ESTÁMOSLLE AGASAIANDO A NOSA TERRA ÓS VASCOS, CATALÁNS, E MADRILEÑOS!!

ESTÁMOSLLE AGASAIANDO A NOSA TERRA ÓS VASCOS, CATALÁNS, E MADRILEÑOS!!
   O problema da Nosa Terra, dende tempos inmemoriais, é que sempre estivo gobernada polos caciques, e os de a pé non protestabamos, emigrabamos.
   Na actualidade temos un goberno, ó que lle importa tres carallos a nosa paisaxe, o noso medio ambiente, as nosas fragas e os nosos montes. E aínda menos, lugares emblemáticos das nosas cumes, como este da foto sacada na Ermida da Xestosa, na Serra do Faro de Avión, onde prantaron eólicos ata as mesmas portas da Ermida.
.     Pero parvos non son, que van facer o floclore anual á Carballeira de San Xusto. Xa que no monte do Faro, onde a facían antes, está ateigado deles tamén.
   Todo é unha desfeita.
   Regálanlle os nosos montes ós cataláns, vascos, madrileños, portugueses, daneses, e así un longo etc. para que monten eólicos, mentras nós temos a elitricidade mais cara da peninsula e do resto do mundo.
   Agora, por se fora pouco, encherannos o mar tamén, mentras a serra madrileña e o Manzanares, seguen sen ter ni un siquera… enténdaseme o do Manzanares para rir e non chorar!!
   Rematarán coa pesca, que xa pouca nos queda, despois de ser o primeiro país pesqueiro do mundo non hai tanto tempo.
   E por se todo isto fora pouco, nos montes arrasados polo lume, están permitindo a prantación de alcolitros, para contentar a ENCE..  Despois, dinnos dende a Xunta que os lumes que temos no verán, son provocados. Como se nono seuperamos nós!!
   É o único que saben dicir… “El noventa por cienes de los incendios son provocados” 
   Estoume rindo, porque xa miraredes como este vindeiro verán, din o mesmo!! Sempre o mesmo conto… “El noventa por cien de los incendios son provocados”
Pois claro!
   Que os galegos seremos calquera cousa pero non burros, anque ás veces pareza que sí!
   Pero decatámonos de que o primeiro incendiario é a Xunta, permitindo estas atrocidades. Polo menos, e xa postos, que non gasten os nosos cartos en comunicados absurdos e ridículos.
   Se non hai intereses económicos no monte, iste non arde!!
   Nunca ardeu. Nunca ardeu unha carballeira, todo o contrario, serven de cortafogos ante os alcolitros.
   Por qué non prohíben a venda da madeira queimada? Eh? Por qué?
   Todos sabemos o por qué, e eles tamén o saben, pero nono din… Chámanlle portas xiratorias.
   As miles e miles de Ha. queimadas o ano pasado, seguen sen ser motivo de atención da inutil consellería do Medio Ambiente, e algunhas xa se están convertindo en prantacións de alcolitros.
   or qué non prohiben prantar alcolitros nos montes queimados?
   É que os lumes levan uns intereses detrás ocultos?
.     Rematarán prantandos nos testos dos xeranios, xa veredes. Xa que istes non producen cartos, e o único que fan e dar frores. E en vez de gatos e cans, teremos Koalas como animal de compañía. 
   Nunca entenderei o porqué os nosos avós mataron por defender os marcos das leiras da súa propiedde, e nós somos incapaces de defendernos ante a invasión e roubo da riqueza da Nosa Terra.
   Que foi do espíritu conbativo que tiñamos os mozos dos anos 70-80?
   Que foi daquela loita defendendo a Nosa Terra ó berro de “Galicia é nosa e non de Fenosa” que tantas persecucións, carreiras e malleiras nos causou?
   Bueno. A todo isto, vou calar porque me quento, e non quero.
   Ós meus anos, prefiro tumbarme no meu sofá e tocar a guitarra pra ver se me sae unha cantiguiña nova.
   Se isto me pillara nos meus anos mozos, ó millor tiña algún que outro disgusto por andar arrincando alcolitros recén prantados, e cun mecheiro na mau sen ser fumador.
   E a bos entendedores… por min, que ardan todos cando aínda non valen pra vender.
   Unha aperta, e que teñades bo día.

ERMIDA DA XESTOSA (Covelo)

ERMIDA DA XESTOSA (Covelo)

..      A fermosa capeliña e o seu recuncho, atópanse na parroquia de Prado no concello do Covelo. Según unha referencia do cartaz indicativo, é a capeliña mais alta da provincia, situada por riba dos 900 mts.

..      Data do século XVI, cadrangular, e cun gran arco de medio punto que marca a entrada.

..      Ó entrar no recinto da capeliña, o primeiro que se atopa é un enorme penedo, cunha cruz labrada nél, e outra asentada na súa cima, e mesmo frente déla, un merendeiro con unhas mesas dus 30-40 mts. de longo dos comuneiros do lugar, pro xantar do día da festa.

..      Na parte dereita da capeliña, hai un pequeno pendello, onde unha tella coa Virxe pintada nela, pende da parede interior.

..      E na parte traseira, nunha rocha, está labrado un sartego, que se supón que labrou o eremita que viviu alí.

..      A auga diste sartego, di a tradición que cura as verrugas, e pra elo, hai que levar un anaco de pan duro, mollase na auga, e frótanse con él as verrugas do corpo, o tempo que soi di: “Verrugas traio, verrugas vendo… aquí quedan, e eu, voume correndo”

..      Dende calquera lado do entorno, hai unhas impresionantes vistas das terras de Covelo, e das serras de Avión e do Suído.

O POZO DAS LANDRAS (Maceira)

O POZO DAS LANDRAS (Maceira)

      No meu paseo de fai uns días polo suído, e na parroquia de Maceira, do outro lado da ponte por onde baixa o rio para a praia fluvial, hai uns penedos enormes, que fan que o río baixe en fervenza, ata chegar mesmo á ponte, onde hai un remanso fondo antes de chegar á área recreativa. A erosión e as fochancas que fixo a auga niles, son impresionantes.

Pois ben. Iste remanso, que foi un enorme pozo ata fai uns anos, coñécese coma “O pozo das Landras”

      Contoumo,xa fai uns anos, o señor Manuel Barcia Vázquez do lugar de Portoparada (Maceira).

      Antes de facerse a ponte actual, había unha pontella de lousas feita sobre dous penedos enormes que facían de embudo á auga do rio, e había un pozo no que se formaba un remuíño moi grande.

      Pois ben. Todas as landras das inmensas carballeiras que había no curso río arraiba, e cando chegaban as primeiras choivas do outono, barrías cara o río, e paraban no remuíño da pontella.

      Contábame, que alí, naquel pozo, xuntábanse toneladas de landras. Os veciños, seica poñían na punta dun pau un saco con un aro na boca para pillalas, e así, axudar á ceba dos ranchos da casa. A inchenta de landras seica duraba uns cuantos días dos choivosos outonos de antes.

      Cando se fixo a carretera nova, dinamitaron as dúas rochas que formaban o embudo, baixou o leito do río, e desapareceu moita da fondura do pozo xunto co remuíño.

      A día de hoxe, as landras seguen baixando en moita menos cantidade, ó ir cortando as caraballeiras para prantar alcolitros, xa non se deteñen alí, e seguen o seu camiño polo río Tea cara a Mondariz.

      O meu agradecemento ó señor Manuel por contarmo.