MARUXA DO OUTEIRO

MARUXA DO OUTEIRO (Poesía informal)

Levanteime cedo, moi cedo aquel día,

despois de unha noite de frio e orballo,

facía un anaco que cantara o galo,

e tratei de espabilarme con auga fría.

 

E pensei no boa que estaba,

a Maruxa do Outeiro na madrugada.

 

Prendín a lareira pra quentarme un  pouco,

pois facía un frio que aterecía,

chegueime ata a fiestra pra ver o día,

e xa o sol despuntaba tras do petouto.

 

E dinme de conta, do boa que estaba

a Maruxa do Outeiro na madrugada.

 

Estaba a luz prendida na casa do lado,

e nela vivía a mais fermosa veciña,

Maruxa do Outeiro da ialma miña,

que de tanto suspiro, me tiña afogado.

 

Hai que ver o  boa que estaba,

a Maruxa do Outeiro na madrugada

 

Alí estaba ela, tal cual, como era,

coas  mans arranxando o seu longo pelo,

desnudos seus peitos, mirando pró ceo,

e eu casi tolo por mirar pra ela.

 

Que ledicia pros ollos, do boa que estaba,

a Maruxa do Outeiro na madrugada.

 

Mirando pra min botoume un sorriso,

e volvinme un cativo atopando un tesouro,

sentín de súpeto un inmenso acougo,

o pensar que despertara no paraíso.

 

Que rapaza fermosa, e o boa que estaba,

a Maruxa do Outeiro na madrugada.

(Da miña colección de poesías informais.

O poema, pode que reflexe unha situación real e pode que non.

En caso de que reflexe unha situación real, pode que a moza sexa

da miña aldea, pero tamén pode ser que non o sexa, e hasta pode ser que

a rapaza da que fala fose real, como tamén pode ser que non )