PARRAFEO NO FIADEIRO
Cuando vou ao fiadeiro
non levo fuso nin roca,
vou pra toca-lo pandeiro
que esta noite a min me toca.
E ti inda non volveche,
Da noite dos inocentes;
fuches curtega-la moza,
deuche coa porta nos dentes.
¡Ai, Pepiña querida!
dime por qué non me queres
e se non vai pr’o muíño,
que o que sobran son mulleres.
¡Ai, Xacobo, condenado!
que onte estívente escoitando
e decíaslle o mismiño
á Farruca do Fernando.
Foi certo canto lle dixen;
xa que ouviches, non cho nego;
xogo por pasa-lo tempo
e pasa-lo punto cego
Non te vaias do meu lado,
non me fagas padecer
porque se tu non me queres,
deixa que poida morrer.
Morrer tu sendo tan novo,
inda tes todos os dentes,
dás un disgusto na casa
e traballo aos teus parentes.
Maripepiña querida,
non te vaias do meu lado
porque se tu non me queres
xa me vou pondo chifrado.
Dios me libre que eso sea
nin que tal desgracia mande
que por máis que non hai coidado
que pra ti xa vas grande.
Cálate, vaite calando,
que xa te mandei calar;
xa te vin ir cara ó monte,
levar os cas a ladrar.
(Moitas grazas a José Casal Rodriguez da Peroxa en Ourense,
por ensinarme esta fermosa cantiga nunha noite de cantigas e viño
na “Eira da Vella” en Rebordelo – Cotobade
Entre O Castelo e Muimenta 