ODA ÁS OVELLAS

Unha tarde pola fresca,
dun dia primaveral,
achegueime a un carballal,
para botar unha sesta.

E adormiñado xa estaba,
co lombo contra un valado,
cando xusto, do outro lado,
un rebulir me asustaba.

Como son un cajarolas,
encolléuseme a barriga,
e subín carballo arriba,
para sentarme nas polas.

E así, ben camuflado,
mirar dende as alturas,
que casta de criaturas,
rebuliron ó meu lado.

Pois pensei nun par de cobras,
ou algún lobo famento,
que te papan nun momento,
e non deixan nin as sobras.

Cando me vin mais calmado,
e puiden mirar pra diante,
dinme de conta ó instante,
de que estaba equivocado.

Nin lobos nin cobras eran,
nin lajartos dos arnales,
eran outros animales,
os que o medo me meteran.

Estaban triscando na herba
ovellas, cabras e años,
e coma en todo-los rebaños,
tamén unha ovella negra.

E baixeime do carballo,
e volvín pronda o valado,
e ó atoparme acomodado,
mandei o medo ó carallo.