AS ANDURIÑAS XÚNTANSE, E PREPÁRANSE PARA EMIGRAR!!!

AS ANDURIÑAS XÚNTANSE, E PREPÁRANSE PARA EMIGRAR!!!
….
Lonxe dela, de pé sobre a popa
dun aleve negreiro vapor,
emigrado, camiño de América
vai o probe, infelís amador.
I ó mirar as xentís anduriñas
cara a terra que deixa cruzar:
“Quen puidera dar volta -pensaba-,
quen pudera convosco voar!…”
Mais as aves i o buque fuxían
sin ouír seus amargos lamentos;
sólo os ventos
repetían:
“¡Quen puidera convosco voar!”
…
(Anaco do poema “Unha noite na eira do trigo” de Curros Enriquez)
– O poema, foi musicado por Xosé Castro “Chané”, que xunto con Curros, foron emigrantes en Cuba.
A cantiga, acabou sendo tan popular, que a tradición modificou o primeiro verso “No xardín unha noite sentada” por “Unha noite na eira do trigo” que rematou sendo o título da cantiga.
O tema do poema é a separación dos amantes por culpa da emigración. Mentres o mozo emigra a América, a rapaza queda chorando en Galicia, cun desenlace tráxico por parte de Amador.
…..
Dun amor celestial, verdadeiro,
quedou sólo, de bágoas a proba,
unha cova
nun outeiro
i on cadavre no fondo do mar.
…..
Curros e Chané, que coincidiron na emigración en Cuba, na música e na poesía, tamén descansan xuntos no cemiterio do Santo Amaro da Coruña.

 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

A INOCENCIA DOS AVÓS

A INOCENCIA DOS AVÓS…
O avó, estaba esperando polo seu neto á saída do colexio.
– Avoíño, avoíño… como se chama cando dúas persoas durmen no mesmo cuarto e unha delas está enriba da outra?
O avó, quedou un pouco sorprendido ante semellante pregunta do seu netiño de oito anos, pero decidiu dicirlle a verdade, xa que os tempos nestas cousas avanzaron mais cá física cuántica.
– A eso chámaselle ter relacións sexuais. Tamén se lle chama coito, furabolos, fojete…
– Ahhhhh… graciñas avoiño!!!
Pro outro día, e cando o avó estaba na porta do colexio esperando polo netiño, saío este con cara de poucos amigos cara él:
– Avó, non se chaman relacións sexuais nin nada diso que dixeches!… Chámanse literas!… E dixo a mestra que vaias onda ela que quere falar contigo.

ODA Ó SAN LOURENZO DE MUIMENTA

¡San Lourenzo de Muimenta!
Hoxe veñoche rezar,
pra que busques unha moza,
coa que me poida casar,
pois teño a cama valeira,
e a roupa sen lavar.

E non mo podes negar,
que és meu Santo queridiño,
ou deixarás de ser Lourenzo,
e serás San Lourenciño.
…..
Nota do autor:
Que si, que xa sei que é unha cantiga machista e que pode ferir sentimentos.
O poemiña escribino a finais dos 70, nos meus outros tempos e na miña outra cultura.
Amais, a tradición oral é a tracición oral, e a retranca é herdanza dos meus vellos.
Que se a escribiría hoxe? Pois non sei… ao mellor non, pero ao mellor si. O que si é seguro, que tampouco vou renegar dela.

FALANDO DAS OLIMPIADAS

FALANDO DAS OLIMPIADAS
.       Acabo de mirar a final feminina dos 100 mts. lisos. Buahhhh… vaia pasada!!! Estas mulleres, igual cos homes da mesma proba, non parecen humáns… mais ben gacelas, ou algo parecido!!
.       O estilismo mirandoas correr a cámara lenta, é impresionante… figuras de Sargadelos, cando Sargadelos era Sargadelos e non agora que Sargadelos, xa non étal… non sei se me entendedes!
..      Anque perdeu a miña favorita Fraser-Prycer, benvida a raíña da velocidade Elaine Thompson. Total, todo queda na casa, as tres melladas para tres xamaicanas.
..      Non puiden mirar a final en directo, e fastidioume saber os resultados antes de mirala.
..      Hoxe é a final dos homes. Espero non perderma tamén. Anque xa non estará Usain Bolt, de seguro vai aparecer outro que o iguale, ou que o supere… anque pra min, Usaín é moito Usaín.
..      E xa pra rematar, que son moito horas de ir pra cama… estas do atletismo, son as verdadeiras olimpiadas.
..      Ata o de agora, todo era palla!!
..      As medallas de ouro, non todas valen igual.
..      Unha cousa é a medalla de ouro de Fraser-Prycer, e outra moi distinta, é a medalla de ouro do campión de golf, tiro con escopeta, equitación, ou calquera dises deportes dos que solo se lembra a prensa agora, e que nos seguíntes catro anos, nin siquera saben que existen.
..      É que a min dame a risa cando dín que un tipo de pe, cunha escopeta na mau, visera, gafas, e unhas ollereillas postas pra non quedar xordo, pegándolle tiros a uns platos, é un deportista! Anda que cando sexa deporte o dominó, ou a subasta da catro, voume rir eu da medalla douro de Fraser-Prycer.
..      E as que houbera gañado a miña nai á brisca de seis, que sempre querìa levar ela o xogo… Bufff!!
..      Pois nada mais por hoxe dende Tokio. Seguiremos informando!!

 

A TIA CHOLA

A TIA CHOLA
..      Por moi escuro que sexa o día, ó chegar a noite, sempre hai unha luz que te ilumina e te reconforta.
…     Para todos… amigos, veciños e familia, sempre fuches, e serás a tía Chola!!
..      Ata sempre, tía chola… que a terra che sexa leve!!
………
Miudiña como a flor…. ergueita coma un fungueiro.
Amorosa como a seda… pegadiza como mel
Fermosa coma unha rosa… brilante coma un luceiro.
Eterna coma unha estrela… clara coma un bisel.
Sutil como a fariña… dura como un penedo
Aselante coma o moucho… áxil coma uha lebre.
Acolledora coma un berce… suave coma un pincel.
Serea como a calma… lixeira cal anduriña.

Tristura, moita tristura… tristura na ialma miña!

IGREXA DE TOURÓN (Ponte Caldelas)

IGREXA DE TOURÓN (Ponte Caldelas)
..      Se fai uns días, escribín sobre a lenda de Santa Bárbara, imaxe que se atopa na parede traseira da igrexa desta parroquia, hoxe tócalle á igrexa e ó seu entorno.
..      É unha igrexa románica, anque a fachada foi reformada no Século XVIII e parte do campanario fíxose a comenzos do século pasado.
..      O mais chamativo da igrexa, é un escudo incrustado no lateral dereito da igrexa e que corresponde á familia de fidalgos dos “Pazos de Probén”, xa que poucas igrexas teñen un escudo dos fidalgos da parroquia nas súas paredes, anque si tiñan un banco propio a pé do altar, onde se sentaba a familia fidalga, e ninguén mais.
..      Esta familia era orixinaria de Redondela, e parece ser que foi a que dou nome á vila de Pazos de Borbén. Naturais de Redondela, trasládanse a Vigo no século XV, construíndo alí o Pazo-Figueroa, que seica é o edificio mais antergo de Vigo, sede o Instituto Camoens.
..      Diante da igrexa, hai un fermoso cruceiro, cunha caveira e os dous osos na súa base, xunto con unha inscripción. Na traseira da igrexa, debaixo da imaxe da Santa Bárbara, unha pira bautismal, fai de fonte.
..      Pero o que mais chama a atención, é un “caseto-retrete”, totalmente abandoado no adro, facendo esquina co cemiterio.
..      Pola numeración que teñen as pedras, este retrete, foi trasladado ó adro da igrexa dende outro sitio, pero ninguén me soupo dicir de onde, xa que os mais vellos do lugar, lémbrano sempre alí.
..      Todo o conxunto arquitéctonico, fonte, igrexa epalco da música, son diños de visitar.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

GRAZAS!!! GRAZAS!!! GRAZAS!!!

..      O meu blogue, acaba de alcanzar o medio millón de visitas.
..      Quen mo iba dicir a min, sete anos despois de abrilo.
..      E todo, pola terquedade da miña filla Aldara, que insistiu e insistiu pra que o fixera, xa que eu non estaba moito pola labor, pois a nugalla é un dos hábitos cos que intento ser monxe, pra levar a vida tranquiliña.
..      Amais, xa me chegaba ben coa música e os poemas para facer as miñas cantigas, que me tiñan enredado moitas horas ó longo do día.
..      E así, grauciño a grauciño como di o refrán, e despois de mais de 400 artigos, chego hoxe, a onde nunca pensei chegar, porque se vos digo a verdade, pensei en deixalo mais dunha vez, e anque o tiña abandoado uns días, logo botaba de menos escribir nél.
..      E o que me fai sentir mais ledicia é, que o apartado con mais visitas, é o dos meus poemas, cantares e romances, que xunto con eses poemiñas á maneira de odas, que tanto me gusta facer, teñen eles solos, oitenta mil.
Pois nada. Que levaba uns días pendente a que chegara a esa cifra, para agradecérvolo, que din que é de ben nacidos facelo. E hoxe ó erguerme e mirar a cifra de 500.076, cumplo coa miña obriga de facelo.
..      Moitas grazas a todos de novo. Espero e desexo non defraudarvos, xa que seguirei escribindo nél, á espera de chegar ó millón para poder agradecervolo de novo.
..      Unha aperta para todos.

ATASCADO!

ATASCADO!
Mal día pros meus bronquios,
por istes cambios de tempo,
sempre me pasa igual…
crávanse coma coitelos no peito!!
Anque sinto alivio ó pensar,
e casi dalo por feito,
que á volta dun par de días,
vanse marchar por un tempo.
Quedareime tranquilo outra vez,
ate as vindeiras doenzas,
que me van pillar preparado,
anque non sei de que xeito.

TOURÓN – PONTE CALDELAS (Lenda de Santa Bárbara)

..      Visitando o conxunto arquitectónico que hai na igrexa de Tourón, chamou a miña atención unha santiña que está encaixada na parede da parte traseira da igrexa. Pois nunca vira un santo aí. Sempre no frente, e nalgúns casos nun lateral, pero nunca na parte traseira.
..      Según me conta o señor Manuel Chamadoira, que andaba por alí dando unha volta, no ano 1727, apareceu unha imaxe de Santa Bárbara feita de pedra, entrerrada a carón dunha fonte que hai a uns 50 metros da igrexa, e que se coñece como “Fonte Santa”
..      Os veciños, limpárona ben, e levarona para igrexa, poñéndoa no altar, e quedando así de cu pra fonte. E tal foi a sorpresa dos veciños, cando pro outro día, viron a imaxe da virxe outra vez na fonte. Volveron collela, e volvérona para igrexa, aparecendo na fonte de novo pro outro día mais.
..      Este feito, seica aconteceu unhas cantas veces, ata que a última vez que o fixeron, descargouse unha enorme tronada sobre a parroquia que durou toda a noite.
..      Entón, os veciños, decatáronse de que o que quería Santa Barabara, era estar onda a fonte, e acordaron facer unha peana na parte traseira da igrexa, e poñer a santiña mirando pra ela.
..      E alí se pode ver hoxe. Dende onde está, mírase a fonte, e dende a fonte, mírase a Santiña.
..      A última foto, está feita dende a “Fonte Santa”

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

NOITE DE MEIGAS E BRUXAS EN DONRAMIRO (Lalín)

NOITE DE MEIGAS E BRUXAS EN DONRAMIRO (Lalín)
..    Aproveitando que hoxe é a noite mais meiga e con mais lendas do ano, contaba a miña nai, que na parroquia de Donramiro, xa fai moitos anos, había unha casa na que vivian tres irmaus, e que pola noite no fallado seica se escoitaban sons de cadeas, e non se sabía moi ben polo que. Se non lembro mal, a casa chamábase a casa dos Palmaz ou Parmaz.
..    Unha das lendas que me contaba sobre esa casa era, que unha noite, deixaron o chau estrado de fariña triga, e que pro outro día, apareceron nela as marcas das cadeas, polo que decidiron chamar ó cura da parroquia para que bendicira a casa, como así fixo.
..    Dende aquel día, non se volveron escoitar mais sons.
..    Eu metíame con ela, e dicialle que a ver se o cura, de paso que bendiciu a casa, puxo unhas ratoeiras sen que ninguén o soupera.
..    Estes sons, escoitábanse en moitas casas, según contaban cando eu era mozo. E dicíano sobre todo, cando algunha persoa morrerría sen cumplir unha promesa relixiosa feita. Entón, a súa ánima, penaba pola casa en diante, ata que calquera familiar cumplía a promesa feita por ela.
..    Dende que as casas se modernizaron, e fixéronse as placas de formigón e bloques, deixaron de escoitarse as ánimas en pena.
..    Pero ises sons, forman parde da multitude de lendas tan fermosas coas que conta a nosa tradición oral.
..    Que teñades un bo día.