O ARRIEIRO E O CURA

O ARRIEIRO E O CURA
Daquela cando as parellas de bois andaban o carro e o arrieiro canda eles contan que un tal Saturnino daló d´O Val, seica de San Adriano fora a un prado sacar unhas toradas ca súa parella.
O bo do home chegou alí cargou ben cargado o carro pois os bois ben poderian co peso.
Cando Saturno, xa diante do carro deu orden os bois de sair, ca aguillada apollada na dobla, viu como ainda que por moito enforzo que fixeran non eran quen posto que o prado era de rega e co que peso que lle puxera enterrarase na lama.
Andaba o home pensando en que facer cando pola carrilleira apareceu o señor cura que, como bo home pendente dos seus ferigreses preguntoulle o carreteiro que pasaba e se podia axudar. Saturnino aborrecido dixolle que el ben sabia como sacalos pero que necesitaba que el marchara de alí. O señor cura algo extrañado co que lle acababa de decir colleu camiño e seguiu.
Saturno colleu a aguillada, puxose detrás da parella e a vez que picaba os animais empezou a baixar santo un detrás doutro(razón pola que non podia estar o cura diante), pero o fin, que era o seu obxetivo os bois sairon da lameira pero o malo foi que con eles so saleu o chedeiro que rompera pois o resto do carro non se movera nin un pouco do furado.

(Contado por un amigo do grupo do Facebook “ETNOGRAFIA MINDONIENSE”. Na foto aparece Eugenio Otero sacando lousa da canteira de Valiñadares)

DOUS ARRIEIROS

DOUS ARRIEIROS

Unha vez eran dous arrieiros. E iban de camiño por unha aldea. Un levaba unha mula e o outro un carromato.

E estaban sacando un defunto da casa e a muller decía:

––¡Ai, Manuel, que pena tan grande teño! ¡Ai, meu homiño querido, que vou facer sen ti!

Entonces dixo un dos arrieiros, o que levaba a mula:

––¡A pobre da muller ten boa pena!

E díxolle o outro:

–– Qué xogas e esta noite vou durmir eu con ela.

––¡Que dis, ho!

––¿Xóga-la mula?

E díxoll’el:

––¡Xogho, ho!

A pola noite, o home foi petar na porta da viuda e díxolle:

––¡Ai, muller! ¿Non terá un sitiño pra pasa-la noite? Sonlle de lonxe e mañán teño que ir a vila.

––¡Non, home, non teño! sólo teño a miña cama.

––¿E podo quedar aquí na cociña? ¡Mellor que sen tellado…!

Dixo:

––Bueno…, pois se está conforme con eso…

E cando estaba deitado na cociña, dixo o home:

––¡Carallo! ¡Ai, que friaxe vai!

E díxolle ela:

––¡Ai, home! ¿e logo ten moito frío?

––¡Teño, teño, teño moitísimo frío!

––¡Bueno, pois veña logo para aquí, para un ladiño da cama!

––¡Ai non! Non a quero molestar.

––¡Veña, home, veña logo praquí!, non vaia enfermar co frío.

E vai a muller e meteuno na cama, pero ela separouse del e púxose nunha esquina da cama. E el seguía dicindo:

––¡Ai, que frío! ¡que frío tan grande teño!

––Pois achéghese, home, achéghese algho máis pra aquí.

E o home foise acheghando a ela e, claro, deulle a tentación e (…). E a muller, entón, dixo:

––¡Ai, meu homiño! ¡Ai, meu homiño, que pronto te esquecín!

E o amigo, o arrieiro da mula que estaba escoitando, dixo:

            ––¡Ai que carallo, e perdín a mula! ¡ ¡Serei burro!

O PUEBLIÑO DE PERRELOS

O PUEBLIÑO DE PERRELOS

O puebliño de Perrelos

é ruín porque o fan;

si lle botan a semente,

meniña morena,

inda dá o azafrán.

Si lle botan a semente,

meniña morena,

inda dá o azafrán.

 

O puebliño de Perrelos

ao lonxe parece vila

se non foran os outeiros,

meniña morena,

que ten ao lado de riba.

Se non foran os outeiros,

meniña morena,

que ten ao lado de riba.

 

No puebliño de Perrelos

o primeiro que se ve,

a corona de la Virgen,

meniña morena,

e o ramo de San José.

A corona de la Virgen,

meniña morena,

io ramo de San José.

 

As tellas do teu tellado

botan auga sen chover;

as pulgas da túa cama,

meniña morena,

a min non me han de morder.

As pulgas da túa cama,

meniña morena,

a min non me han de morder

O CANTAR DAS TRES COMADRES

O CANTAR DAS TRES COMADRES

Elas eran tres comadres,

e dun barrio todas tres,

fixeron a merendiña,

para ir ó San Andrés.

 

Unha puxo trinta ovos,

outra puxo trinta e tres,

outra puxo unha empanada,

de tres codos a un través.

 

Unha mira para a luna:

“mira que doblón de a tres”;

Outra mira para o Ceo,

“mira que pano francés”

 

E outra foi buscar o viño:

comadre ¿Canto hei traer?

¡ traete un canado e medio,

pra non volver outra vez ¡

 

E compraron trinta netos,

para cada unha dez,

e cando era a medianoite,

todas tres falan inglés.

 

Estando nesta disputa,

ven o marido de Inés,

e pau, nunha,

e pau, noutra,

pau en todas elas tres.

PRA PEPE POR TRINTA EN CADA PERNA… E PICO.

PRA PEPE POR TRINTA EN CADA PERNA… E PICO.

¡Chispa te coma, meu vello!,
agora si que a fixeches,
co que acabas de escribir,
qué farta de rir me deches.

 

Mira ti si lle das xeito,
a estas cousas de estrofar,
que pra decir que xa vas vello,
dedicácheste un cantar.

 

Pois si alá van os sasenta,
queira Deus… e non se esqueza,
de deixarte noutros tantos,
por eiquí e polo Deza.

 

Non me vou alongar moito,
pra que non se aburra a peña,
porque logo van decir,
que lle damos moita leña.

 

Pola miña parte, amigo,
nunca perdas ise vicio,
de seguir cumprindo anos,
con boas mañas i arteficios.

 

Que si os vas cumplir cantando,
mais bebendo e hasta danzando,
pra que bailes tí, eu toco,
e irémolo levando.

 

Parabéns entón, meu vello,
e xá que tí me vas gañando,
os que vas deixando atrás,
eu ireinos apañando.

 

I agora xá remato,
brindando para contigo,
con aquel cantar que sabes,

e que dí no seu contido:

“Veña un trago meu amigo,

co meu corazón gaiteiro:
E se acabamos co pan…

…veña viño… ¡¡ COMPAÑEIRO !!”.

        LETRA; Julio González Álvarez

        RETOQUES; Xosé Iglesias Fernández.

 

(O meu bó amigo Julio Gonzalez, dedicoume este fermoso poema

polo día do meu cumpleanos, en resposta o que eu me dedique.

Amigos que presume de ter un)

A VIOLACION DE FILOMENA

A VIOLACION DE FILOMENA

Voulles a contar un caso
que é dino de comentar
que pasou a Filomena
un día de Navidá.

 

De Froxán iba pró Mazo

un domingo moi contenta

porque levaba o noivo

acompañándose dela.

 

No souto da Lanzadiña

encontrouse co enimigo

i eranche cinco mozos

que lle iban rompe-lo virgho

 

Elí foi a hora triste

onde se viu apurada

que aqueles cinco salvaxes

todos querían montala.

 

Unhos botábanlle a mao

i outros decían: deitala

i a pobre de Filomena

gritaba desesperada.

 

Como cinco lobos feros

seguían botandos-a ela

ela caeu por debaixo

i o Adán por ribadela.

 

O Adán era o mais vello

i era o mais creminal

foi o que lle rompeu as bragas

aquel cara de animal.

 

Os outros catro eran novos

e axudábanlle a agrarrala

como eran mais pequenos

non poideron suxetala.

 

Escapóuselles das maus

non a poideron vencer

botaron todos tras dela

non a poideron coller.

 

Logo agarráronlle a roupa

que nun paquete levaba

facendo que lla levaban

para ver si esí a pillaban.

Ela iba dilixente

podíache correr ben,

que solo levaba o viso

ión cachiño de sostén.

 

Eu non sei que parecía

ver aquel día na serra

a Filomena desnuda

ios puchinos detrás dela

 

Vaia caso mais chocante

qué dino de comentar

que parecían cadelos

qu’están sin cevelizar.

 

Ai Filomena querida

que co susto que levou

empezou a correr na serra

i-asta o Mazo non parou.

 

E cando chegou o Mazo

chegouse toda asustada

e todos lle preguntaban

que fora o que lle pasara

 

Ela contándolle todo

dándolle ben os detalles

e d’elí a outro día

a Folgoso a dar parte.

 

Ó outro día seguinte,

acompañada da tía

acercáronse a Folgoso

a dar parte enseguida.

 

Os guardias lle preguntaron

que fora que lle fixeran

dixo que non o sabía

pero que algo lle meteran

 

Chamáronos o cuartel

e do cuartel ó xulgado

i o que non iba chorando

iba medio desmaiado.

O comandante lles dixo:

este axunto hai que arreglalo

denlle tres mil pesetas

e asunto terminado.

O CANTAR DAS MENTIRAS

O CANTAR DAS MENTIRAS

Camiño de Celanova,

camiño de Cortiñanda

onde se segaba o viño

e se vendimaba o pan.

 

A bandeira está parida

e o bandeiro vai lavar

a cadela mide o viño

e o galo fai o xantar.

 

Heiche de contar

o conto das cen mil mentiras:

polo mar andan as lebres,

polo monte as anguilas;

polas aradas, os peixes,

hai que atalas con angarillas.

O BOTICARIO E O PARVO

O BOTICARIO E O PARVO

Había  unha vez un home ó que tiñan por medio aparvado. Entróu na botica, e díxolle ao boticario:
-¡Ai, señor, cántas moscas ten por aquí!
-Pois mira – díxolle o boticario-, por cada mosca que mates, douche un peso.
O home colleu unha estaca e a estacazo limpo matou unhas trinta moscas.
O boticairo iba collendo as moscas unha por unha e mirándolles o cú iba decindo:
-Esta é “mosco”.  Separaba outra, e dicía igual: Esta é “mosco”. E así todas. Ningunha era mosca, todas eran “moscos”. E claro, acabou a conta e non lle dou ningún peso o probe do home o tempo que se fartaba de rire.
Pero aquel paisaniño tiña colmeas, e todos os anos mandáballe a proba do mel ao boticario. Así que cando chegou a hora de mondar as colmeas e sacarlles o mel, foi ás cortes e colléu un pouco de bosta das vacas e misturoullo co mel que lle iba a mandar ao boticario.
Pasóu o tempo e, un día que pasou o homiño por diante da botica, preguntóulle ao boticario se lle gustara o mel.
O boticario contestóulle:
-Home, esta vez non estaba nada bon. Hastra parece que sabía a merda, con perdón.
-E que a tiña  – díxolle o medio parvo. Pero, mire señor: o que lle sabe separar as moscas dos moscos, debería tamén saber separe a merda do mel.

TRINTA ANOS EN CADA PERNA

TRINTA ANOS EN CADA PERNA

Un servidor de vostedes,

aquí está pra lles contar,

o que nos meus arredores

andan moitos a falar;

 

¿Como é posible, os meus anos,

manterme feito un pincel,

e ter mais marcha no corpo,

que o Bolero de Ravel?

 

Pois como sabedes moitos,

hoxe son algo mais vello,

e antes de que mo pidades,

vouvos dar uns bos consellos.

 

Pra manterse coma min,

non fan falta moitas artes,

mais ben celebrar os venres,

é darlle duro ata o martes.

 

Hai que cantar e bailar,

pra sentirse satisfeito.

Eu cantei moito de novo,

e bailando, dinlle un xeito.

 

Pero a danza, meus amigos,

sae do mais fondo da panza,

e aquel que non come ben,

non á ter ganas de danza.

 

Eu nacín no mellor sitio,

-nin que o houbese escollido-

pra disfrutar da boa música

e estar sempre ben mantido,

 

Comín tortillas de Laro,

carne ó caldeiro en Dozón,

paellas en Cortegada,

e en Bermés un bó xamón.

 

Bós cocidos en Lalín,

e a mellor carne richada,

cuncas de caldo ensopado,

e  porquiños na Agolada

 

Platos de caza en Rodeiro

e das Cruces, uns capóns,

empanadas na Bandeira,

e en Silleda bos lacóns.

 

Tartas varias do Castelo,

feitas na Casa Casares,

larpeiras e lambetadas,

e  melindres dos de Abades.

 

Nunca xantei a pau seco,

que ó corpo hai que regalo,

con bó viño do Ribeiro,

do de Leiro ou San Amaro.

 

Blanco ou tinto, da o mismo

novo ou vello, que mais dá,

hai que bebelo na noite,

e mexalo de mañá.

 

Usae as cuncas mais grandes,

e beber todo o contido.

Tragos longos… ¡¡ respirade !!

¡ non perdades o sentido ¡

 

E despois destes consellos,

vouvos dar a despedida:

¡¡ Ide cantar ás tabernas,

e disfrutade da vida !!

 

E como non todos os días,

se cumplen sesenta anos,

ide dando os parabéns,

e mandando os agasaios.

 

E xa vou ir rematando,

porque ó conto foi moi longo.

Voulle  mandar unhas cuncas,

valeirándoas ata o fondo.

 

A HERBA DE NAMORAR

A HERBA DE NAMORAR

En mi jardín hay una flor

la más bonita no tiene olor

y si lo tiene yo no lo sé

vente conmigo y te lo diré.

 

En mi jardín te vi correr

tu me miraste, yo te miré

y si me viste yo no lo sé,

dime morena lo que he de hacer.

Teño unha herba de namorar
teño pensado quen á levar
na faltriqueira heicha de poñer
para namorarte a ti muller

 

(Según a tradición, esta planta era boa pra remediar o mal de amores.

A  lenda di que ten que apañarse, pra que na noite de San Xoán, metela

no peto ou baixo ó refaixo da persoa que se quere, sen que esta se dea conta.

A herba encargarase de facer o feitizo. Si o fai ou non, xa perteñece

a outro cantar)