Author Archives: joseiglesiasfernandez
UNHA MESA PRÓS PAXAROS…
UNHA MESA PRÓS PAXAROS…
. Nos tempos nos que se derrochachon os cartos a maus cheas, e que supuxeron unhas comisións moi abondosas, que encheron os bolsillos dos políticos locais dos concellos, fíxose esta enorme mesa na carballeira da Crespa en Lalín, feita polo escultor pontevedrés Cesar Portela.
. Non sei a medida que terá, pero penso que andará polos corenta metros de longa, por tres ou catro de ancha. A mesa é de pedra, e está totalmente rodeada de bancos tamén de pedra.
. Ós poucos días de inaugurarse, eu estiven nela cantando na presentación do poemario dun amigo, e pouco tempo despois pola noite, entrado o outono, en un magosto xunto cuns amigos.
. Prometía ser unha mesa moi boa, para estas cousas, cantar, parolar, presentar libros, facer ceas…
Pois ben. Non sei moi ben por qué, a mesa desmontouse fai uns quince anos, e dende a carballeira da Crespa, foi dar ó souto do Rodo.
. E alí esta…” vendo pasar o tempo, como a porta de Alcala”
. Cada vez que paso por alí, vou ata ela, e sempre está toda porca, chea de follas e totalmente descoidada.
. Pero si hai xuntanza nela… a última vez que estiven alí, catro pegas e un par de melros, daban un fermoso concerto pelexanto por un manxar, que non soupen de que era.
. Nas fotos, os seus dous asentamentos… na Crespa e no Rodo.
IN MEMORIAM: MARÍA OTERO CASAS
IN MEMORIAM: MARÍA OTERO CASAS
. Van alá dúas ou tres décadas de cando un día cantando nas festas de Santa María de Sacos, chamou a miña atención un monumento funerario que hai onda a entrada da igrexa, dedicado a María Otero Casas, que fora mestra na parroquia, e unha estrofa a modo de dedicatoria, coa seguinte inscripción:
“LINDERO ENTRE DOS MUNDOS
SOLO UNA LOSA NOS SEPARA
TU DUERMES EN UNO SIN VIDA
YO EN OTRO TE VELO SIN ALMA”
. Preguntando sobre este monumento, ensinaronme uns cuantos mais espallados pola aldea de “Vila de Riba” dedicados tamén a esta muller, e contáronme unha historia de amor.
. O que fora compañeiro dela, para amosarlle o seu amor, e cando esta finou, dedicoulle todos estes monumentos, e ata fixo unha casa semellando á que vivian en Pontevedra.
. En todos puxo tamén un reloxo coa hora na que finou : Ás 10 da mañá.
. Fai uns días, volvinme lembrar desta fermosa historia, e achegueime outra vez á Vila de Riba, para ver como estaban aqueles monumentos que tanto chamaran a miña atención. E alí seguen, anque as inscripcións xa están algo borrosas e os monumentos en total abandono. A historia tan fermosa, perdurará nos tempos.
. Tamén se conserva a a casa na que viviron algún tempo, con un monumento feito en ferro imitando a unha torre, e rematado en punta de flecha e que preguntando, non me souperon dicir moi ben o seu siñificado.
CARRABOUXOS
COQUELOS, COCAS, CARRABOUXOS, BUGALLOS, MAZACOUCAS, BAILARETES, CACHOLOS, MINCHOS, MAZÁS DO CUCO, PARINOLAS, PANDAROTES, CARACOIS…
, Anque semellan ser froito do carballo xunto coas landras, nono son.
Son unha maneira que ten o carballo de defenderse contra os parásitos e a mosca asociada a él.
, Todos teñen no seu interior un ovo cunha larva pequechiña branca, que cando se convirte en mosca, sae ó traveso dun pequeno buraquiño que fai.
ODA Ó MEU AMIGO MANU RIZABÉ
ODA Ó MEU AMIGO MANU RIZABÉ
Os que temos bos amigos,
dos que se din de verdade,
convídante á súa casa,
todos cheos de bondade.
Danche patacas e grelos,
péxegos, mazás e peras.
e ata che dan uns oviños,
prás tortilliñas das ceas.
E cando chega o Outono,
cheo de noces e figos,
o primeiriño que fan,
é chamar polos amigos.
Danche unhas noces con mel,
e sinalando as figueiras,
poñen a escada dicindo…
Podes coller os que queiras!
Graciñas, amigo Manu,
por esta tarde de farra…
Chama por min cando queiras,
que vou, e levo a guitarra!
AS ANDURIÑAS XÚNTANSE, E PREPÁRANSE PARA EMIGRAR!!!
AS ANDURIÑAS XÚNTANSE, E PREPÁRANSE PARA EMIGRAR!!!
….
Lonxe dela, de pé sobre a popa
dun aleve negreiro vapor,
emigrado, camiño de América
vai o probe, infelís amador.
I ó mirar as xentís anduriñas
cara a terra que deixa cruzar:
“Quen puidera dar volta -pensaba-,
quen pudera convosco voar!…”
Mais as aves i o buque fuxían
sin ouír seus amargos lamentos;
sólo os ventos
repetían:
“¡Quen puidera convosco voar!”
…
(Anaco do poema “Unha noite na eira do trigo” de Curros Enriquez)
– O poema, foi musicado por Xosé Castro “Chané”, que xunto con Curros, foron emigrantes en Cuba.
A cantiga, acabou sendo tan popular, que a tradición modificou o primeiro verso “No xardín unha noite sentada” por “Unha noite na eira do trigo” que rematou sendo o título da cantiga.
O tema do poema é a separación dos amantes por culpa da emigración. Mentres o mozo emigra a América, a rapaza queda chorando en Galicia, cun desenlace tráxico por parte de Amador.
…..
Dun amor celestial, verdadeiro,
quedou sólo, de bágoas a proba,
unha cova
nun outeiro
i on cadavre no fondo do mar.
…..
Curros e Chané, que coincidiron na emigración en Cuba, na música e na poesía, tamén descansan xuntos no cemiterio do Santo Amaro da Coruña.
A INOCENCIA DOS AVÓS
A INOCENCIA DOS AVÓS…
O avó, estaba esperando polo seu neto á saída do colexio.
– Avoíño, avoíño… como se chama cando dúas persoas durmen no mesmo cuarto e unha delas está enriba da outra?
O avó, quedou un pouco sorprendido ante semellante pregunta do seu netiño de oito anos, pero decidiu dicirlle a verdade, xa que os tempos nestas cousas avanzaron mais cá física cuántica.
– A eso chámaselle ter relacións sexuais. Tamén se lle chama coito, furabolos, fojete…
– Ahhhhh… graciñas avoiño!!!
Pro outro día, e cando o avó estaba na porta do colexio esperando polo netiño, saío este con cara de poucos amigos cara él:
– Avó, non se chaman relacións sexuais nin nada diso que dixeches!… Chámanse literas!… E dixo a mestra que vaias onda ela que quere falar contigo.
ODA Ó SAN LOURENZO DE MUIMENTA
ODA Ó SAN LOURENZO DE MUIMENTA
¡San Lourenzo de Muimenta!
Hoxe veñoche rezar,
pra que busques unha moza,
coa que me poida casar,
pois teño a cama valeira,
e a roupa sen lavar.
E non mo podes negar,
que és meu Santo queridiño,
ou deixarás de ser Lourenzo,
e serás San Lourenciño.
…..
Nota do autor:
Que si, que xa sei que é unha cantiga machista e que pode ferir sentimentos.
O poemiña escribino a finais dos 70, nos meus outros tempos e na miña outra cultura.
Amais, a tradición oral é a tracición oral, e a retranca é herdanza dos meus vellos.
Que se a escribiría hoxe? Pois non sei… ao mellor non, pero ao mellor si. O que si é seguro, que tampouco vou renegar dela.
FALANDO DAS OLIMPIADAS
FALANDO DAS OLIMPIADAS
. Acabo de mirar a final feminina dos 100 mts. lisos. Buahhhh… vaia pasada!!! Estas mulleres, igual cos homes da mesma proba, non parecen humáns… mais ben gacelas, ou algo parecido!!
. O estilismo mirandoas correr a cámara lenta, é impresionante… figuras de Sargadelos, cando Sargadelos era Sargadelos e non agora que Sargadelos, xa non étal… non sei se me entendedes!
.. Anque perdeu a miña favorita Fraser-Prycer, benvida a raíña da velocidade Elaine Thompson. Total, todo queda na casa, as tres melladas para tres xamaicanas.
.. Non puiden mirar a final en directo, e fastidioume saber os resultados antes de mirala.
.. Hoxe é a final dos homes. Espero non perderma tamén. Anque xa non estará Usain Bolt, de seguro vai aparecer outro que o iguale, ou que o supere… anque pra min, Usaín é moito Usaín.
.. E xa pra rematar, que son moito horas de ir pra cama… estas do atletismo, son as verdadeiras olimpiadas.
.. Ata o de agora, todo era palla!!
.. As medallas de ouro, non todas valen igual.
.. Unha cousa é a medalla de ouro de Fraser-Prycer, e outra moi distinta, é a medalla de ouro do campión de golf, tiro con escopeta, equitación, ou calquera dises deportes dos que solo se lembra a prensa agora, e que nos seguíntes catro anos, nin siquera saben que existen.
.. É que a min dame a risa cando dín que un tipo de pe, cunha escopeta na mau, visera, gafas, e unhas ollereillas postas pra non quedar xordo, pegándolle tiros a uns platos, é un deportista! Anda que cando sexa deporte o dominó, ou a subasta da catro, voume rir eu da medalla douro de Fraser-Prycer.
.. E as que houbera gañado a miña nai á brisca de seis, que sempre querìa levar ela o xogo… Bufff!!
.. Pois nada mais por hoxe dende Tokio. Seguiremos informando!!
A TIA CHOLA
A TIA CHOLA
.. Por moi escuro que sexa o día, ó chegar a noite, sempre hai unha luz que te ilumina e te reconforta.
… Para todos… amigos, veciños e familia, sempre fuches, e serás a tía Chola!!
.. Ata sempre, tía chola… que a terra che sexa leve!!
………
Miudiña como a flor…. ergueita coma un fungueiro.
Amorosa como a seda… pegadiza como mel
Fermosa coma unha rosa… brilante coma un luceiro.
Eterna coma unha estrela… clara coma un bisel.
Sutil como a fariña… dura como un penedo
Aselante coma o moucho… áxil coma uha lebre.
Acolledora coma un berce… suave coma un pincel.
Serea como a calma… lixeira cal anduriña.
Tristura, moita tristura… tristura na ialma miña!
