O LAPIZ DO CARPINTEIRO

En certa ocasión, unha muller foi o seu xinecólogo/dermatólogo de costume, por un lunar que lle apareceu na pel.

– Moi bos días.

– Ola, moi bos días señor doutor.

– E logo que lle trae por aquí?

– E que saíume un lunar moi grande e negro nunha ingle, mesmo ó lado da raíña, e quería que mo sacara, porque afeame moito.

– A ver? Deixemo ver?

– Mire, doutor…

– Carafios!! É ben grande e ben negro. Voulle dar unha crema para que o embadurne ben con ella dúas veces ó día, unha pola mañá e outra pola noite. Penso que lle vai pasar, así que á volta dun mes volva por aquí, e miramos os resultados.

E así foi, a muller, volveu pra casa, fixo o que lle mandou o doutor, e volveu á consulta un mes despois.

– Moi bos días, que como lle foi coa crema?

– Mire doutor. Ó que lle botei a crema, desapareceu, pero agora apareceume outro igual do outro lado.

– Ostrás! Que cousa mais estrana e rara. Nada, voulle sacar unhas escamiñas coa pinza, e mandámolas analizar, pra saber se é benigno ou maligno, e bótelle a crema a este tamén. En canto veñan os análisis, xa a chamo.

E así foi. O cabo duns días, o doutor, chamou á muller para que fora a súa consulta, e en canto chegou:

– Moi bos días, doutor. Que resultaros saíron da analise?

– Vamos a ver, mulleriña. O seu home de que traballa?

– Ai! O meu home elle carpinteiro.

– Pois fagame o favor, e díagalle da miña parte, que antes de poñerse coa faena, saque o lapiz da orella. Xa mirará como non lle volven a aparecer mais lunares!!!