PARA QUEN CUCOU O CUCO

PARA QUEN CUCOU O CUCO
…….Tempos atrás, decíase que o cuco cucaba pros cartos, e según os cartos que se tiñan na carteira no momento de escoitalo, así estaría a carteira o resto do ano. Tamén había a creenza de que cando estaban vaias persoas xuntas, so surtiria o efecto dos cartos nunha delas.
…….Entón, sabendo esto, eran dous homes que, indo por un camiño, sentiron cucá-lo cuco, e díxolle un ao outro.
…….– Cucou para min.
…….Ao que o outro respostou: 
…….– Non, ho, ¡ese cucou para min!.
…….E sobre desto tiveron tal disputa que acordaron leválo asunto a un abogado. Ao chegar ao despacho contáronlle ao señor abogado o choio que os levaba xunto del. E o abogado díxolles:
…….– Poñan cincuenta pesos cada un enriba da mesa, e despois dígolles para quen cucou o cuco.
…….Sacaron da carteira e botaron encima da mesa os cincuenta pesos cada un. Entón o abogado, botando man aos cartos, dixo:
…….– Nin para un, nin para o outro, o cuco cucou para min.

Advertisements

UN TAL RISTO MEJIDE …

UN TAL RISTO MEJIDE …
……..E nesto que estaba eu mirando na TV un resumo do progama “Got talent” cando de súpeto, un tipo mal encarado. de roupa enloitada e mirada fúnebre, con un aire moi chulesco, gafas de sábelo todo, e co cu atravesado na silla onde estaba sentado, como se estivese cagando entre os toxos e limpando o cu cuns fentos, deixoume mais esmendrellado que un croio da corredoira que baixa á Devesa.
……..Vaia por diante que non me gustan os concursos de ningunha casta, e menos aínda deste tipo, onde non sei como se pode valorar quen é mellor entre unha mistura rarísima de musicos, bailarís, magos, cantantes de jondo, bailaores, contadores de chistes, contorsionistas, malabaristas, etc.
……..O concurso, solo me gusta pola xente que participa cantando (que os hai moi bós) e polos que fan xogos de maxia.
Pois resulta que unha parella de músicos, antes de concursar, agasaian aos membros do xurado con un disco que acaban de grabar. Despois fan a súa actuación. Son matrimonio, ela canta e el toca a guitarra. Non vou entrar en si o fan ben, mal ou regular.
……..Ao remate, fan valoración os menbros do xurado da actuación, e o señor mal encarado do que falei ao comenzo, dilles mais ou menos:
……..– “A mi no me habeis gustado, es mas, no quiero el disco que me regalasteis y os lo devuelvo, porque total, no lo voy a escuchar”
……..– “Es igual, dejalo” díxolle a rapaza.
……..– “Bueno, si no lo cogeis lo tiro a la basura”
……..Non vou comentar nada sobre a postura do tipo de cara fúnebre, porque teño mais que facer que contestar a un insolente que sofre de diarrea permanente, e que xa se pasara outra vez con unha cantante galega, metendose con ela decindo que cantaría mal porque estaba gorda.
.-……Simplemente, deixarei de mirar o programa, para evitarme os vómitos que me produce mirar para o diarreico personaxe.
……..Debería de saber que hai un vello refrán que di que a cabalo agasaiado, non se lle mira o dente, e non andar facendo o pailán pola vida en diante.
……..Apertas para todos.

 

A ZOCA E O ZAPATO

A ZOCA E O ZAPATO
Unha zoca peleouse,
cun zapato certo día,
díxolle o zapato á zoca:
Nin de lonxe te quería.

Díxolle a zoca ó zapato:
Pra que te quero cipote,
anque che laven a cara,
quedas negro coma un pote.

Díxolle o zapato á zoca:
Eso tenme sen coidado,
eu son fillo dun bon pai,
lixeiriño e espabilado.

Díxolle a zoca ó zapato:
Eso non me importa nada,
eu son branca e moi feitiña,
encluso repenicada.

Acabouse a guerreada,
seguiron o seu camiño…
A zoca xa se acabou,
o zapato está noviño.

Tradicional. Atopeino escrito nun papeliño sen ningún dato sobre da súa procedencia. Sinto non saber nada dél nin do informante.

O ROMANCE DA “PINTA” ( nón a de Pinzón)

O ROMANCE DA “PINTA” ( nón a de Pinzón)
Oigan vostedes señores,
o que lles vou a contar.
Aconteceu en Baiona,
en Baiona “La real”

Daquela mandaba alí,
un señor correxidor,
moi galán e zalameiro,
moi xentil e encantador.

Tamén vivia, señores,
un humilde labrador,
Pepe “O Cabeco” chamaban
pequeneiro e falador.

Andando un día co gando,
ás murallas se arrimou,
deixou  á “Pinta” pacendo,
Non sabedes que pasou!

Dende o carón das murallas,
a vaca “PINTA” escapou.
ó ver aqueles manxares,
a vaquiña toleou.

Xa estando a vaca na Palma,
comendo de flor en flor,
veu “Chicho” mais catro gardas,
e pro calabozo a levou.

Moito traballo lles dou,
a vaca comera a eito,
levárona ao calabozo,
sen leerlle os seus dereitos.

Despois de moito lidiar,
o “Chicho” mailo “Cabeco”
ao remate, a xustiza,
deulle a razón ó labrego.

E aqui remata a historia,
da “Pinta” e seu culebrón,
famosa no mundo inteiro,
pero non a de Pinzón!
ESCRIBIUNO:Ramón Pazos Marcote.- Baiona

Nota: Coa efeméride dos 30 anos do xuicio da Pinta, ahí vai a miña homenaxe en forma de Romance

https://www.vigoe.es/comarcas/val-minor/item/15516-30-anos-del-juicio-a-la-vaca-detenida-en-baiona

 

AS MIÑAS TRES ALDEAS

Nun comenzo, cando fixen a cantiga, e nun par se sitios onde a cantei, tituleina “Tres lugares de Lalín” Pero gústoume mais “As miñas tres aldeas” e ao remate é como se titula.

A cantiguiña, está dedicada as aldeas onde nacín e onde me criei, e tamén a toda súa xente, de maneita moi especial a todos aqueles amigos e veciños dos que aprendín o que non se ensinaba na escola de Muimenta, e cos que disfrutei de tantas e tantas cousas. Unha apreta moi especial pra todos, e a miña lembranza pros que xa nos deixaron.

Os rios “grande e pequeno” sempre os coñecimos así entre os veciños, anque teñen nome: O grande é o Arnego e o pequeno o das Abellas.

A Costa, é o monte que abriga ás tres aldeas.

Entevista na Voz de Galicia:
https://www.lavozdegalicia.es/noticia/deza/lalin/2017/10/11/span-langglxose-iglesias-adica-unha-cantiga-as-suas-tres-aldeas-lalinspan/0003_201710D11C6994.htm

 

O BALNEARIO DA PONTE VILARIÑO

Fermoso documento sobre a inauguración e declive do balneario, no blogue “Aquam Latam” de Manuel Busto Galego.

BALNEARIO DE CALDELAS DE VILARIÑO (AGOLADA): INAUGURACIÓN E DECLIVE

 En 1963 Manuel Galego Iglesias actuou como fotógrafo e como correspondente do Faro de Vigo dándonos conta da inauguración do Balneario de Caldelas de Vilariño, á que asistiran o propietario do mesmo, D. Antonio Vilariño Vázquez, o Xefe Provincial de Sanidade, D. Julio Casal Castro, acompañado dun químico, D.Juan Ugarte Pollano e o médico-director do balneario, D. Enrique Barcala Loureiro. Previamente as instalacións foran bendicidas polo párroco de Vilariño, D. Manuel Diéguez Diéguez.

O edificio que alberga o manancial e o pavillón de duchas e salas lucían recén remozados. Este manancial foi cualificado e recoñecido como auga mineral o 12 de decembro de 1958 pola Dirección General de Minas. No orde terapéutico foron recoñecidas como augas mineromedicinais pola súa condición acratopega, intensamente alcalina, bicarbonatada sódica e sulfurada, rica en fluoruro sódico e en ácido metasilícico, segundo as análises da época.

O edificio posuía varias salas con bañeiras en dependencias alicatadas.
Igualmente había salas de chorros e consultas.

Vista do corredor central do pavillón principal.

 Nestas imaxes vemos ao propietario, o médico e as autoridades provinciais de Sanidade, o día da inauguración.

O balneario funcionou como tal desde 1963 ata os inicios dos anos 70. Descoñecemos as razóns que provocaron o seu peche. Desde entón os edificios foron abandonados e o declive  e deterioración foron sumándose inexorables.

Estado actual do pavillón central.

O balneario está situado na parroquia de Vilariño, moi preto do río Arnego e da actual Ponte Vilariño. O Arnego posúe outras dúas resurxencias  de augas caldas, unha en Ferreiroa na zona de Paizás e outra preto da Ponte dos Cabalos.

Construción que alberga o manancial, completamente absorbida pola vexetación na actualidade.

O pavillón da fonte presentaba este estado o pasado sábado.

A fonte segue a manar augas caldelas, é dicir mornas, temperaturas que seica oscilan entre os 20 e os 30ºC.

 O pavillón central visto desde a caseta da fonte.

Interior e salas en completo abandono e ruína.

Artículo remitido por Manuel Galego Iglesias a Faro de Vigo o 28-8-1963

Fotos de Xosé Iglesias sacadas no ano 2014

 

A VER QUEN MATA MAIS RAPOSOS!

      Nestes días, estase a celebrar un concurso ou campionato nos concellos de Dozón e Rodeiro, para ver quen é o machote que mata mais raposos para divertimento e disfrute duns escopeteiros, que no único que pensan é en presumir despois na taberna, de quén foi o que matou mais raposos, e contar, como se fosen á guerra, como os mataron. A cousa é moi sinxela… meten vinte cáns nun toxal para que levanten o raposo, e esperan corenta escopeteiros darredor. O que teña a sorte de que saia polo carreiro onde está posto, é o heroe. E xa está. Non hai nada mais que contar, anque eles despois fan unha película do asunto, e ata apartan as mesas da taberna pra espallarse mellor nas explicacións.

      Lembro de cativo, que o raposo era un animal odiado polas xentes das aldeas polo mal que facía, anque tampouco era moito. O mais, pois papar un par de galiñas de cando en vez, xa que  como un animal carnívoro que é, mantense de carne, o mesmo ca o home, que papamos canto animal se nos pon por diante, e non por iso andan a tiros con nós.

       O probrema é que daquelas, un par de galiñas, era o bocado de tres ou catro días nunha casa das nosas aldeas, e por eso se lle quería tan mal. Anque fose calquera outro animal o que as matara, a culpa, sempre era pro raposo.

      Cando algún paisano mataba ún despois de facer o mal no día anterior, paseabao polas casas da aldea ensinandoo colgado dun pau, para que de paso, lle desen un “aguinaldo” polo feito… uns ovos, un anaco de touciño, de xamón, uns chourizos, etc.

      Pero como ben di Bob Dylan, os tempos cambian, e alá polos anos oitenta, as galiñas xa estaban pechas nos galiñeiros, e non andaban soltas pola eira endiante, nin esjarabellando polos carreiros e congostras das aldeas. O raposo, apenas facia mal. Mantíñanse nos vertedoiros de lixo, a onde ian dar as entranas de animais sacrificados nos matadeiros xunto cos restos de comida nas casas.

      Pero tiña un problema. Un enorme problema…  a súa pel!!!

      A pel do raposo, era ouro para algunhas “señoras” que iban a misa presumindo de abrigo de pel. Lembro saídas de misa, na basílica de Santa María en Pontevedra, onde parecía que o que saía pola porta para fora ao remate da misa, en vez de mulleres, era unha manda de raposos, lóntregas, visóns, etc.

      Por aqueles tempos, andaban os compradores mercándoas polas aldeas e nas feiras de Lalín, e se non hai quen me diga que estou trabucado, cada pel, chegouse a pagar arredor das 5.000 Pts. Todo un diñeiral en aquela época.

      E chegamos aos tempos actuais e nos que non me vou espallar moito sobre a cousa, porque non val a pena. Agora, mátase o raposo porque si, “porque me peta e quero e dame a gana” que diría Celso Emilio.

      É terceiromundista que se fagan concursos e campionatos coa súa morte. Amosamos ser mais matarifes ca iles, xa que iles fano por necesidade e nós por divertimento.

      Hoxe non dan nada pola súa pel nin serven para comer.  Matarán dúas ou tres ducias de raposos neste concurso vergoñento, e os animais xunto coa súa pel, rematarán abandoados en calquera lado ou nun contenedor de lixo.  Bueno, si… valeu para algo a súa morte, para que o seu matarife, presuma da fazaña pola noite na taberna ante os que queiran escoitalo, e terá o “título autonómico” no seu currículo, certificado pola conselleira de Medio Rural, Ángeles Vázquez.

      MATAR PARA NADA, OU MATAR POR MATAR!

http://www.farodevigo.es/portada-deza-tabeiros-montes/2018/01/12/dozon-acogera-campeonato-gallego-caza/1818306.html

CATALÁNS E MADRILEÑOS

CATALÁNS E MADRILEÑOS
Por se fora pouco o problema dos cataláns, polo que temos que aturar durante todo o día información do asunto en TVs, xornais varios, emisoras de radio, tabernas, velatorios, xuntanzas veciñais, misa de 12… Etc. Etc.
Agora temos que aturar nos mesmos sitios o problema do afundimento do Madrid clube de futbol, en comparanza de cómo afundira o Titanic.
Parece que os dous problemas amarganlle a vida a moitos galegos…
E que a xente sae da misa, e xa non mira as esquelas postas no balado do adro pra saber quen morreu, nin se preocupa de porque non foi ninguén da casa de fulaniño de tal á misa da unha por se lles pasaría algo!
E non se canta nas tabernas coas mesmas ganas, nin se bota a partida de dominó pola preocupación destes dous grandísimos problemas.
Ata parece que o viño está avinagrado pola cara que poñen algúns, e failles mal no estómago, porque vociferan como se estiveran solos no medio do monte, sen respeto algún polos que están ao lado seu e pasan de semellante trapallada.
E a nós como galegos, que nos vai nelo?
Vivamos como galegos, carallo!!
Preocupémonos de por qué se van as empresas galegas coma Fenosa, asteleiros, conserveiras, pesca, Caixas de aforros, leite, etc. e non das que se van de Cataluña.
Preocupémonos do probiño Depor que está no fondo do pozo e do Celtiña, a ver se vai á Chanpions dun demo dunha vez.
Se os puxeramos a todos, cataláns e madrileños digo, a arrincar alcolitros e a prantar un nabo en cada buraco que deixan, mais nos valería.Teriamos nabizas e grelos todo o ano.
Apertas para todos.

AMIGUIÑOS SI PERO…

AMIGUIÑOS SI PERO…

     Istes eran dous mozos que naceran na misma aldea, polo que se criaron xuntos, e xuntos foron a escola e xogaron de cativos.

     Cando se fixeron mozos, traballaron tamén xuntos na Fábrica do Gas, ate que esta pechou debido a chegada da electricidade nas aldeas. Ao quedar sin traballo andiveron ó xornal compartindo esforzos e duros traballos, ata que chegou o día en que un diles quixo probar sorte na emigración, e anque non lle gustaba moito a idea, marchou pra Bós Aires.

     Pasaron os anos e un día, como tantos outros, volveu probe coma as arañas e con moi pouca saúde. Preguntou polo seu amigo, e dixéronlle que vivia ben, que traballaba na vila vendendo castañas asadas na temporada delas e que só con eso tiña para pasar desafogadamente o resto do ano nunha casiña que fixera. Tamén lle dixeron que si queria velo estaba diante da oficina bancaria que había na Praza Maior do pobo pois alí estaba o seu posto de asador de castañas e que semellaba a unha máquina do tren.

     Achegouse alí. Mirouno e viu que seguía coma sempre. Tiña moita xente agardando para mercarlle un cartuchiño das castañas que  soltaban un arrecendo por toda a praza, que ate a él lle entraron ganas de comer algunhas.

     Cando se viron, déronse unha forte aperta, riron, comeron castañas e lembraron os tempos da Fábrica do Gas. Cando xa levaban un bó tempo de palique díxolle ó seu amigo:

     – Pois xa ves, non me foi moi ben polas Américas estes anos,  e mismo veño algo enfermo e contando de me recuperar e seguir traballando namentras o corpo aguante.

     – Ai home. Pois eu aquí che estou, diante do Banco e atendendo o meu negocio das castañas. Hai días que non dou feito, vivo sin luxos pero folgadamente, pero este negocio por desgraza, non da pra dous. De todos os xeitos e si te ves necesitado…

     – Xustamente a eso viña, a ver si me podías prestar algo.

     – Pois síntocho ben home. Pero teño un trato feito coa oficina bancaria e que non podo romper: “Nin eu podo prestar cartos, nin eles poden asar castañas”

 

O GUISO DE LEBRE

O GUISO DE LEBRE.
       Ao tío Mateo, morréralle unha tía que vivía noutra parroquia, a trinta kilómetros monte ao traveso de onde il vivía.
       Por aqueles tempos non había os coches que hai hoxe nas aldeas e os desprazamentos a outros lugares facíanse a pe. O tío Mateo, calzou uns zocos ben chatolados, vestíu o mellor traxe que tiña, púxo na cabeza a boina nova que tiña pros domingos e púxose en camiño, disposto a coñecer de paso algo mais de mundo, pois só coñecía a súa parroquia e as da contorna.
       A tía Nieves envolveulle nun anaco de papel de estraza unha codela de pan de broa e un anaco de touciño para escorrentar a fame do medio día, pois botaba de contas que non chegaría a casa da finada ata as catro do serán, e para apagar a sede, xa bebería auga de calquera regueiro, que daquelas levaban unha auga, limpa e sá e que se podía beber con tada a confianza do mundo.
       Cando levaba andadas unhas cuantas horas, botou man do seu reloxo de bolsillo e mirou que xa marcaba preto da unha. Pensou en andar unha horiña mais para despois sentarse ao pé dun balado, e xantar o bocado que levaba no bolsillo. Con isa idea seguiu camiño, pero ao pouco tempo chegou a un pobo bastante grande no que o primeiro que víu, foi unha taberna con un letreiro no que poñía CASA DE COMIDAS DO XENARO “Especialidade da casa, guisos” E o tío mateo que sempre andaba con unhas boas pesetas no bolsillo do chaleque, pensou entrar E xantar un bo guiso con un xerriño de viño. A codela de pan e o touciño, xa os comería a volta.
       Así fixo. Entrou na taberna, sentouse nunha das mesas que alí había e chamou a señora que estaba detrás do mostrador:
       – Mois bós días cabaleiro…eló, que vai ser.
       – Verá, mirei eí fora que teñen guisos, i eu pensei de mandarlle un bó prato dil xunto con un xerriño de cuartillo de viño tinto.
       – Si señor, o que vostede mande…e de que quere o guiso…
       – Elle o mismo ó, que eu sonlle de bó dente e como de todo…mismo de lebre si é que lle queda.
       – Si señor, si. Agora mismo llo traio.
       E así foi, trouxolle en prato fondo tan cheo que faría randear a pola mais grosa do carballo mais vello. O tio Mateo comeu como si tivese a fame de sete días, e bebeu dúas xerras de viño tinto e que valeirou sin botalo na cunca que lle habían traído.
       Así que rematou o xantar e despois de tomar un par de cafés de pota con pingas de augardente, chamou a señora pra que lle cobrase a derrama que había feito.
       – Señora, faria o favor de decirme o que lle debo… e que xa van sendo moito horas de poñerme de novo en camiño.
       – Ai si señor, si. Sonlle cincoenta reás mais a vontade, -contestoulle a señora con un sorriso- e que tal o guisiño señor, seica estaba bó, ou? Xa vexo que ata enzoufou o pan na salsa.
       -Pois si señora, sí. Estáballe ben bó. Así non deixei nada. O que notei foi que a carne estaba un pouco negra anque moi boa de sabor…
       – Negra dí vostede? Pois non sei porque sería, xa que o gato éralle ben branco.

(Contoumo xa fai moito tempo  o Señor Salustiano Hermida , un bó amigo dunha parroquia da Agolada que viña moito pola taberna do Castelo)