ATA SEMPRE VICTOR MAGARIÑOS!!

ATA SEMPRE VICTOR!!
..      Ás veces, a vida parece, ou é tan inxusta, que te preguntas se val a pena perder o día de hoxe pensando no que vas facer mañá, xa que pode ser que o día de mañá se perda na negrura da noite de hoxe, e xa nin amaneza.
..      Coñecinte de mozo, cando tiñas uns quince anos. Teu pai, un dos mellores amigos que teño, mais eu, fomos compañeiros de partidas de dominó e subastado durante moitos anos, e compañeiros de pesca de río, durante moitos mais.
..      Ti daquelas, xa andabas as voltas co teu cart polas carreteras e pistas de Marcón, e ríaste de cara pra min, cando che dicía que viñeras ás troitas con nós.
..      Gustábache a mecánica, e gustábanche os deportes do motor.
..      Aínda me lembro da primeira carreira túa no “Ralli do Alvariño” cando te espetaches contra un valado con aquel Seat-124 de cor marelo, que era coñecido en toda Galicia polos aficionados ó motor, e fomos o teu pai mais eu a unha taberna mercar pementón para botar no radiador, e que non perdera auga pola grieta que tiña debido ó golpe.
..      Penso nos teus pais… acababan de abrir o furancho facía uns días.
….    E venme á memoria que tan solo fai catro ou cinco días que estiven contigo. Querías cambiarlle o nome ó teu taller, e chamarlle “Victor Magariños Sport”
..      Fun alí, e instaleiche o programa de diseño para que fixeras ti o logotipo, xa que me decías que che iba facer as impresións o noso amigo común Nené, pero que sempre andaba coa lingua fora polo traballo que tiña, e así xa lle levabas ti o traballo feito, e era solo imprimilo.
..      Por certo que Nené, foi quen me dou a mala nova chorando coma un neno, cando me atopaba xantando.
..      Hoxe, na estrada que vai de Carballedo a Caroi, atopacheste de súpeto co ceo, facendo o que mais che gustaba.
..      Ata sempre Victor. Sinto ledicia por coñecerche, e que me tiveras sempre os meus coches a punto.
..      A miña aperta mais fonda e sentida pros teus pais Pepe e Rosa, para túa dona Bea, e pros teus fillos Uxía e Noa.
..      Que a terra che sexa leve, meu amigo.

DECLARACIÓN DE INTENCIÓNS, SOBRE O MACHISMO NA NOSA MÚSICA TRADICIONAL.

DECLARACIÓN DE INTENCIÓNS, SOBRE O MACHISMO NA NOSA MÚSICA TRADICIONAL.
..      Dun tempo a esta parte, parece que dende certos círculos estremistas, tentan cambiar a nosa tradición musical tachandoa de machista… Así, sen mais, e coma quen non quere a cousa!!
..      – Parece que molestan as estrofas dos curas maila criada.
..      – Non se entenden moitos dos cantares e romances de cego que falan de amoríos.
..      – Censúranse estrofas de Muiñeiras, Alalás, Parrafeos, etc.
..      – Aborrécense cantidade de certas regueifas.
..      Grupos de música, e músicos en xeral, cambian as estrofas dunha cantiga, porque algunha persoa malencarada, tachounos de machistas ó baixar do escenario.
..      A min, xa fai anos na Radio Galega, unha moza duns vinte anos, díxome algo tan absurdo, como que a cantiga do mandil da Carolina era machista porque realza unha prenda de vestir, que simboliza a esclavitude da muller no rural, sen saber nin siquera, que a cantiga fala dunha saia e non dun mandil, que pro caso é o mismo. Anque se fora a saia, diríame que e un simbolo das violacións nas casas.
..      Eu, anque son doutros tempos e doutra cultura, penso que soupen adatarme ben ó andar dos anos. Pero non por eso, vou deixar de cantar as estrofas que dende certos círculos tachan de machistas. Xamais o farei! E nunca renunciarei a calquera copla tradicional por moi machista ou feminista que sexa, mal que lle pese a quen lle pese.
..      A tradición musical, no meu pequeno entender, non é unha foto fixa do que había hai 100-150 anos e da que dís gústame ou non. A tradición musical é un ente tan vivo como o pobo que a vivíu e vive.
..      Se un pobo, non se sinte identificado con ela, como pasa niste caso, ésta non ten sentido. As tradicións musicais deben ir cos tempos, coidalas e respetalas, e se se cambian deixan de ter sentido, e convertiranse en folclore.
..      Que “O paraugas do Xosé” ten contido machista? Pois claro. E a “Lista de Schindler” contido fascista. Que facemos, queimámos as partituras e cintas dún e outra? E que facemos, con Les Lutriers por decir “Los coros de novicias, se miran pero no se tocan”
..      Así que, como xa dixen, seguirei cantando ata que morra, todo tipo de cantigas tradicionais, mal que lle pese a tantos e tantas aprendices de Manuel Fraga. Dictador e censor durante moitos anos, dende aquel famoso Ministerio de Información e Turismo.
…     E xa para rematar, aí van unhas estrofiñas do “Latín Canteiro” (Verbo xido) moi… pero que moi machistas:

O pinrelo foi ó monte,
con gañas de carifaixo,
e alá entre unhas uzes,
puxo a pinrela por baixo.

O piruleiro vai alto,
o Xarabelo nun ven,
a culpa é da cañeira,
que o cañeiro non a ten.

A pulenca do sinfoso,
sinforosa cantu quer,
sinforosa contra a nitra,
como se lintra á muller.

Pola noite na zingada,
eiche botar unhos purrios,
i eiche deixar a estrabela,
colorada coma os murrios.

Verbo xido miña purria
que intervas por areona,
eiche de anisca-los currios,
e pindarche na morrona.

PORTALÉN (Porta do mais alá)

PORTALÉN (Porta do mais alá)
..      Onte andiven pola Serra do Cando, e na cima do Seixo, fun dar á Porta do Outro Mundo.
..      Según a lenda, os vivos estamos do lado Norte da porta, e os mortos do lado Sur, e di tamén que o que a pasa , ten que volver pro lado Norte e non quedar na parte Sur porque pasaría a formar parte do mundo dos mortos.
..      Eu sentín curiosidade, e pasei a porta pro outro lado pra ver se me atopaba por alí con algún amigo dos que xa me faltan, Pero se vos digo a verdade, non sentín nada especial, nin me atopei con ninguén.
..      Agora eso si. Por se o caso, volvín pro lado Norte. Non fora ser o demo…!!
..      Que eu non creo nas meigas, pero habelas, hainas.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

ODA ÁS PIÑAS

A Cristorrei* achegueime,
no albor dun novo día,
coa miña guitarra en mau,
pra facerme compañía.

E entre cantiga e cantiga,
de vez en cando escoitaba,
un “tris tris” acompasado,
que ó meu cantar axudaba.

Agucei ben o oído,
e pregunteime que sería,
o chasquido acompasado,
de tan fina melodía.

Ata que diron meus ollos,
con tan fermoso instrumento,
e coas maus que o tocaban,
con semellante talento.

Alá, no alto dos pinos,
e coa calor que facía,
iban soltando os piñóns,
as piñas que o sol abria.

*Cristorrei: É unha capeliña que hai no alto dun monte na parroquia de Xustáns en Ponte Caldelas. Arredor dela, hai unha area recreativa moi fermosa e onde se está moi ben.
Alí vou algunhas mañás pola fresca para tocar e escribir.

ODA Ó PULPO Á FEIRA

ODA Ó PULPO Á FEIRA
Os que somos da montaña,
e criados na ribeira,
sabemos beber bo viño,
e xantamos pulpo á feira.

Así que avisado queda,
quen me queira convidar’e,
a min non me gusta o pulpo,
en pequena cantidade.

Ben aceitado e picante…
e as talladas ben quentes!!
E anque cocido, algo duro,
pra que rechine entr’os dentes.

E pra acompaña’las racións,
entre tallada e tallada,
lesca de pan de Lalín,
e tinto de Ribadavia.

A SALA DE REFRIXERACIÓN CELESTIAL

..      Como ben sabedes os que fostedes ó catecismo de pequenos, a catequista dicianos sempre que Deus, tiña un reloxo co nome de cada un de nós colgado nas paredes do ceo, e que por cada mentira que contabamos, o reloxo, adiantaba un minuto.

..      Así deste xeito, San Pedro, o día que chegabamos ó ceo, solo con mirar pro reloxo de cada un, sabía a onde tiña que mandarnos. Se direitos o ceo, se pasando antes polo purgatorio, ou de cabeza pro inferno.

….    Daquelas, todos pensabamos que era un conto, xa que non había maneira de comprobar se era certo. Pero agora cos adiantos que temos, pódese conectar vía satélite co Facebook do ceo, e podemos mirar o reloxo de cada ún, para ver como anda a cousa.

…..   Eu, onte instalei unha APP que se chama “O ceo: Pasa que está aberto” e puiden mirar o reloxo de todo o mundo.

..      Así, puiden comprobar, que as agullas dos reloxos de San Lourenzo de Muimenta e Santo Estevo de Cadrón, non se moveron nada.

..      As do Papa, movéronse cinco minutos.

..      As de feijo, xa están preto da hora.

..      E así un por un, e cada un co seu reloxo marcándolle as mentiras.

..      Chamoume a atención un enorme cuarto que pon, “SALA DE REFRIGERACIÓN CELESTIAL” que seica é onde se poñen o fresco, todos os que están no ceo durante o vrao, para miras o televexo, ler, xogar ó dominó, tocar a guitarra, etc. e sen pasar calor ningún.

..      Pregunteille a San Pedro o sistema que tiñan para refrescar semellante cuarto, e contestoume que usaban os reloxos dos políticos como ventiladores.

..      Así mo contou el, e así volo conto eu.

NO CONCELLO DA LAMA

NO CONCELLO DA LAMA
Achegueime á Lama pola primavera,
pra ver pola noite a lúa brilar,
mirar as estrelas dende o alto do Seixo,
e na serra do Cando, a noite pasar.

E na mañanciña, ó romper o día,
baixarei ó río que atravesa o lugar,
e irei a Liñares pra ver a fervenza,
onde o río Xesta, parece brincar.

Pasarei por Xende, ver o Santo Cristo,
e dende as Ermidas podrei disfrutar,
das fermosas vistas do Suído e do Cando,
e do río Verdugo, camiño do mar.

E alá nos mais altos montes do concello,
deixareime levar nun remanso de paz,
por entre os carballos da Ermida dos Prados,
disfrutando dos soños de cando rapaz.

Non me irei da Lama sen ir ó Pelete,
con unha botella e unha cunca na man,
e sentado á sombra do vello carballo,
brindarei polas xentes deste lugar.
……………….
Levo algún tempo indo ós ensaios e tocando co grupo “Catro Ventos” no concello da Lama. Un concello moi fermoso, ó que vou dende fai xa moitos anos.
Antes facíao polos amigos que teño alí, pola miña afición á pesca que me levaba ata Carrizáns, e porque sempre me gustou tomar unha cervexa na de Daniel, un lugar a carón do rio Verdugo, que podería pasar por ser o paraíso do que fala a Biblia.
Agora fagoo, entre outras cousas, pola música.
Destacan deste concello, as súas romarías e lugares enxebres diños de visitar, pero sobre todo, o carballo cinco-centenario do Pelete, coñecido coma “O carballo do viño”, e a súa romaría.
Xa solo o seu asentamento ós pes do monte do Seixo, e coa serra do Cando como abrigo, é unha auténtica beleza, que me fai lembrar á miña aldea natal do Castelo en Lalín, ó pe da Cima da Costa.
Todo esto, levoume fai uns meses, a facerlle un poema, musicalo, e convertilo nunha especie de himno.
O poema, saco á luz hoxe, porque quero metelo entre as poesías do meu blogue.
A cantiga, vai no meu vindeiro disco que sairá a finais de ano, pero seguramente estreareina iste verán, xunto cos meus compañeiros da banda, e alguns convidados mais, que a ben seguro me acompañarán ese día.
Espero que lle guste, alo menos, as xentes do lugar, xa que o fixen dende o corazón e inspirándome no cariño que lle teño a esa fermosa terra e á súa xente.
O poemiña, anque o titulo “No concello da Lama” a cantiga, seguramente se titulará doutro xeito
Unha aperta para toda a xente do lugar, e para todos vós.

O CONCELLO DA LAMA

O CONCELLO DA LAMA.
..      Levo algún tempo indo ós ensaios e tocando co grupo “Catro Ventos” no concello da Lama. Un concello moi fermoso, ó que vou dende fai xa moitos anos.
..      Antes facíao polos amigos que teño alí, pola miña afición á pesca que me levaba ata Carrizáns, e porque sempre me gustou tomar unha cervexa na de Daniel, un lugar a carón do rio Verdugo, que podería pasar por ser o paraíso do que fala a Biblia.
..      Agora fagoo, entre outras cousas, pola música.
..      Destacan deste concello, as súas romarías e lugares enxebres diños de visitar, pero sobre todo, o carballo cinco-centenario do Pelete, coñecido coma “O carballo do viño” e a súa romaría.
..      Xa solo o seu asentamento ós pes do monte do Seixo, e coa serra do Cando como abrigo, é unha auténtica beleza, que me fai lembrar á miña aldea natal do Castelo en Lalín, ó pe da Cima da Costa.
..      Todo esto, levoume fai uns meses, a facerlle un poema, musicalo, e convertilo nunha especie de himno.
..      O poema, saco á luz hoxe, porque quero metelo entre as poesías do meu blogue.
..      A cantiga, vai no meu vindeiro disco que sairá a finais de ano, pero seguramente estreareina iste verán, xunto cos meus compañeiros da banda, e alguns convidados mais, que a ben seguro me acompañarán ese día.
..      Espero que lle guste, alo menos, as xentes do lugar, xa que o fixen dende o corazón e inspirándome no cariño que lle teño a esa fermosa terra e á súa xente.
..      O poemiña, anque o titulo “No concello da Lama” a cantiga, seguramente se titulará doutro xeito
..      Unha aperta para toda a xente do lugar, e para todos vós.
………

NO CONCELLO DA LAMA
Achegueime á Lama pola primavera,
pra ver pola noite a lúa brilar,
mirar as estrelas dende o alto do Seixo,
e na serra do Cando, a noite pasar.

E na mañanciña, ó romper o día,
baixarei ó río que atravesa o lugar,
e irei a Liñares pra ver a fervenza,
onde o río Xesta, parece brincar.

Pasarei por Xende, ver o Santo Cristo,
e dende as Ermidas podrei disfrutar,
das fermosas vistas do Suído e do Cando,
e do río Verdugo, camiño do mar.

E alá nos mais altos montes do concello,
deixareime levar nun remanso de paz,
por entre os carballos da Ermida dos Prados,
disfrutando dos soños de cando rapaz.

Non me irei da Lama sen ir ó Pelete,
con unha botella e unha cunca na man,
e sentado á sombra do vello carballo,
brindarei polas xentes deste lugar.

 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

O PAN E A SÚA BENDICIÓN

.. Cando era cativo, o único pan que tiñamos, era o que se facía na casa: De broa e de centeo. E ó de broa, tamén se lle misturaba centeo porque se non, a masa feita con millo solo, non pegaba nin con cuspe.

.. O único día que se comía pan trigo na casa, era polo día da festa. Ese día era o único do ano en que se comían tistés de tenreira e pan trigo. Amais cando ibamos á feira cos nosos pais, e comiamos o pulpo.

.. O pouco trigo que se sementaba daquelas, era pra vendelo na feira e mercar outras cousas de mais necesidade.

.. Na miña casa paterna de Muimenta, tiñamos panadería. E lembro que viña a xente da aldea, cun saquiño de trigo pra facer un molete de pan o día antes da festa.

… Pois ben. Eu non sei se é polo tanto que comín de cativo, que agora, nono podo ver diante. Prefiro pasar sen pan, a comelo de centeo. E debe ser o pan de moda, porque agora, a meirande parte do que se fai, é de centeo. Xa sea solo, ou misturado con semente de ldiñaza, noces, uvas pasas, etc.

..  E agora, aproveitando de cando se facía o pan na casa, tamén me lembro de cando se amasaba a fariña e poñíase a levedar na artesa antes da fornada, a relixiosidade dos nosos ancestros, levaba a que unha vez feita a masa, e antes de tapala cunha manta de liño para que non enfriara, facíaselle unha cruz (nalgúns sitios, tres) na parte de riba da masa, ó tempo que se decía a seguinte letanía: ”San Mamede te levede, San Vicente te acrecente e san Xoán te faga pan”

..  Despois, cando se facían os moletes para metelos no forno, a parte da masa na que tiña dibuxada a cruz, sempre quedaba pro lado de riba. E unha vez cocido o pan, e cortado enriba da mesa, os anacos, nunca se poñían coa corteza pra baixo porque era pecado.

… Aquel si era pan. Un pan que sabía o mesmo o día que se facía, que catro días despois.

UNHA CERVEXA EN CARITEL

Indo no antronte prá Lama,
metéuseme na cabeza,
parar alá en Caritel,
pra beber unha cervexa.

E a señora moi amable,
ó mirarme antoxadizo,
deume un anaco de pan,
e unhas lescas de chourizo.

Foi cousa de tanto aprecio,
que despois de agradecerllo,
proseguín o meu camiño,
asubiando coma un merlo.

Que non hai nada millor,
pra sentirse complacido,
que ir toca-la guitarra,
ben comido e ben bebido.