CHAMACHEME TRUBISQUEIRA
Chamácheme trubisqueira,
herba que o gado non come:
vale máis ser trubisqueira
que muller de ruín home.
Chamácheme trubisqueira
á vista de tanta xente
e agora vaime quedar-e,
trubisqueira para sempre.
-Costureiriña bonita,
¿onde perdeche o dedal?.
-Foi no fondo da vila,
(foi na costiña de Oimbra)
baixando cara O Rosal.
(Esta cantiga, cantába sempre unha rapaza de Xinzo de Limia,
que era mestra e estaba nun grupo de baile en Vilagarcía, sinto non
lembrar o seu nome. Decía que se cantaba moito pola súa terra e
por toda a zona de Verín)
Entre O Castelo e Muimenta 