AS BAGOAS…
O neno, choraba desonsolado, despois de vir do cemiterio de soterrar ó seu avó.
A avoa, mirando pra él, e sentada no seu tallo á carón do lume da lareira, díxolle:
– Deixa que se vaian. Deixas marchar a todas.
– A quen?
– Ás bágoas! As veces parece que son tantas, que ata pensas que vas afogar nelas. Pero non che é así.
– Avoa, pensas que pronto me deixarán de saír?
– Claro! Respondeulle a avoa con ese sorriso doce que só teñen as avoas.
As bágoas saen, pero non se quedan moito tempo. Cumplen unfa función moi importante, e pouco despois, seguen o camiño ata que desaparecen.
– E que traballo cumpren?
– Son somentes auga! Limpan, lavan e aclaran, tal como fai a choiva. Todo se ve distinto despois da choiva, verdade?
– Si avoa.
– Mañá, o teu avó, seguirá metido no teu corazón para sempre, pero aínda con mais forza que ata o de agora. E as bagoas, deixaranlle sitio ós sorrisos que sairán dos teus ollos, en canto penses nél.
(De Pepe, para o meu amigo Elisardo e o seu filliño Brais)
Entre O Castelo e Muimenta 