A PONTE DAS ABELLAS (O Castelo)
Aquela ponte, da que lembro nun principio que eran unhas lousas de pedra, cun pau espetado en dous ameeiros dos dous lados pra agarrarse a el e non caer cando viñan as enchentas, fíxerona os veciños cunhas taboas, e na que traballo uo meu curmán Pepe do Castelo para facer as bases de cemento, xa que era albanel. Era a unión das aldeas das dúas veiras do Regato das Abellas. Por alí pasaba xente a cotío. Eu iba moitas veces coas vacas para un prado que está o seu carón, o Prado do Porto, e coñecía moita da xente que por alí pasaba só polo feito de mirala dun lado pro outro mentras o meu curmán Luís mais eu, rillabamos nas mazás dunha maceira que había o pé do balado que separaba o noso prado do de Sucasas.
Como as vacas eran boas de gardar, a meirande parte do tempo que estabamos con elas, pasabámola enriba da ponte aselando nas troitas ou chuzando nos avispeiros que había sempre por debaixo das táboas.
Era paso obrigado pras xentes do Castelo que levaban as vacas ó boi onda o Sr. Abonxo de Cangas, así como pro Reino de Cadrón coas súas bestas cargadas nas costas cos bidóns do leite, leite que el recollia polas casas do Castelo, Cancelas, Cangas, Rodís… Sempre me lembrarei daquel home ó que esperabamos os rapaces co canado do leite diante das cortes das vacas e que nos facía sempre a misma pregunta:
– A ver, rapaces, cantas cuncas de auga lle misturaron os vosos pais hoxe?
E botáballe unhas risas mentras metía aquel aparello de ferro no canado e que debía de marcar algo así como a densidade do leite.
Pero o movemento mais grande de xente o traveso da ponte, era os fins de semán e os días de feira na Agolada e en Lalín. A xente das aldeas da outra veira do rio hacia o Monte do Carrio, viñan dar onda a tabena do Sr. David de Rios no Castelo, para coller os autobuses de Gomez de Castro cara a Lugo e Pontevedra, o Meixide pra feira ou o Pereira pra Agolada, Lalín e ó Carballiño. Os días 3 é 18 de cada mes, que eran feirados en Lalín e os días 12 na Agolada, dende a mañá pola fresca ate mediado o serán, aquela ponte era un fervideiro de xente pasando dun lado pro outro do rio.
A derradeira vez que mirei a ponte coas táboas, foi un ano de xa fai moitos (pode que arredos do ano 85) en que o meu cuñado Luís de Bermés e o tio Pedro (+) fomos levar a un coñecido que non tiña coche a Palas de Rei. Cando viñamos de volta pra Bermés e xa sendo moi noite ocurríusenos facer unha atallada pola ponte pra non ter que ir dar a Lalín. Ó chegar alí, atopámonos conque as taboas estaban todas escachadas e mal postas pero aínda así, demos pasado pra outra veira.
Pouco tempo despois arranxárona tal como se atopa hoxe, polo que segue a ser unha boa ponte de comunicación entre as dúas veiras do rio e que a min valme pra facer as atalladas entre Bermés e o Castelo-Muimenta sin ter que ir dar a volta por Lalín.
Entre O Castelo e Muimenta 