O CANTAR DA MEDALLA DIVINA
Voulles contar unha cousa,
todo cheo de emoción,
que me fai tremer as pernas,
e me causa admiración.
A xeito de un cego veño,
pra lles relatar, señores,
un suceso acontecido…
Un milagre dos maiores!!!
Ten o país un goberno,
que goberna, dicta e manda,
e nós por ahí decindo,
que son todos unha panda.
Un tal Jorge sobresae,
entre todo-los menistros,
por ser mais listo cun allo,
e mais cabezón cos mistos.
E tenvos este gran home,
unhas ideas moi craras,
sobre as cousas do interior,
e mesmo, outras trangalladas.
Moi católico de ideas,
polos seus feitos semella,
que xa está opositando,
pra ser mais que Ana Botella.
E nises dias de festa,
que lle fan ós policías,
pensando sacar boa nota,
cometeu a tropelía.
Metéuselle na cachola,
conceder unhas medallas.
Mercou dúas caixas dilas,
e repartíunas a esgalla.
Non se sabe como foi,
e tampouco como non,
que unha foi parar á virxe
que é da súa devoción
I esto non é nada estrano,
nin resulta embarazoso,
pois a Virxe agraciada,
é a do Amor Fermoso.
Unha medalla en cuestión,
que se lle da o persoal,
por facer moi ben as cousas,
no traballo policial.
Os que vivimos na terra,
ó non entender este conto,
puxemos na gorxa un berro,
e protestamos de pronto.
Respondeu ó presidente,
pola pantalla de plasma,
para botarlle unha man,
o que mais manda na “pasma”.
– ¡¡A ver si están calladitos,
y dejan de protestar!!
¡¡Esta Virgen no lo es menos,
que la Virgen del Pilar!!
Así que aínda por riba,
de aguantar ó cara dura,
fainos pensar que seguimos,
na famosa dictadura.
Parece que todo val,
pra facerlle o conto ós cregos,
e aínda que marche Rouco,
quedarán outros borregos.
Remato xá o cantar,
e non paso mais traballo.
Que lles dé saúde a Virxe,
e se vaian pro carallo
I eu me vou para Marcón,
pro furancho do Jacinto,
que anque ten un moi bó branco,
hoxe vou proba-lo tinto.
E si non hai moita xente,
botarémoslle o miudiño,
e unhas lescas de xamón,
para acompaña-lo viño.
NOTA COMPLEMENTARIA O CANTAR
A Dirección Xeral da Policía fixo público unha orde pola que se lle concedía a medalla de ouro ao mérito policial, a súa máxima distinción, a: “Unha Virxe da Advocación Mariana titular da Real Excelente, Muy Ilustre e Venerable Confraría de Culto e Procesión Do noso Padre Jesús ‘O Rico’ e María Santísima do Amor “
En resumindo, á Nosa Señora María Santísima do Amor, coa que a confraría do corpo policial asegura compartir “unha serie de valores como a dedicación, o desvelo, a solidariedade e o sacrificio”.
A concesión firma o propio Jorge Fernández Díaz, ministro do interior, quen sempre fixo gala publica das súas firmes conviccións relixiosas. De feito, non é a primeira distinción destas características que fai. No ano 2012 xa outorgou a Gran Cruz da Garda Civil á Virxe do Pilar, patroa do Instituto armado. Segundo destaca a Orde Xeral, acórdase nunha reunión celebrada o pasado 31 de xaneiro ao considerar que a figura relixiosa cumpría os artigos 4 e 5 da lei de franquista que dende 1964 rexe a concesión destas distincións policiais.
Un asunto de tan divina providencia, que despertou en min tal admiración hacia o señor ministro, que non puden resistirme a facerlle unhas rimas en conmemoración a tan relixioso evento.
Entre O Castelo e Muimenta 