Maria do Outeiro seica tiña uns peitos moi grandes, tan grandes coma os dous penedos mais grandes da Cima da Costa.
Era unha gran devota da Virxe do Corpiño, santuario ó que iba todos os anos para escoitar misa e facer a procesión detrás da Virxe.
Anque non era de moitos cartos, sempre tiña algunha peseta daquelas dantes de papel pra espetarlla no manto da Virxe, pedindolle o favor de atoparlle un mozo casadeiro. Ela sabía que non era a Virxe axeitada pra conceder estes desexos, pero contaba con que lle botase unha mau diante da Virxe encargada de tales asuntos..
Un ano, en vista de que as súas pregarias non tiñan o fin desexado conseguiu axuntar dez pesetas…(a ver si o problema era por cartos e facían falta algúns mais).
Envolveunos nun anaco de papel de estraza, meteu o paquete no seu corpiño, colleu o autobús de Meixide, e alá marchou no día grande do Corpiño para espetarllos no mando da Virse, a ver si así, ese ano e de uhna vez por todas, aparecía o mozo que tantos anos lebava buscando.
Escoitou a misa con toda a devoción do mundo, e cando saíu a procesíón, púxose ó carón da virxe e meteu a man no seu corpiño para sacar as pesetas que levaba envoltas no papel, e espetarllas no manto para completar a súa pregaria.
Pero vai ti ver, que o paquetiño xa non estaba alí ¡¡¡ alguén llo había roubado !!!
Desesperada e chorosa, foise onda a parella da Garda Civil que por aqueles tempos vixiaban as festas mais tradicionais da Nosa Terra, e contoulles o roubo do que había sido vítima.
– Pero vamos a ver mulleriña, vostede non se decatou de cando lle meteron as mans nas tetas ? -díxolle un dos guardias-
– Ai…si señor juardia, si, eu dinme de conta no mismo momento que mas meteron, pero nunca lle pensei que fose con tan mala intención.
