PONTE CALDELAS

“PONTE CALDELAS”
.     Ponte Caldelas, é un fermoso concello da provincia de Pontevedra, que según parece, recibe o seu nome da ponte sobre o río Verdugo, e polos manantiais de augas sulfurosas que hai nas súas ringleiras.
.     É un concello ó que vou moito polos grandes amigos que teño tanto na vila coma nas parroquias, e porque son un namorado da serra do Suído e dos montes que rodean ó concello.
.     Así que, pensei que a vila, merecía unha cantiga a modo de un himno. E como dicimos os músicos, puxen os dedos nas teclas, e non evitei a tentación de facela.
.     A cantiga xa a fixen fai tres anos, pero por diversos motivos que non veñen moito a conto, non decidín publicala ata o de agora.
.     Así que, espero que lles guste, alo menos, as xentes desas terras tan fermosas, e que sepan que a fixen con todo o cariño que lle teño.
.     Se é así, para o vindeiro ano, estrenareina publicamente na fermosa alameda que hai na vila, acompañado dunha morea de amigos e de todos os que queiran participar.
.     Será toda unha ledicia facelo.
.     Unha aperta para todos, e moitas grazas de antemán!
……………….
PONTE CALDELAS.
Ponte Caldelas, Ponte Caldelas,
ti eres a mellor vila,
das da provincia de Pontevedra.
De Pontevedra, de toda Galicia,
ti eres Ponte Caldelas,
a mellor vila desta provincia.
Deitada aos pes do Suido,
entre a Fracha e Castrelada,
durme entre o coto da Brea,
o do Antón, e Penarada.
Neles aniñan as fontes,
que verten súas augas claras,
no Verdugo e no Oitavén,
pra ter súas terras regadas.
Ponte Caldelas…
Que fermosas as parroquias…!!!
As de Anceu e Forzáns,
xunto coa de Taboadelo,
e as de Tourón e Xustáns.
Castro Barbudo e a Insua,
xunto coa de Caritel,
Ponte Caldelas reloce,
como pintada a pincel.
Ponte Caldelas…

UNHA NOVA CANTIGUIÑA.

UNHA NOVA CANTIGUIÑA.
.    Aquí tedes a miña nova cantiguiña. Ata me parece que é a primeira cantiga de amor que fago cun texto meu. E a verdade que quedei contento con ela e gústame. Un dos motivos, seguro que é polo traballo que me dou rematala.
.    Os lugares nos que aparece o video, son uns remansos de paz onde me inspirei para facela, e neles naceu. Despois grabeina na tranquilidadeda casa.
.    Seguro que a incorporarei ós meus directos pro ano que ven, e como non podo tocar quitarra e piano a un tempo, pois a melodía do piano fareina asubiando, anque non debo facelo moi ben, porque miña nai decíame que non asubiara que asustaba ós melros.
.    Pois nada. que espero… e ogallá vos guste!

LEITE MAZADO

LEITE MAZADO
.    Nunha xuntanza que tiven onte na Estrada con amigos dunha asociación cultural, e falando das cousas que vivimos de cativos, chamoime moito, que casi ningún escoitara falar nunca do leite mazado. Na miña casa natal do Castelo, lembro de cativo a miña nai e a miña tía moitas noites mazando nén a carón do lume da lareira, para facer a manteiga.
.    Lembroas sentadas cunha ola de barro entre os xeonllos, moi pretas do lume, supoño que para quentala.
.    Na ola metían unha vara chamada “mazo” ou “mazarico” que nun cabo tiña unha roda de madeira que me parece que lle chamaban “Rodela” que era a que batía o leite, e unha tapa de madeira tamén para que non saíra o leite para fora e que tiña un buratiño por onde se metía o mazo.
.    Enchíase a ola de leite, e mazaban nél ata sacarlle a manteiga. …. Non lembro o tempo que levaba facela, pero si lembro que pasaban moitas horas mazando nél polas noites.
…. Aquela manteiga despois, comiámola con pan e mel, según saía quentiña 🙂
A foto e no pazo de Arxeriz no Saviñao.

CANTIGA DE AMOR

Que fermosos ollos verdes,
que aínda o son mais, ó brilar,
dando luz a ese sorriso,
que dibuxas ó mirar.

Mel pura son os teus beizos,
froita doce polo verán,
cando bican miña pel,
fan que toque o ceo coas maus.
coas maus….
Coas maus!
…..
Que ledicia pros meus dedos,
enredarse coas túas maus,
acariciar teus cabelos
dibuxando ondas do mar.

Que dozura escotarte,
e camiñar xunto a ti.
vou pisando nubes brancas,
por un camiño sen fin.
sen fin…
Sen fin!

XUNTÁRONSE CATRO UN DÍA!

Xuntaronse alá en Caldelas
estas catro boas pezas,
e acomodados nas sillas,
pediron unhas cervezas.

Andaban moi apurados,
e bebéronas de presa,
pois un deles, o das gafas,
tiña que atender a mesa.

Era o técnico de son,
dos cantores que cantaban.
Él axustaba o sonido,
e os outros tres axudaban.

O do lado e un gaiteiro,
que se chama Canabal,
e asegún os entendidos,
regulín, tirando a mal.

O do fondo e pianista,
ou mellor… pretende selo!!
É famoso entre os veciños,
das terras de Taboadelo.

E o do bigote branco,
un señor moi formaliño,
espera remate a cousa,
pra ir a tomar uns viños,

Foi unha grande ledicia!!
Carlos, grazas pola foto,
se me sobraran os cartos,
regalábache unha moto.

Pero como nonos teño,
espero haberte complacido,
coas grazas de corazón,
deste sempre… teu amigo!!

 

O PREZO DA LUZ!!

O PREZO DA LUZ!!
..    Onte pasei por onda dous enormes parques eólicos, e os aeroxeradores traballaban a toda a velocidade posible…
.     I é que claro. En Galicia, o 90% da elitricidade que producimos, é renovable, e é moito mais barata que a producida co petroleo e co gas.
.     Entón e facil deducir, que canta mais produzan renovable mais ganan, xa que a nós os galegos, cóbrannola ó mesmo prezo que a producida con gas que é moito mais cara.
.     Seica e tal a producción de enerxía eólica, que as veces teñen que parar os parques, porque non teñen por onde sacar semellante cantidade de eletricidade producida.
.     Veñen os vascos (Iberdrola) e os cataláns (Naturgy), énchennos os montes de eólicos a cambio de catro cadelas pras comunidades de montes, e etas poder contratar como sempre digo ó Combo, á París de Noia e á Panorama, e presumir de boas festas. E o beneficio prós concellos e veciños onde se montan istes parques, é… CERO PATATERO!!
.     O que me resulta aínda mais estrano, e que aquí ninguén saia á rúa a protestar, e que a Xunta, que permite estas tropelías, non diga nada, facendo bo o refrán de que quen cala, otorga.
.     Aquí todos contentos, que mañá na parroquia do lado toca o Combo Dominicano, que o paga a comunidade de montes da parroquia coas migallas que lles dan as eléctricas e dos alcolitros.
.     Esto venme lembrar o caso dunha illa da ría de Arousa: O pobo, regaloulla ó Rei, e despois o rei vendeulla ós veciños a prezo de ouro pra poder facer unha mansión/castelo en Francia
.     I e que os galegos, somos así. Non protestamos… emigramos, porque o caciquismo segue moi metido na nosa cultura!!

AS RODEIRAS DOS CARROS NAS LAXES DOS CAMIÑOS.

AS RODEIRAS DOS CARROS NAS LAXES DOS CAMIÑOS.
..    Fai uns días que puxen, as marcas que deixaron os carros nunhas laxes dun camiño interior de Combarro, e que están na primeira foto. Amais metín un pouco a pata ó decir que como se atopaban á veira do mar, os carros servirían tamén pro transporte do peixa. Despois, mirando moitas das fotos que saquei, decateime dos horreos que alí hai. O que quere dicir, que o millo tamén abondou nalgún tempo por Combarro.
..    As outras dúas fotos, fíxenas xa fai moitos anos.
..    A segunda amosa as rodeiras dos carros nunha laxe que estaba nun camiño en Lalín, entras parroquias de Cercio e Oirós, e que despois desapareceron cando fixeron a pista.
..    E a terceira, amosa as rodeiras nunha rocha no monte da Fracha en Pontevedra, e que tamén desapareceron cando fixeron fai uns anos a ampliación do polígono industrial.

• 

• 

• 

OS ALEGRES DE PONTEVEDRA

Que grande é esta xente,
que sentada a miña veira,
convertiron a mañá,
nunha mañá feiticeira,

Son abertos e alegres,
teñen unha gran conversa,
saben contar uns contiños,
e tocar calquera peza.

Moi coñecidos na vila,
istes gaiteiros sen par,
pois non hai feira nin festa,
á que non vaian tocar.

Levan tocando ben anos,
vivido grandes momentos.
E ata foron teloneiros,
do grupo Fuxan os Ventos.

Ademais son os amigos,
dos que gusta presumir,
tomar un viño con eles,
e volvelo a repetir.

Moitas grazas meus amigos,
foi para min un placer,
que veña logo outro día,
que nos volvamos a ver.

Os Alegres de Pontevedra,
unha ledicia escoitalos,
son coma os mellores viños,
que van ganando cos anos.

Á SEÑORA MARÍA…

.     Dician que era a tola da aldea… os seus veciños eran quen o dician!!

.     O mal de moitos é non mirarse no espello, e pensar que os cuerdos son eles, cando ó mellor son como as malas herbas dos prados.

.     Vivia sola, con dúas vacas e catro ou cinco ovelliñas.

.     Me parece que nunca a mirei comer outra cousa que non fora pan.

.     Erguíase cedo, e en canto facía as súas cousas, levaba o seu gando pro mesmo prado de sempre.

.     Sentábase a carón do valado, e alí botaba o día xunto cos seus dous cans, o seu gando, e unha vara que semellaba ser a súa prolongación do brazo, xa que nona soltaba nunca.

.     Falaba seguido… moi baixiño. De vez en cando tatareaba algo que nunca entendín. Non falaba con ninguén, pero para o taberneiro e pra min, sempre tiña un sorriso. Sempre lle levabamos algo conque mover a boca, e sabía agradecelo.

.     Fai uns días, sentada ó pe do valado, foise.

.     Atopouna un veciño, sentada no recuncho onde sempre se sentaba. Coa cabeza ladeada e a vara na súa mau, cos dous fieles cans ó seu lado.

.     Foise en silencio, e sola… igual que vivíu.

.     Pero seguro que foi feliz á súa maneira, e mereceu ese final tranquilo e sereo.

.     Adeus Señora María. Lembrareime de vostede sempre. E a miña vindeira cantiga, vai ser para vostede. .     Prométolle que vai ser así.

.     E titulareina, por que non… “Ao pé do valado”

.     Ese valado que foi a súa segunda casa, e dende o que lle dixo ós seus veciños, eses que dician que vostede estaba tola… ADEUS!!

.     Que a terra lle sexa leve.

COUSAS QUE PASAN NAS CARBALLEIRAS.

.      Cóntovos o que me pasou fai uns días nunha carballeira dunha vila preto de Pontevedra.

Non vou dicir o seu nome por respeto á señora que fai que vos conte esto.

.      Cheguei coma sempre arredor das sete da maña coa miña guitarra a esta carballeira, xunto cos consabidos bocata e botelliña de viño.

.      Estiven tocando e escribindo ata as dez e media mais ou menos. Pero o día antes, trasnoitara por unha cena cuns amigos músicos, e empezaron a pecharseme os ollos. Así que collín unha mantiña que teño no coche, e funme para un prado que está o lado da carballeira onde daba a sombra.

.      Neste prado xa hai mais fentos dun metro de altura ca herba. Así que arrinquei uns cuantoss, extendín a mantiña (que roubei nun voo por certo, cando nos avións che daban unha mantiña para taparte) e deiteime enriba dela ó fresco. Pouco tardei en quedarme durmido co sono que me entrara.

..     Pero vai ti ver que despertoume un ruído non sei moi ben de qué. Erguinme lixeiro coma unha chispa para ver que carallo era aquello. Mirei o meu redor, e atopeime rodeado de moitas ovellas e cabras.

 .     A dona do rabaño, estaba sentada nunha pedra na entrada do prado, e cun paraugas negro aberto, xa que onde estaba ela, petaba ben o sol. Tan pronto me víu aparecer entre os fentos, tirou co paraugas e botou a correr pedindo socorro. Pero como a carballeira e algo encostada e a señora debía andar polos oitenta anos (despois díxome que tiña 83) logo parou, xa que eu berráballe cousas como:

.      – Por favor señora, non berre mais que son de confianza!! Quedeime durmido aquí!! Fíese de min!! Por favor non se asuste!!

.      Menos mal, que non había ninguén naqueles intres na carballeira, porque de seguro que chamarían á garda civil polos berros da señora.

.      Ela, non estaba moi convencida. Funme achegando pouco a pouco xa que estaba toda desconfiada, e contáballe que son músico, que estaba alí tocando pero entroume o sono. Que aquél coche que estaba alí era o meu, e que tiña a guitarra dentro. Xa non sabía que decirlle para que se tranquilizase… cousa que conseguín o cabo dun bo anaco de tempo. Fun ó coche, collín a guitarra e canteille unha cantiguíña que fala da carballeira.

.      Entón si. Entón achegouse onda min, sentouse o meu lado nunha das mesas que alí hai, e estivemos a contos e cantando algunha cantiguiña mais ata as dúas.

.      Confesoume que pasara moito medo en canto me víu aparecer entre os fentos. Pero acetou as miñas disculpas, e quedamos tan amigos.

.      Tanto foi así, que díxome que pola tarde fora á súa casa, que estaba o seu fillo, e que tiña un viño moi rico e xamón e chourizos, e que levara a guitarra que seica lle gusta moito cantar.

.      Aceteille o convite, pero outro día, pois xa me iba para casa despois de comer o bacadillo que levaba, e beber o viño que tiñá alí.

.      Así son as nosas nais e avoas… desconfiadas ó comenzo, pero moi afables en canto conversas con elas, e capaces de darche todo o que teñen.

.      Moitas grazas señora. E de verdade que ireille tomar ese viño e ese xamón que me ofreceu non tardando moito.

.      A miña aperta mais grande de hoxe, vai para vostede.