“PONTE CALDELAS” . Ponte Caldelas, é un fermoso concello da provincia de Pontevedra, que según parece, recibe o seu nome da ponte sobre o río Verdugo, e polos manantiais de augas sulfurosas que hai nas súas ringleiras. . É un concello ó que vou moito polos grandes amigos que teño tanto na vila coma nas parroquias, e porque son un namorado da serra do Suído e dos montes que rodean ó concello. . Así que, pensei que a vila, merecía unha cantiga a modo de un himno. E como dicimos os músicos, puxen os dedos nas teclas, e non evitei a tentación de facela. . A cantiga xa a fixen fai tres anos, pero por diversos motivos que non veñen moito a conto, non decidín publicala ata o de agora. . Así que, espero que lles guste, alo menos, as xentes desas terras tan fermosas, e que sepan que a fixen con todo o cariño que lle teño. . Se é así, para o vindeiro ano, estrenareina publicamente na fermosa alameda que hai na vila, acompañado dunha morea de amigos e de todos os que queiran participar. . Será toda unha ledicia facelo. . Unha aperta para todos, e moitas grazas de antemán!
……………….
PONTE CALDELAS.
Ponte Caldelas, Ponte Caldelas,
ti eres a mellor vila,
das da provincia de Pontevedra.
De Pontevedra, de toda Galicia,
ti eres Ponte Caldelas,
a mellor vila desta provincia.
Deitada aos pes do Suido,
entre a Fracha e Castrelada,
durme entre o coto da Brea,
o do Antón, e Penarada.
Neles aniñan as fontes,
que verten súas augas claras,
no Verdugo e no Oitavén,
pra ter súas terras regadas.
Ponte Caldelas…
Que fermosas as parroquias…!!!
As de Anceu e Forzáns,
xunto coa de Taboadelo,
e as de Tourón e Xustáns.
Castro Barbudo e a Insua,
xunto coa de Caritel,
Ponte Caldelas reloce,
como pintada a pincel.
Ponte Caldelas…
UNHA NOVA CANTIGUIÑA. . Aquí tedes a miña nova cantiguiña. Ata me parece que é a primeira cantiga de amor que fago cun texto meu. E a verdade que quedei contento con ela e gústame. Un dos motivos, seguro que é polo traballo que me dou rematala. . Os lugares nos que aparece o video, son uns remansos de paz onde me inspirei para facela, e neles naceu. Despois grabeina na tranquilidadeda casa. . Seguro que a incorporarei ós meus directos pro ano que ven, e como non podo tocar quitarra e piano a un tempo, pois a melodía do piano fareina asubiando, anque non debo facelo moi ben, porque miña nai decíame que non asubiara que asustaba ós melros. . Pois nada. que espero… e ogallá vos guste!
A VOLTAS COA “FOLIADA DE TENORIO” ……..Fai cousa dun par de anos, e cando me atopaba botando unhas cantiguiñas nunha das mesas que hai na Carballeira de San Xusto, achegáronse a min dúas mulleres entre estranas e curiosas, e con moitas ganas de cantar. ……..E como non. Entre algunha outra, cantamos a Foliada de Tenorio. Pero nada mais empezar, decateime de que as cousas non ian ben, e que o que elas cantaban, non tiña nada que ver co que cantaba eu. ……..Fixéronme saber, que a letra que se canta hoxe en día, non ten nada que ver coa verdadeira da cantiga. Que a actual, foi cousa de Avelino Cachafeiro, e que por iso fala de Soutelo. ……..E díronme o texto que según elas é o verdadeiro, e ata me comentaron que uns canteiros, labraron xa fai moitos anos o retrouxo nun penedo que hai nun lado da estrada que vai a Carballedo, pero que entre a matogueira e os alcolitros que prantaron, xa non se da chegado a el. ……..Así que, sexa certo ou non, alá vai o texto que según elas, é o verdadeiro.
FOLIADA DE TENORIO
Carballeira de Tenorio,
heina de mandar cortare,
cando vou pra Pontevedra,
quítame a vista do mare.
Ea, ea, salerosa… quítame a vista do mar-e.
—
RETROUSO
Como se colean as troitas n’a i’auga,
asi se menea teu corpo salada.
Como se colean as troitas no rio,
asi se menea teu corpo frorido.
—
Baila nena, baila nena
e non pares de bailar-e,
qu’as estrelas tamen bailan
sen perder seu alumar-e
Ea, ea, salerosa… sin perder seu alumar-e.
Anque me oiras cantar-e,
un ano mais nove meses,
nunca m-has d’ouir deci-re,
a mesma copla dúas veces.
Ea, ea, salerosa… a mesma copla dúas vece-es.
Se queredes que vos cante,
tendes que darme diñeiro,
porqu’a miña gargantiña,
non m’a fix’un carpinteiro.
Ea, ea, salerosa… non ma fix-un carpinteiro
Fai uns meses, o meu bo amigo Benito, do grupo “Os Saljariteiros” pedíume para a homenaxe ó mariñense de pro, John Balan, unha cantiguiña para cantala os nenos dun cole da vila no “Son de Marín” no Parque Eguren
Por mor do Covid, os rapaces non puideron cantala, e Benito, grabaouna coa zanfona para proxectala durante a homenaxe que se lle rendíu.
Acabo de atopala na Canle de You Tube de Beni. Así que aí vai xunto co texto:
Pois vai ti ver, que fai un par de días, entereime de que o concello, estaba levando a musica ás prazas dos arredores do centro da capital. Algo así como ás provincias con respecto de Madrid.
E souben, pola súa páxina do Face, que o grupo “Os Ghalos do Curral”, cantaban na Parda, a escasos cen metros da miña casa.
Así que alá fun feito un foguete para disfrutar dunha boa sesión vermú musical.
Cando cheguei alí, o que vin, pareceume desolador. Xa o di todo que solo se puxeran 20 sillas, como se xa o concello, soupera de antemán, que estaba organizando mal a cousa. Eso si… as medidas de seguridade anti coronavirus, perfectas, que todo hai que dicilo.
Alí xuntámonos duas ducias de persoas para disfrutar da música tradicional, e falando con algún veciño, decatámonos de que no concello, ou son moi burros, ou non teñen nin idea de facer istes concertos. Porque ninguén sabía do evento que se facía alí, nin quen tocaba, e os que nos achegamos, ou ben eramos amigos do grupo, ou algunhas das persoas que por alí paseaban.
Escoitas tocar, e vas ver que hai.
E posto a pensar, digo eu: Pero custa moito facer uns cartaces para poñer nas cafeterías e comercios do lugar onde se celebran estas cousas?
E non se poderían facer uns papelitos para poñer nos mostradores decindo o que hai?
Ou unha pequena valla publicitaria no sitio, indicando os días e os concertos que alí se fan, para que o sepan polo menos os veciños?
Pero se ata nas festas da miña aldea se fai!!!
Pero o peor, veu despois, cando empezou o concerto.
Cagada (con perdón) de escenario, por chamarlle de algunha maneira.
Baixo un sol, que caía a plomo, e sen toldo por riba!!
Que se torrisquen os músicos, que total, co que cobran, dalles para mercar un pucho!!
Xa quixera eu ver un pleno municipal onde se fixo o concerto. E alcalde e concelleiros, sen pucho!!! Anda que non me iba rir nin nada!!
Iban saber o que é un carracho tomando o sol na pola dun codeso.
Se nono vexo, nono creo… co que custan catro cartaces para poñer nos arredores, e alo menos, que nos enteremos os veciños da movida que temos á porta da casa, e un toldo para protexer ós músicos dunha insolación.
Ó millor, é que gastaron todolos cartos no formigón e pedra labrada empregados na ponte do Burgo, que xa parece aquilo a pista de despegue do aeroporto de Peinador en vez dunha ponte romana!!
Bueno, anque iste é outro cantar e non o dos Ghalos. Menos mal que istes coa súa música, fixeron que se me pasara o cabreo por uns intres.
Que diferencia… Pola tarde, achegueime ó concello da Lama, a escoltar o concerto da banda de música da miña aldea de Muimenta, e alí, si que o publicitaron ben publicitado. E os músicos, sentíronse moi a gusto ante a xente que acudiu a escoitalos. Se ata se pasou algún membro da corporación que coñezo para supervisar as cousas.
Pois a levalo con calma, porque penso que esto é momentaneo. En canto pase isto do coronavirus, xa non haberá mais música nos barrios, e volverá todo po centro.
Pois ala, veña. Que teñades bo día, a ser bos, e perdédevos polas congostras dos arredores de Pontevedra, que de momento aínda non lles botaron o formigón que tanto gusta a esta corporación municipal.
E unha das tres cantiguiñas que fixen durante o confinamento.
Niste caso, dedicada ó día da Patria Galega que celebramos o vindeiro día 25, e feita dun poema do meu amigo e compañeiro Baldomero Iglesias Dobarrio (Mero), do seu poemario “RECENDOS DE LUZ E SOMBRAS”
Espero que vos guste e que a compartades se vos presta.
Que teñades bo día da Nosa Patria, moitas grazas, e unha aperta para todos.
Entre O Castelo e Muimenta 