enorme bola ó lombo que supoño representa o globo terraqueo. Nos dous lados hai a cabeza dun aguia coronada, e remata cuns pináculos con piñas e outras froitas tropicais.
..      Ó mellor é unha burrada o que vou a decir, pero a min e por estas cousas, tenme pinta de ter moito que ver coa cultura mexicana, non sei se Maia ou Azteca, ou calquera das tantas culturas que ten ese país.
..      Según me contou o paisano que por alí pasaba (Prefire quedar no anonimato), e que me dou toda clase de detalles sobre o pazo, houbo non hai moito un cura novo na parroquia, que tentou facer unha residencia da terceira idade na enorme Rectoral. O problema foi que o cura, seica tiña unhas ideas bastante achegadas á ezquerda, e como o concello está en maus dun partido do outro lado, fixeron unha resicencia nova no pobo para así, tumbar as ideas do cura. Non fora ser o demo que lles sacase os votos coas súas ideas “revolucionarias”
……..De feito, seica acabaron por botalo de alí.
..      En fin, que é unha magoa que cos cartos que ten a Banca Vaticana, deixe estragar verdadeiras obras arquitectónicas coma esta.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

O HORREO DA MIÑA CASA NATAL DO CASTELO (Laín)

O HORREO DA MIÑA CASA NATAL DO CASTELO (Lalín)

        Que magoa miralo así, desfeito. E non so este, senón que a meirande parte dos que se atopan nas nosas aldeas, están no mesto estado.

        Foron a despensa da casa ata non fai tantos anos… fonte de vida!!

        Este, era de dúas casas. Os dous claros dde diante eran da miña, e os datrás eran dos da casa de Amador. Como Jesús de Amador e a miña nai eran curmaus, supóñome (anque nono sei) que antes, perteñecería a unha soa familia e dividíuse por herdanza.

        O cuarto e quinto esteos teñen os tornarratos xuntos, polo que supoño que o quinto anaco da cámara, foi engadido despois de estar feito o horreo principal.

        Nel, e na parte do fondo, gardábanse ben aliñadas e asentadas as espigas de millo. E na parte de diante, os sacos coas fabas e cascallos, cestos con mazás, ristras de cebolas e allos, etc.

        Ó horreo, subíase dende un cepo grande que estaba no chao, e lembro que a chave da porta, era daquelas que pesaban medio ferrado, e que facían moito ruído o darlle a volta para abrila. Tanto era así, cas galiñas que andaban devaneando polo alto dunhas enormes penas que coñecemos coma o penedo, ó escoitar o son da chave abrindo a porta, viñan voando, pois sabían que había millo pra comer.

        Teño pasado moitas tardes dentro del, xunto co meu tío Camilo e o meu curmau Luís debullando no millo, e mais, cando era para levalo ó muíño para facer a fornada. Eles debullaban contra un carozo, pero a min, gustabame sentarme enriba dunha fouce e debullar contra o mango.

        O horreo, xa leva moitos anos niste estado, pero as vivencias que encerra, non desaparecerán nunca. Canto mais se vai desfacendo o noso patrimonio material, mais gusta lembrarse del.

        Unha magoa.

 

• 

• 

• 

  OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OS GALEGOS SOMOS ASÍ!

      Que non nos chegan os bloques pra facer o alpendre… pois botamos man da tapadeira dun sartego e ó carallo!!

      Non vou dicir onde está. Non vaia ser o demo que sexa un monumento sagrado, se me cabreen os Deuses, e me condenen ó inferno en vida

      E o sartego? Preguntaredesvos vós.

      Pois nada, o sartego poñémolo onda o cruceiro, facendo de Pía Bautismal 

      O alpendre está na paroquia de Barbudo en Ponte Caldelas.

      O sartego, no cruceiro que  hai onda a igrexa da Ponte Taboada no concello de Silleda

 

• 

• 

• 

•