Category Archives: MUSICA GALEGA
ARRIEIRIÑOS SOMOS…
ARRIEIRIÑOS SOMOS…
Un día do mes de Maio,
fun mercar un pouco viño,
co acordeonista José Carlos,
con Benito, e mais Toniño.
Mercámolo en Ribadavia,
e coa calor que facía,
quixemos mollar a gorxa,
cuns grolos d’auga fría.
Ó non topar unha fonte…
que no camiño non había,
pensamos proba-lo viño,
e non morrer coa sequía.
O conto foi que entre contos,
e trago vai e ven de viño,
valeirámolos pipos antes,
de chegar ó Carballiño.
E menos mal, que aquel día,
non viña Julio. “O jaiteiro”
porque entonces, si que o viño,
non chegaba nin a Leiro.
O poema, está dedicado ós amigos: Jose Carlos, Benito Salgado, Antonio Vázquez e Julio González.
A Cantiga dos arrieiros, foi grabada na Feira dos Carballiños de Vilatuxe (Lalín) no mes de Maio do ano 2016
PRA BELÉN IMO-LOS TRES: PEPE, JULIO E ANDRÉS
PRA BELÉN IMO-LOS TRES: PEPE, JULIO E ANDRÉS
Camiño imos hacia Belén,
que anda o meniño a chorar,
imos cantarlle pra adormiñalo,
e que deixe de berrar.
Para cambiarlle os pañais,
levamos ó amigo Andrés,
que dalle xeito a cambialos,
do dereito e do revés.
Ten moita maña pro asunto,
xa que de nenos, ten tres,
e xa limpou tantos cus,
que non lle causan estrés.
Camiño imos hacia Belén…
Tamén vai Julio, ”O Jedellas”
que lle fixo un biberón,
e mentras o neno chupa,
vaille toca-lo acordeón.
Fíxollo con chiculate,
e cun cuartillo de leite,
e pra escorrentalle o frio,
unhas pingas de augardente.
Camiño imos hacia Belén…
Eu levo dende Lalín,
para facer ó camiño,
unhas lescas de xamón,
e unhas cunquiñas de viño.
E pro xantar do meniño,
uns greliños con lacón,
e uns chouriciños ó viño,
que seica é un neno lambón.
Camiño imos hacia Belén…
– Panxoliña dedicada ós meus amigos Julio González Álvarez, e Andrés Lorenzo Castro, que andan sempre ó meu rabo decindome… “Quéeee, a ver cando nos dedicas unha cantiguiña pra convidarte a unhas cervexas”
Pois dito e feito!!
“HOMENAXE A JOHN BALAN”
“HOMENAXE A JOHN BALAN”
Fai uns meses, o meu bo amigo Benito, do grupo “Os Saljariteiros” pedíume para a homenaxe ó mariñense de pro, John Balan, unha cantiguiña para cantala os nenos dun cole da vila no “Son de Marín” no Parque Eguren
Por mor do Covid, os rapaces non puideron cantala, e Benito, grabaouna coa zanfona para proxectala durante a homenaxe que se lle rendíu.
Acabo de atopala na Canle de You Tube de Beni. Así que aí vai xunto co texto:
JOHN BALAN
Vímosvos falar dun home,
que era toda unha orquesta.
O seu nome era John Balan,
e facía el solo a festa.
Arrimábase a unha porta,
pra facer a percusión,
e cos sons da súa boca
tocaba calquer canción.
Facía o són da trompeta,
tamén o do saxofón,
e coas maus arremedaba,
como se toca o trombón.
Imitaba o son do trole,
pitando de tal maneira
que asustaba ós caminantes,
que iban cos ovos pra feira.
Mentras esperaba o turno,
pra poder cortar o pelo,
contaba pelis do oeste,
vestido igual cun vaqueiro.
Percorreu toda Galicia
e ata America, foi dar,
e fixéronlle un programa
que dou moito que falar.
Nos seus derradeiros anos,
era toda unha ledicia,
miralo en moitos programas,
da TV de Galicia.
Sempre na nosa memoria,
polo seu gran corazón,
hoxe vimos a cantarlle,
e dedicarlle esta canción.
A MÚSICA VAI POR BARRIOS EN PONTEVEDRA.
Pois vai ti ver, que fai un par de días, entereime de que o concello, estaba levando a musica ás prazas dos arredores do centro da capital. Algo así como ás provincias con respecto de Madrid.
E souben, pola súa páxina do Face, que o grupo “Os Ghalos do Curral”, cantaban na Parda, a escasos cen metros da miña casa.
Así que alá fun feito un foguete para disfrutar dunha boa sesión vermú musical.
Cando cheguei alí, o que vin, pareceume desolador. Xa o di todo que solo se puxeran 20 sillas, como se xa o concello, soupera de antemán, que estaba organizando mal a cousa. Eso si… as medidas de seguridade anti coronavirus, perfectas, que todo hai que dicilo.
Alí xuntámonos duas ducias de persoas para disfrutar da música tradicional, e falando con algún veciño, decatámonos de que no concello, ou son moi burros, ou non teñen nin idea de facer istes concertos. Porque ninguén sabía do evento que se facía alí, nin quen tocaba, e os que nos achegamos, ou ben eramos amigos do grupo, ou algunhas das persoas que por alí paseaban.
Escoitas tocar, e vas ver que hai.
E posto a pensar, digo eu: Pero custa moito facer uns cartaces para poñer nas cafeterías e comercios do lugar onde se celebran estas cousas?
E non se poderían facer uns papelitos para poñer nos mostradores decindo o que hai?
Ou unha pequena valla publicitaria no sitio, indicando os días e os concertos que alí se fan, para que o sepan polo menos os veciños?
Pero se ata nas festas da miña aldea se fai!!!
Pero o peor, veu despois, cando empezou o concerto.
Cagada (con perdón) de escenario, por chamarlle de algunha maneira.
Baixo un sol, que caía a plomo, e sen toldo por riba!!
Que se torrisquen os músicos, que total, co que cobran, dalles para mercar un pucho!!
Xa quixera eu ver un pleno municipal onde se fixo o concerto. E alcalde e concelleiros, sen pucho!!! Anda que non me iba rir nin nada!!
Iban saber o que é un carracho tomando o sol na pola dun codeso.
Se nono vexo, nono creo… co que custan catro cartaces para poñer nos arredores, e alo menos, que nos enteremos os veciños da movida que temos á porta da casa, e un toldo para protexer ós músicos dunha insolación.
Ó millor, é que gastaron todolos cartos no formigón e pedra labrada empregados na ponte do Burgo, que xa parece aquilo a pista de despegue do aeroporto de Peinador en vez dunha ponte romana!!
Bueno, anque iste é outro cantar e non o dos Ghalos. Menos mal que istes coa súa música, fixeron que se me pasara o cabreo por uns intres.
Que diferencia… Pola tarde, achegueime ó concello da Lama, a escoltar o concerto da banda de música da miña aldea de Muimenta, e alí, si que o publicitaron ben publicitado. E os músicos, sentíronse moi a gusto ante a xente que acudiu a escoitalos. Se ata se pasou algún membro da corporación que coñezo para supervisar as cousas.
Pois a levalo con calma, porque penso que esto é momentaneo. En canto pase isto do coronavirus, xa non haberá mais música nos barrios, e volverá todo po centro.
Pois ala, veña. Que teñades bo día, a ser bos, e perdédevos polas congostras dos arredores de Pontevedra, que de momento aínda non lles botaron o formigón que tanto gusta a esta corporación municipal.
Apertas para todos.
(As fotos son dos Ghalos e de Radio Nova da Lama)
PUIDERA SER…
PUIDERA SER..
E unha das tres cantiguiñas que fixen durante o confinamento.
Niste caso, dedicada ó día da Patria Galega que celebramos o vindeiro día 25, e feita dun poema do meu amigo e compañeiro Baldomero Iglesias Dobarrio (Mero), do seu poemario “RECENDOS DE LUZ E SOMBRAS”
Espero que vos guste e que a compartades se vos presta.
Que teñades bo día da Nosa Patria, moitas grazas, e unha aperta para todos.
Deixovos o poemiña de Mero:
PUIDERA SER
Puidera ser Galicia a Nosa Patria
se a memoria de quen somos se lembrara.
Puidera ser Galicia a Nosa Patria
se nacer nesta Nación
fose a honra aínda gardada.
Puidera ser Galicia a Nosa Patria
se a nosa Fala, estivese
en boca madurada.
Puidera ser Galicia a Nosa Patria
se os seus fillos deixaran de purgala.
Puidera ser Galicia a Nosa Patria
se deixaran un día de matala.
Puidera ser Galicia a Nosa Patria
se os de fóra non viñeran explotala.
Pudiera ser Galicia a Nosa Patria
se os menceres abriran alboradas.
Pudiera ser… E aínda así é a Nosa Patria
se entre todos somos quen de recobrala.
Puidera ser Galicia a Nosa Patria
Se a memoria de quen somos se lembrara.
https://www.youtube.com/channel/UCtCBIG_lsq37q26iSqKSzug/featured?view_as=subscriber
AÍ VEN O MAIO
AÍ VEN O MAIO
AÍ VEN O MAIO DE FLORES CUBERTO …
Esta, é unha estrofa popular, coa que se lle daba a benvida ó mes mais florido do ano, utilizada tamén por Rosalía e Ramón Cabanillas.
PUXÉRONSE Á PORTA CANTÁNDOME OS NENOS…
Os nenos do lugar, eran os que iban cantando de porta en porta cun maio, que se facía (varía según o lugar) nunha taboa espetada nun pau e toda cuberta de frores e fiuncho.
E OS PUCHOS FURADOS PARA MIN ESTENDENDO…
Ó rematar de cantar, os nenos pasábanlle un pucho ó ointe para recibir os agasaios polos seus cantos. Ó decir “puchos furados” da a entender, que os nenos eran probes.
PEDÍRONME CROCAS DOS MEUS CASTIÑEIROS…
As “crocas” son as castañas secas no canizo, teñen outros nomes según a bisbarrra. Polo Deza tamén se coñecen como “cascallos” ou “Castañas pilongas” e cando chegaba o mes de Maio, aínda quedaban castañas das recolleitas no ano anterior.
PASADE, RAPACIÑOS, CALADOS E QUEDOS…
O oínte pídelle ós rapaces que entren na casa.
QUE O QUE É POLO DE HOXE QUE DARVOS NON TEÑO…
Anque non ten nada que darlles de comer
EU SONVOS O PROBE DO POBO GALEGO…
Porque é o pobo galego que está pobre
PARA MIN NON HAI MAIO, PARA MIN SEMPRE É INVERNO!
Refírese a que está probe durante todo o ano.
CANDO EU ME ATOPAR DE DONOS LEBERTO…
Cando se libere dos explotadores e dos señores do pobo (Señores da casa grande)
E O PAN NON MO QUITEN TRABUCOS E
PRÉSTEMOS…
E cando os frutos das súas colleitas non llos quiten os empeños e os préstamos dos bancos.
E COMO OS DO ABADE FLOREZAN MEUS EIDOS…
Cando as súas hortas señan ricas en colleitas coma as dos curas e as da igrexa en xeral.
CHEGADO HABERÁ ENTONCES O MAIO QUE EU QUERO.
Entón si será primavera para el e para o pobo galego, sen impostor, cregos e señores.
QEREDES CASTAÑAS DOS MEUS CASTIÑEIROS…
Dille os nenos, que se queren o agasaio das castañas.
CANTÁDEME UN NAIO SEN BRUXAS NIN DEMOS
Que lle canten un maio que non conteña supersticións… un maio diferente
UN MAIO SEN SEGAS, USURAS NIN PREITOS…
Un maio sen ter que ir a Castela á sega, sen préstamos e sen preitos ca xustiza.
SEN QUINTAS NIN PORTAS, NIN FOROS, NIN CREGOS…
Sen ter que facer a MILI obligatoria (A miña interpretación persoal) sen pagar impostos por vender as colleitas, e sen ter que pagar ós señores e á igrexa por traballar a terra.
MIÑAS CANTIGAS DURANTE O CONFINAMENTO PRODUCIDO POLO COVID19
CEIP SEQUELO – MARÍN
http://www.edu.xunta.gal/centros/cepsequelomarin/?q=node/1781&fbclid=IwAR0k2jkGNj5maSC5JWaeMMFfXp5GN5-9KXxknFXEllNjc-Nj9wdC2mlz6y0
TVG
http://www.crtvg.es/tvg/a-carta/a-revista-4371893
CEIP XESÚS GOLMAR – LALÍN
https://www.edu.xunta.gal/centros/ceipxesusgolmar/node/541
FACEBBOK
FALTOS DE SAÚDE DEMOCRÁTICA
FALTOS DE SAÚDE DEMOCRÁTICA
……. Despois de ollar un resumo do debate de onte no congreso, e mirando como se tiran à cara os mortos uns ós outros, ata sinto vergoña allea, e o asco mais repugnante que poido sentir por todos iles.
……. Imos a menos!!
……. Neste país, imos a menos democráticamente falando.
……. É increíble que os líderes dos partidos, non se poñan dacordo para nada, e menos para xuntar as súas forzas pola situación tan grave que estamos a pasar, e o único que fan é criticarse mutuamente, e a ver cal diles di as burradas mais grandes.
……. E tanto teñen uns coma outros. Mesmo asemellan bandas rueiras. Solo lles faltan os bates de béisbol, as cadeas e as navallas nas maus. E o peor de todo é que todos estes valores negativos, estanllos a transmitir á población, coma se doutro coronavirus se tratase, e así vemos nas redes, as burradas mais grandes que te podes botar na cara.
……. E vou poñer un ejemplo do contaxio que producen istes indeseables. O de o médico epidemiólogo Fernando Simón.
……. Resulta que iste home, licenciado en mediciña e especializado en epidemioloxía na “Escola de higiene e mediciña tropical de Londres” e que exerceu como director dos centros de investigación de enfermedades producidas por diversos virus en Mozambique e Burundi, está considerado coma un dos epidemiologos mais importantes do mundo, por organizacións coma a OMS ou o Centro Europeo pra Prevención e Control de Enfermedades.
……. Pois ben. Este señor, foi insultado ata límites insospeitados polos simpatizantes e representantes do PP. E palabras coma inútil, mata vellos, ou roxo de merda, aparecian en cantidade de mensaxes nas redes e nos comentarios dos artigos de prensa.
……. Claro. O que non sabían, é que foi Rajoi no ano 2012, quen o nomeou Director do Centro de Coordinación de alertas e emergencias do Ministerio de Sanidade. E o mellor de todo é que foi tamén o portavoz, cando a epidemia do Évola.
……. Claro que daquelas, eran os do PSOE quenes o poñían a caldo e o trataban de inútil botándolle os mesmos insultos que lle din agora.
……. Esto vai a menos. E a democracia, cada vez, é menos democracia, e os pactos entre os partidos actuais son impensables. O que digo no título… os políticos que temos, están faltos de saúde e cultura democrática.
……. E para rematar, vou contar unha cousa, que fala moi ben da diferncia dos políticos dos anos oitenta a os de agora.
……. Eu son un gran mante da radio. Teñoa prendida moitas horas durante o día, e fai xa uns cuantos anos, habia nas tardes dos mércores na “Ventana da SER” unha tertulia de políticos “Tertulia de sabios” que eu non me perdía nunca. E os contertulios que estaban, entre outros que xa non lembro, eran Gregorio Peces Barba, Herrero de Miñón e Ernest Lluch, este último, asesiñado por ETA, nos tempos en que se facía a tertúlia que presentaba a xornalista Gemma Nierga. Lenbro a Gemma que anque chorando seguido, fixo o programa inteiro co resto de contertulios o mesmo día ou ó seguinte de que o asesiñaron.
……. Pois ben. Nunha desas tertulias, Herrero de Miñón que me parece que era o portavoz de AP naqueles tempos, contou unha anécdota de Ruiz Gallardón, pai do que foi despois alcalde de Madrid.
……. Resulta que cando se facian as xuntanzas sobre a tramitación dunhas leises de traballo, un día dos Santos Inocentes pola tardiña, Herrero de Miñon, gastoulle unha iñocentada a Ruiz Gallardón decíndolle: Oes, chama un taxi e vaite correndo á Moncloa, que acaba de chamar Felipe González, dicindo que hai unha xuntanza dos distintos partidos para tratar diversos asuntos.
……. E Gallardón, colleu un Taxi e marchou pra Moncloa sen decatarse de que era o día dos Iñocentes.
……. Cando chegou o palacio, e saiu Felipe a recibilo, este díxolle que el non había convocado reunión algunha, que a ver se lle gastaran unha inocentada.
Gallardón, decatándose de que Herrero de Miñón fixéralla ben feita, dou volta para marchar. En canto a dou, chamouno Felipe e díxolle: Non te vaias, aproveita que estás aquí, pasa, e charlamos un rato.
……. Pois seica acabaron os dous, na famosa “Bodeguilla da Moncloa” papando xamón e bebendo viño ata altas horas da noite.
……. Pois ben. Isto, sería impensable hoxe, entre Pedro Sanchez, Pablo Casado, Santiago Abascas e Pablo Iglesias… mais ben, rematarían a navallazos, ou enzarzados nunca liorta coma se dunha xaula de grilos se tratase.
……. Porque agora, o que conta é gañar as eleccións por riba de todo, sen que lles importe o país nin os cidadans. O que importa, e facer campaña electoral un día si e outro tamén. Anque sexa utilizando as mortes de didadáns, motivadas polo terrorismo, por pandemias ou por accidentes.
……. Pois xa lles val.
……. Fixen a promesa de non volver a votar nas eleccións xerais. A miña promesa, hoxe, aínda é mais forte que fai dous días.
……. Apertas para todos. E cando todo isto remate, verémonos nos furanchos, e entre cantigas e cuncas de tinto, esquecerémonos de todos istes buítres sedentos de sangue, que viven a costa do noso suor e das nosas bagoas.
O DÍA QUE CAMBIEI A MOZA POLA TABERNA
O DÍA QUE CAMBIEI A MOZA POLA TABERNA
…….. O poema, fíxeno a comenzos de ano, inspirándome nos poemas das alboradas de Cunqueiro, ó volver a ver no blogue “AQUAM LATAM” do amigo Manolo Busto, a foto do Señor Souto na súa taberna. Taberna na que botei moitas noites da miña mocedade cantando cos meus amigos daquel tempo.
…….. Cando o escribín, non foi coa idea de musicalo, pero poucos días despois de facelo, tiña que cantar nos pendellos da Agolada. Así que, pensei que sería bo poñerlle música e cantalo alí.
…….. E aproveitando que o Arnego nace na Serra do Faro, e ás musas andaban a meter os pes nas súas augas, non me fixo falta pensalo dúas veces, e a cantiga, estreneina nos pendellos tal como eu quería.
…….. A taberna, atopábase onda a ponte vella de Vilariño (a casa segue alí reconvertida en “Puticlú” unha magoa non aproveitala como casa de cultura ou algo así) e na parte de riba dela, había unha tosta para a producción de enerxía eléctrica. Os mozos de Cadrón, Agolada e dos seus arredores, iamos a bañarnos nela polo vrau. Eu ia coa miña guitarriña ó lombo dende o Castelo, e despois pola noitiña, botabámoslle unhas cantiguiñas alí mentres bebiamos un “Fis Fas” daqueles que había.
…….. Gardo moi boas lembranzas dese lugar, e de feito, cada vez que paro a tomarlle unha jasiosa no Merendeiro do Arnego, que queda a uns 100 mts. de onde estaba a taberna, sempre paro despois na ponte, e vanseme os ollos pra casa que tantas lembranzas garda baixo o seu teito.
…….. O poemiña, non é que conte a verdade de cómo eran as cousas, xa que daquelas e aínda despois, non cambiaba a música polas mozas, pero bueno, é unha maneira de falar e de dicir que tamén me gustan moito as cantigas nas tabernas. Tabernas reconvertidas hoxe en día en furanchos, pero que seguen gardando o sabor do bo viño e a boa música.
…….. Pois nada. Que teñades un bo día, a ser bos, e levadeo con sosego, que nun mes, andamos perdidos polas congostras mirando como maduran as ameixas e as uvas, e as amoras e as cereixas.
…….. Apertas para todos.
A Cantiguiña está basada nun dos poemas recolleitos nas alboradas de Cunqueiro sobre o poeta Antonio Noriega.
