O TURISMO RURAL
Ven sendo algo así coma un pasatempo ó que os que somos de aldea, pero vivimos na cidade, chamámoslle “Ir pasar o fin de semán á aldea”
A diferenza está, en que nós imos á nosa aldea de balde, e os que fan turismo rural, van a unha aldea que non é a súa, pagando ademais, uns 600 Euros.
Para practicar o deporte do turismo rural, non val calquera aldea do noso país. Ten que ser unha aldea cun encanto especial, e que apareza na guía Michelín.
A istas aldeas, vaise por camiños ou estradas comarcais, cheas de buratos e con tantas curvas, que cando chegas ó destiño, xa perdes un día inteiro en recuperar folgos. Pero chégase ben, sempre e cando non se atope un no camiño con vinte ou trinta vacas que veñen do prado, e perda unha hora trás delas co coche en punto morto, ou como moito en primeira, lixando as rodas todas da bosta que van soltando, e axfisiado polo arrecendo que bota. E o millor de todo é, que as vacas van mirando patrás como decindo: Non poñas o intermitente que non che val de nada. E decide non adiantar, non vaia ser o demo que lle estraguen un dos retrovisores ou lle escornen a chapa e pintura do coche.
Pero unha vez na aldea, o primeiro que fai un turista rural, é ir a coñecer a casa na que vai pasar o fin de semán, que é unha casa vella adecentada por fora, e por dentro adornada con moitas ristras de cebolas e allos, un par de palanganas, a cabezalla dun carro, un fuso e unha roca, un angazo, e algún que outro aparello de labranza colgado das paredes.
Polo xeral, nestas casas, non hai nin ordenador nin microhondas, e no seu sitio, está un chinero con un par de queixos duros coma pedras xunto a un candil de gas, dous ou tres potes dos de facer o caldo, e unha ola de mazar o leite xunto a un canado e un balde.
O que si hai, son uns mosquitos, que polas noites fan mais ruído co chimpín do veciño cando sae as seis da mañá para traballar nas leiras, e o turista está empezando a durmir e pensa para si: Para que carallo terán que levantarse tan cedo os aldeáns. Unha hora despois, atopa a desposta, o espertalo un cheiro a esterco e silo, que non ten nada que ver cos ambientadores de coco e vainilla que ten na súa casa.
Entón decátase de que a xente da aldea vive en casas que non teñen nada do encanto do que din os organizadores do Turismo Rural e carecen de Jacuzzi, Antena parabólica e Internet. E que en vez de ter porteiro automático, ten unha fechadura cunha chave, que se a colga do pantalón, queda en calzós polo que pesa.
Outra vantaxe do turismo rural é que se pode escoller vivir coa familia que vive na casa. Esto pode ser bo, pero ten o inconvinte do reparto da programación da TV porque solo hai unha no cuarto de estar. Xa que mentras eles queren ver o Luar na TVGayoso, o turista quere ver o partido de futbol e a súa dona Sálvame Deluxe.
O segundo, é ir á taberna da aldea, e tratar de entrar nas conversas dos veciños para ir facendo amizades. E o turista, entra todo campechano dicindo algunha das frases típicas que lle diron fama ós aldeáns, como por ejemplo:
– Boas tardes paisanos… e logo vós de quén vides sendo?
E despois pregunta:
– Que é o típico aquí?
E o do bar pensa:
– O típico é que os espabilados da cidade, veñan pasar o fin de semán, e que diexen 100 euros de ganancia na taberna. Pero contesta educadamente, que o mais típico, é xogar a brisca de seis ou ó dominó, ou sentarse á carón da fiestra para mirar pasar ós veciños coas vacas camiño dos prados..
O turista séntase a botar un tute de tres, e perde catro partidas seguidas, porque os aldeáns, saben as señas das baraxas todas do mundo. Pero perde feliz, e ata paga unha ronda a todos, e deixa os 100 euros de ganacia nos que pensaba o taberneiro.
Tamén pode ter a posibilidade de axudar ós da casa nas labores propias dos agricultores e gandeiros, como por exemplo, erguerse as seis da mañá pra ordeñar ás vacas.
Entra na “perfumada corte” e a vaca mírao como dicindo, “Non che sería millor ir a neveira e encher o vaso coa leite de cartón?”
E anque acaba coas maus doentes de tanto turrar polos tetos da vaca, pra sacar tan solo un par de chorros de leite, pensa que xa ten algo fermoso que contar ós amigos cando vaia de volta pra cidade. Claro que tamén se pregunta para que hai que ordeñar as vacas tan cedo, se o leite non se escapa das ubres e vai estar aí todo o día.
Anque a actividade mais tradicional, é andar de paseo polas congostras e corredoiras da aldea. Eso que lle chaman os modernistas “sendeirismo”, e van tan metidos na cousa, que ata cando aparece un tractor abrindo a cuba e soltando purín a eito, din pechando os ollos: “Guauuu… que cheiro a aldea”, e abreos pra botar unha carreira, porque o can do señor que está coas vacas, bota a ladrar e a correr tras del, pensando que lle vai sacar un anaco do cu, dun bocado… e o gandeiro sen chamar por el!!
O resto do tempo, pasao sacándolle fotos ó campanario da igrexa e o cruceiro, ós valados, a unha fochanca do regueiro, a un palleiro que está a medio cair, e a algún grilo que pasa ás carreiras por diante del. Así, cando chegue ó luns ó traballo, xa ten unha boa colección delas pra ensiñarllas os compañeiros, presumindo dun gran fin de samán de Turismo rural.
Pois ala. A disfrutar dun fermoso fin de semán nunha casa rural, todos os que sodes amantes deste tipo de turismo.
Que teñades bo día.
