TEMPO DE ENTROIDO

TEMPO DE ENTROIDO
Carnaval carnavaleiro,
a orella do porco,
con aceite e picante,
comesta de entrante,
sempre é o primeiro!!
E despois vén o pulpo,
que seica hai pulpeiro,
e rematar de seguido,
con carne ó caldeiro!!
Pra acabar co conto…
colorín, colorado,
que xa está o xantar,
comesto e papado.
Só falta o cafe,
pra completar a faena,
e repousar o comesto,
ata a hora da cena!!

ODA Á VIRXE DO PORTOVELLO

Hoxe volvín a escoitar,
que á Virxe do Portovello,
cambiárona de concello,
e agora mira pro mar.

Anque con esas maneiras,
é moi entendible a cousa,
hai cabezas coma lousas,
que asemellan estranxeiras.

E coma o pan rachado en migas,
pensan que teñen direito,
e ata dano por ben feito,
estragar unha cantiga!

O que importa é a fama,
e un pedestal nos altares,
sen importar que os cantares,
perdan a súa ialma.

Fan do embarcadeiro un porto,
e do noso pai Miño un mar,
amosando ser moi curtas,
ó cámbialos de lugar.

Ten narices que convertan,
a Ourense en mariñeira,
en marinos ós romeiros,
e á cantiga nunha feira.

Se vivira Don Manuel,
colleria na súas maus,
unha tranca de carballo,
pra escorrentalas a paus.

Por non respetar a cantiga,
tan fermosa qu’el compuxo!!
Mañá seran esquencidas,
esas que viven do luxo!!

ODA A UN COCIDO

E nesas andaba eu,
guitarra en man, e entretido,
cando me chama o Miguel,
un que vive en Figueirido.

— Bos días teña, Don Pepe,
En que cousa anda enredado?
— Aquí, tocando un pouquiño,
e ver o tempo pasando.

— Pois eu estaba pensando,
que xa que teño libre o día,
podemos tomarlle un viño,
nesta mañá de invernía.

— Carallo!! Que boa idea.
Acéptocha encantado.
Vou a mercar un paraugas,
pra non rematar mollado.

Pois caía auga a caldeiros,
i era tanto o que chovía,
que pra xantar ben a gusto,
un cocido apetecía.

Despois dun viño tras doutro,
e mirando pra ventana,
díxenll-ó meu amigo:
— De xantar… entranme ganas!!

I é que o pincho que puxeron,
era unha tentación:
Pataca, grelos, chourizo,
e anaquiño de lacón.

E mirandonos pra cara,
coma dous enamorados,
decidimos xantar xuntos,
e darnos por contentados.

Despois co bandullo cheo,
xantando o que apetecía,
despedímonos pensando,
que mañá será outro día!!

ODA DO GRUPO “A MAQUÍA”

Viva o grupo “A Maquia”
e tódolos seus instrumentos!!
Vinde vernos ós concertos,
e ós variados eventos,
nos que o grupo vai tocar.
Parádevos a saudar,
e deixarédesnos contentos,
ademais de agradecidos.
Que non hai cousa millor,
para este grupo cantor,
que ter un montón de amigos.

CAMAREIROOO… CUNCA DE VIÑO E TAPA DE CALLOS!!!

CAMAREIROOO… CUNCA DE VIÑO E TAPA DE CALLOS!!!
Hoxe levei a Isidoro,
tomar unha cunca de viño.
Tenvos bo gusto o gatiño,
pois se lle gustan os callos,
moito mais lle gusta o viño.
Xa pode pasar un ratiño,
que está farto o condenado,
leva media hora deitado,
e relambendo o fuciño!

ODA ÓS ENSAIOS DA MAQUÍA

Onte á tarde pola fresca,
cando menos o esperaba,
un amigo me chamaba,
pra convidarme a unha festa.

Vente vindo, compañeiro,
pra facer unha foliada,
trae a guitarra afinada,
e ven coa fame dun larpeiro.

Que temos aquí un cociñeiro,
de primeira calidade,
trouxo carne en cantidade,
pra churrascala primeiro.

Pero coidado co homiño,
que é moi sedento tamén,
e mentras atende a sartén,
pódenos deixar sen viño.

Mentras ó garfo se aferra,
trago vai e trago ven,
co bon paladar que ten,
logo valeira unha xerra.

Pero e “un manitas” o homiño,
para facer o churrasco,
e bótalle moito tabasco,
para que tire do viño.

E hai que telo vixilado,
polas jedellas que tén,
se prende lume a sartén,
igual o deixa pelado.

E despois de ben mantidos,
ben bebidos e fartados,
uns cantares ben botados,
polos intres compartidos.

Moitas grazas compañeiro,
pola moi boa man que tés,
eres o rei do trespés,
e o millor dos cociñeiros!

O PEREGRINO E A CUNCA DE VIÑO

O PEREGRINO E A CUNCA DE VIÑO
Estou na de Pepe do Marco,
tomando unha cunca de viño.
Mesmo por diante da tasca,
vai pra Santiago, o camiño.

Algún que outro peregrino,
achégase a fotografiar,
a cunca co seu contido,
e de paso preguntar.

– Que clase de vino es ese?
Preguntoume un alemán,
– Viño branco, contesteille,
viño branco catalán.

– Me voy sentar a su lado,
si a usted le parece bien.
E sentouse o tipo ó meu lado,
e pediu unha cunca tamén.

Colleuna coas duas maus,
e case a valeira dun trago.
– Pidale a la camarera
otra taza que yo pago.

E alá pedin outra cunca
pra beber co peregrino.
– Hai que ver que buen color,
y que bien sabe este vino.

Todo cheo de emoción,
volveu pedir outra cunca.
– Este vino es el mejor,
que yo he bebido nunca.

Gustoulle tanto aquel viño,
que rascando nunha orella,
pregúntalle á camareira,
de lle vende unha botella.

– Si señor, las que quiera!
Ahora mismo se la traigo.
E berrou todo contento…
– Esta tierra tiene arraigo!

E alá marchou o bo home,
proseguindo o seu camiño,
mais contento cunhas pascuas,
e coa botella de viño.

Bo camiño ata Santiago,
e ata sempre, señor Garín!
Que sepa que aquí deixa,
un bo amigo de Lalín.

……………………..

Fai uns días, tiven a ledicia de coñecer a un peregrino alemán chamado Garín.

Un señor moi afable, que quixo tomar un viño conmigo. Parouse para preguntarme polo viño que estaba bebendo xa que solo coñecía o Ribeiro. Encantoulle o catalán branco. Tanto foi así, que bebeu tres cuncas e levouse unha botella. A verdade é que facía calor. Cando quixen facer un Selfie, pedíume que nono fixera e respetei a súa decisión. 

Un gran tipo que se merece un poemiña.

ODA Á TORTILLA DE PATACAS

ODA Á TORTILLA DE PATACAS
Vós mirade, vós mirade
a miña cena de onte,
da tortilla que hai na fonte,
a min tocoume a mitade.

A outra mitade quedou,
para os meus acompañantes,
que son todos bos rumiantes,.
e ni unha pizca sobrou.

Que o que corta e mais reparte,
suele ser sempre o mais listo,
e ó repartir os petiscos,
sempre leva a millor parte.

E vouvos falar do viño,
que aconpañou a faena.
Bebemos durante a cena,
catro xerros de Albariño.

Sopas de cabalo canso,
remataron coa quedada.
Imos bota-la mexada
que xa está o conto contado.

Os do grupo “A Maquía” unha noite que fomos mercar viño pros ensaios.

AMIGABLE CONVERSA NO RÍO VERDUGO

AMIGABLE CONVERSA NO RÍO VERDUGO
Un parrulo e un cormorán,
fixeron boa amizade,
e nunha pedra do Verdugo,
falaban así nunha tarde.

– Ti con qué matas a fame?
Díxolle o parrulo ò cormoran…
A min danme os rapaciños,
unhas codelas de pan.

– Eu sonche bo pescador,
contestoulle o cormorán.
E gústanme mais as troitas,
que as coldelas que me dan.

– Ten coidado compañeiro,
e vaite para outros eidos.
O domingo empeza a pesca,
e vanse cabrear os troiteiros.

– Moitas grazas meu amigo,
Ireime na mañanciña,
que alá polo mar das Cies,
hai bos bancos de sardiña.

– Fas moi ben querido amigo,
déixasme cheo de gozo,
que se te pilla un troiteiro,
igual che retorce o pescozo.

E colorín colorado,
xa está o conto contado,
Quedouse o parrulo na pedra,
e o cormorán… Emigrado!

(No río Verdugo en Ponte Caldelas)

CANTANDO NAS TABERNAS

CANTANDO NAS TABERNAS.
.      Dende o mes de Novembro, estou vivindo e disfrutando das cantigas tabernarias tal como as coñecín de cativo alá pola taberna de Souto na Agolada, pola taberna do Reino en Cadrón (Lalín), e cos meus curmáns de Moneixas na taberna de Pachín.
.      E solo por poñer tres exemplos, porque polas tabernas das parroquias de Lalín, como nas de tantas e tantas outras, cantábase moito no tempo de lecer despois de facer as labores da casa.
.      A cousa é moi sinxela. Xuntarse cuns amigos, chamar por teléfono a unha destas tabernas dos arredores das vilas, e preguntar se se pode e deixan cantar.
.      Se che dín que sí, como é na meirande parte dos casos, pois na tardiña alá polas oito, aparecemos, sentámonos nunha mesa, empezamos a cantar, e que me leve o demo se non disfrutan e disfrutamos os que estamos alí, cantando as cantigas que todos sabemos.
.      E non importa cantar ben ou mal. O conto é cantar, e que a xente disfrute da música da Nosa Terra.
.      A instrumentación? Pois case ningunha, ou ningunha como podedes escoitar no video que acompaño. Có son das cuncas, das mesas e das palmas chegan dabondo, e se non: Unha guitarra, unha acordeón, e calquera instrumento de percusión, ós que hai que acarñar e non petar, para que non molesten as cantigas. Que unha cousa é acariñar un instrumento musical, e outra moi distinta, aporrealo!!
.      E o millor de todo, é non avisar a ninguén nin dicir en onde é a taberna a que se vai, porque se non, aparecen os seguidores e a xente de sempre, e as cantigas tabernarias, perden a esencia do que son, e convírtese a cousa nunha especie de concerto entre amigos.
.      O bo disto é, que nunca se molesta a ninguén. O que quere cantar canta, e o que non, que escoite. E se alguén di que molestamos, recollemos aparellos, a outro lado e todos tan contentos.
.      O pasado luns en Meaño, e o venres nunha taberna de Mourente, vivín a música, como facía moitos anos que non vivía. Chegamos as sete, e ata as 11, música a toda mecha. E as tabernas ateigadas de xente que ou cantaba, ou escoitaba, ou pedíache que cantaras unha cantiga que sabían.
.      O millor de todo é que na de Mourente, e según me contaron despois, que nesa taberna á que eu nunca fora, xógase moito a partida. Pois mentras estivemos alí, non houbo partida ningunha, o que quere dicir que disfrutamos todos da mesma música que nos xungue dende que nascemos.
.      Por se fora pouco, ata case non podemos beber tódalas cuncas de viño ás que nos convidaron. Pago por pago… eu cántoche e ti dasme de beber
.      Non vou dicir o nome das tabernas onde vamos, porque son tabernas con clientela fixa e “familiar”, pero nas sete que levamos ata o de agora, tanto no Deza coma en Pontevedra, pedíronnos volver outro día. Cousa que faremos, antes de que cada ún dos compoñentes dos grupos se dedique ós seus concertos do verán.
.      E aí seguiremos!!
.      Que nunca morra a Nosa Tradición Musical, na que as tabernas tiveron moito que ver no seu mantemento!!