OS ALEGRES DE PONTEVEDRA

Que grande é esta xente,
que sentada a miña veira,
convertiron a mañán,
nunha mañá feiticeira,

Son abertos e alegres,
teñen unha gran conversa,
saben contar uns contiños,
e tocar calquera peza.

Moi coñecidos na vila,
istes gaiteiros sen par,
pois non hai feira nin festa,
á que non vaian tocar.

Levan tocando ben anos,
vivido grandes momentos.
E ata foron teloneiros,
do grupo Fuxan os Ventos.

Ademais son os amigos,
dos que gusta presumir,
tomar un viño con eles,
e volvelo a repetir.

Moitas grazas meus amigos,
foi para min un placer,
que veña logo outro día,
que nos volvamos a ver.

Os Alegres de Pontevedra,
unha ledicia escoitalos,
son coma os mellores viños,
que van ganado cos anos.

Á SEÑORA MARÍA…

.     Dician que era a tola da aldea… os seus veciños eran quen o dician!!

.     O mal de moitos é non mirarse no espello, e pensar que os cuerdos son eles, cando ó mellor son como as malas herbas dos prados.

.     Vivia sola, con dúas vacas e catro ou cinco ovelliñas.

.     Me parece que nunca a mirei comer outra cousa que non fora pan.

.     Erguíase cedo, e en canto facía as súas cousas, levaba o seu gando pro mesmo prado de sempre.

.     Sentábase a carón do valado, e alí botaba o día xunto cos seus dous cans, o seu gando, e unha vara que semellaba ser a súa prolongación do brazo, xa que nona soltaba nunca.

.     Falaba seguido… moi baixiño. De vez en cando tatareaba algo que nunca entendín. Non falaba con ninguén, pero para o taberneiro e pra min, sempre tiña un sorriso. Sempre lle levabamos algo conque mover a boca, e sabía agradecelo.

.     Fai uns días, sentada ó pe do valado, foise.

.     Atopouna un veciño, sentada no recuncho onde sempre se sentaba. Coa cabeza ladeada e a vara na súa mau, cos dous fieles cans ó seu lado.

.     Foise en silencio, e sola… igual que vivíu.

.     Pero seguro que foi feliz á súa maneira, e mereceu ese final tranquilo e sereo.

.     Adeus Señora María. Lembrareime de vostede sempre. E a miña vindeira cantiga, vai ser para vostede. .     Prométolle que vai ser así.

.     E titulareina, por que non… “Ao pé do valado”

.     Ese valado que foi a súa segunda casa, e dende o que lle dixo ós seus veciños, eses que dician que vostede estaba tola… ADEUS!!

.     Que a terra lle sexa leve.

COUSAS QUE PASAN NAS CARBALLEIRAS.

.      Cóntovos o que me pasou fai uns días nunha carballeira dunha vila preto de Pontevedra.

Non vou dicir o seu nome por respeto á señora que fai que vos conte esto.

.      Cheguei coma sempre arredor das sete da maña coa miña guitarra a esta carballeira, xunto cos consabidos bocata e botelliña de viño.

.      Estiven tocando e escribindo ata as dez e media mais ou menos. Pero o día antes, trasnoitara por unha cena cuns amigos músicos, e empezaron a pecharseme os ollos. Así que collín unha mantiña que teño no coche, e funme para un prado que está o lado da carballeira onde daba a sombra.

.      Neste prado xa hai mais fentos dun metro de altura ca herba. Así que arrinquei uns cuantoss, extendín a mantiña (que roubei nun voo por certo, cando nos avións che daban unha mantiña para taparte) e deiteime enriba dela ó fresco. Pouco tardei en quedarme durmido co sono que me entrara.

..     Pero vai ti ver que despertoume un ruído non sei moi ben de qué. Erguinme lixeiro coma unha chispa para ver que carallo era aquello. Mirei o meu redor, e atopeime rodeado de moitas ovellas e cabras.

 .     A dona do rabaño, estaba sentada nunha pedra na entrada do prado, e cun paraugas negro aberto, xa que onde estaba ela, petaba ben o sol. Tan pronto me víu aparecer entre os fentos, tirou co paraugas e botou a correr pedindo socorro. Pero como a carballeira e algo encostada e a señora debía andar polos oitenta anos (despois díxome que tiña 83) logo parou, xa que eu berráballe cousas como:

.      – Por favor señora, non berre mais que son de confianza!! Quedeime durmido aquí!! Fíese de min!! Por favor non se asuste!!

.      Menos mal, que non había ninguén naqueles intres na carballeira, porque de seguro que chamarían á garda civil polos berros da señora.

.      Ela, non estaba moi convencida. Funme achegando pouco a pouco xa que estaba toda desconfiada, e contáballe que son músico, que estaba alí tocando pero entroume o sono. Que aquél coche que estaba alí era o meu, e que tiña a guitarra dentro. Xa non sabía que decirlle para que se tranquilizase… cousa que conseguín o cabo dun bo anaco de tempo. Fun ó coche, collín a guitarra e canteille unha cantiguíña que fala da carballeira.

.      Entón si. Entón achegouse onda min, sentouse o meu lado nunha das mesas que alí hai, e estivemos a contos e cantando algunha cantiguiña mais ata as dúas.

.      Confesoume que pasara moito medo en canto me víu aparecer entre os fentos. Pero acetou as miñas disculpas, e quedamos tan amigos.

.      Tanto foi así, que díxome que pola tarde fora á súa casa, que estaba o seu fillo, e que tiña un viño moi rico e xamón e chourizos, e que levara a guitarra que seica lle gusta moito cantar.

.      Aceteille o convite, pero outro día, pois xa me iba para casa despois de comer o bacadillo que levaba, e beber o viño que tiñá alí.

.      Así son as nosas nais e avoas… desconfiadas ó comenzo, pero moi afables en canto conversas con elas, e capaces de darche todo o que teñen.

.      Moitas grazas señora. E de verdade que ireille tomar ese viño e ese xamón que me ofreceu non tardando moito.

.      A miña aperta mais grande de hoxe, vai para vostede.

A MIÑA PRIMEIRA BICICLETA!!!

A MIÑA PRIMEIRA BICICLETA!!!
     Pois non sei os anos que tería eu, pero contando que daquelas facíase o bacharelato ós nove anos, e viñen de Lalín para facelo en Pontevedra, pois tería ises anos ou un par deles mais cando o meu pai mercoume a miña primeira bicicleta.
     Mercouma nun comercio que había na Rúa Juaquín Costa de Pontevedra, na parte de atrás do asilo. Chamábase “BICICLETAS CORTEGOSO”
     Pois ben. Naquel comercio ademais de mercala era onde a arranxabamos os rapaces que viviamos pola contorna. Así que como a cadea rachaba moitas veces, eran moitas as visitas que lle faciamos ó señor Cortegoso.
    Andando o tempo, penso que despois dos meus 17 ou 18 anos, non volvín a ver mais ó señor Cortegoso, así que van alá pois non sei, arredor de 45 anos.
     Pero vai ti ver, que o sábado pasado, atopábame na taberna de Pepe do Marco, tomando un viño cuns amigos, e pasou un señor por diante miña, e comenteille ós compañeiros:
     – Ostrás, como se parece ese señor ó que tiña as bicicletas Cortegoso.
     – Pois trátase da mesma persoa. Comentoume un deles.
Bufff. Sentín unha enorme ledicia.
     Fun onda él, presenteime, e comenteille o detalle. Vostede vendeume a miña primeira bicicleta.
  E él, cousa lóxica, non se lembraba de min, pero si do meu pai, e estivemos latricando un bo rato sobre as bicicletas e os rapaces daquel tempo.
     Foi unha auténtica ledicia falar con el. Un home moi afable, e que me agradeceu un montón que lle falara destas cousas.
Moitas grazas, Señor Cortegoso!!
     Vostede, amais de ser agora un amigo, sempre será o home que me vendeu a miña primeira bicicleta.
    Unha aperta enorme para vostede e para os seus!!

• 

• 

• 

AS MATRÍCULAS DOS CARROS DO PAÍS.

AS MATRÍCULAS DOS CARROS DO PAÍS.
…   Anque pensedes que non, os carros tamén se matriculaban e pagaban os seus impostos de circulación pra andar polos camiños, congostras e corredoiras, anque me parece que solo pagaban os arbitrios os que iban a vila nos días de feira.
…   O que si non pasaban era a ITV, nin tiñan multas por exceso de velocidade, ya que daquelas os de tráfico, aínda non inventaran o radar.
…   Eu aínda lembro o último que se fixo na casa. Viñéran un par de carpinteiros da Gouxa e me parece que botaran no Castelo dous ou tres días, xa que fixeran outro mais para un veciño.
…   E lembro tamén, que fun co meu tío Camilo un día de feira a Lalín a recoller a matrícula, e mercar un xugo de dúas vacas mais un loro.
…   Bufff, vaia lembranzas que traaen estas cousas…
…   Borreille os números das matrículas pra que non me localicen, por se teño algúnha multa pendente con tráfico

ODA Ó AMIGO JULIO E Ó SEU CAN.

Teño un amigo gaiteiro,
alá na rúa das Pereiras,
que toca a gaita que nin diola,
nas distintas festas e feiras.

Hai que ver o que disfruto,
cada vez que nos xuntamos,
coas cousas que falamos,
e cos contos que recluto.

Fai uns días operouse,
do rodamento da cadeira,
que co vello, cando andaba,
semellaba unha peneira.

E achegueime a súa casa,
pra facerlle unha visita,
pois mandeille unha mensaxe,
pra pedirlle previa cita.

Recibiume o meu amigo,
arrimado a unhas muletas,
e dixo: Imos pra cociña,
que alí teño unhas banquetas.

Asentín coa cabeza,
e alá nos fomos sentar,
xa que a él, convalecente,
faille falta repousar.

O malo é que ten un can,
que a traizón… sen avisar!
Enriba dos meus zapatos
ocurréuselle mexar.

Pero o Julio compensoume,
cun par de cuncas de viño,
facendo que me esquecera,
da mexada do canciño.

Logo fritíu uns chourizos,
e comémolos con pan,
acompañados dúns contiños,
e dos ladridos do can.

O probe debía ter fame,
ou estaba antoxadizo,
pois non fixo mais ca oubear,
co arrecendo dos chourizos.

E alí botei a mañán,
conto vai e conto ven,
bebendo viño e comendo,
nos chourizos da sartén.

Pois nada mais, meus amigos,
xa está o conto contado.
Visitareino de novo,
se ten ó can ben atado.

E ti, meu querido amigo…
moitas grazas, compañeiro!
Coidateme moito… moito,
que a saúde é o primeiro.

——————————(Pepe: 31.1.2022)

Dedicado ó meu amigo Julio González Álvarez, pola visitiña que lle fixen a semán pasada, e polas atencións que sempre ten para conmigo.

 

ODA Ó AMIGO CANABAL.

Alá arriba en Forcarei,
teño un amigo gaiteiro,
que ó escoitar o ben que toca,
fai que me quite o sombreiro.

Tanto entona un alalá,
como toca unha muiñeira,
e envexa lle da ós da Roda,
cando canta a Rianxeira.

Un gran tipo é este tipo,
e ademais un bo chaval,
chamado Pepe de nome,
e de apellido, Canabal.

Polo medio da semana,
xa que somos amiguiños
imos ó Pepe do Marco,
a celebralo cuns viños.

E o domingo en vez da misa,
imos dar ata Marcón,
xa que a tasca do Emiliáno,
é a nosa gran devoción.

E hai alí unha pulpeira,
que seica é do Carballiño,
que nos pica unhas racións,
que regamos cun bo viño.

E entre un grolo e outro grolo,
e entre tallada e tallada,
renovamos a amizade,
coas dúas maus apretadas.

 

XA É INVERNO!!

XA É INVERNO!!
O inverno ten frio,
e está todo por vir,
meteuse na cama,
non pode durmir.
Ten os pés mollados,
e neboa nos ollos,
frios os xeonllos,
moi rubio o nariz!
Ponlle un cobertor,
mais unha mantiña,
pra que queza axiña,
e sexa feliz.
Para miña netiña Naima – 11-12-2021

A CIDADE DAS COSTAS DE ALÉN (Fornelos de Montes)

 CIDADE DAS COSTAS DE ALÉN (Fornelos de Montes)
.       A finais do verán pasado, achegueime ata Traspielas, para mirar un foxo do lobo que hai no monte Chan de Anduriña.
.       O foxo, non está en moi bo estado, pero é dos poucos dobles que coñezo, con un doble corredor e unha doble trampa.
.       Pero a sorte, quixo que me atopara por alí cun empregado do servizo de montes, que me levou a outro lado do monte, a un lugar coñecido como a cidade das Antas, onde fai pouco se descubriron 39 chozos, e según parece, entre a matogueira, pode haber moitos mais, xunto cunha neveira que se atopa tamén desfeita.
.       Contoume que a lenda desta pequena cidade de chozos viña decindo que era unha pequena cidade, a onde viñan morrer os mais vellos dos lugares dos arredores. Por iso é coñecida tamén como a cidade dos mortos.
.       Chaman a atención os chocos de dúas medidas. Os mais grandes, onde poden caber tres ou catro persoas, son moi parecidos ós que hai no Suído perteñecentes ó mesmo concello. Estes eran uns refuxios para resgardarse das inclemenzas do tempo ós pastores que pasaban os días nos montes coudando do gando.
.       Pero o que é mais chamativo, son os pequenos que non teñen un interior de mais dun metro cadrado de superficie e medio de alto. Penso que serían para gardar os alimentos, roupa, cás, e aperos que necesitaban istes pastores.
.       Tamén me di unha persoa coa que falei, que o pasar preto un camiño de arrieiros, poderían ser escondrixos pro contrabando, tales como había na Cruz da grade enLalín, e que foron desfeitos cando se ampliou a carretera que vai ó Irixo.
.       As terras, parece que perteñeceron ó mosteiro de Melón, polo que a neveira, debería ser dos monxes perteñecentes á orde do Cister.
.       Todo o conxunto, Chozos, Neveira, Foxo do lobo, Petroglifos de Estacas, Mirador de Coto de Eiras, e Area recreativa de Chan da Cavada, son diños de visitar.

 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

ODA Ó MEU AMIGO OLEGARIO.

ODA Ó MEU AMIGO OLEGARIO. 
Tranquiliño que eu estaba,
en moi boa señardade,
cando alá, dende Beade,
recibín unha chamada.

Era o amigo Olegario,
pra convidarme a un cocido,
pra xunto con outros amigos,
celebrar o aniversario.

Como a todas estas farras,
non se pode decir non,
pra amenizar a ocasión,
levei a miña guitarra.

E alá collemos camiño,
un tal Canabal e mais eu,
sentados no coche seu,
e os dous moi contentiños.

En Beade xa esperaban,
Carlos, Suso e mais Andrés,
picando nuns tentempés,
mentras uns viños cataban.

Foi un fermoso serán!!
Papándolle un bo cocido,
regado cun mellor viño,
e tartas pra rematar.

E como non hai sobremesa,
sen botarlle unhas cantatas,
entre copas e cubatas,
ata foi a Marsellesa.

Moitas grazas Olegario,
por sacar pra ocasión,
a garrafa do sitróm,
e os licores do armario.

Moita sorte, que a mereces,
e que cumplas moitos mais,
nós estivemos moi formais,
e ti, cumpliches con creces.