CAMAREIROOO… CUNCA DE VIÑO E TAPA DE CALLOS!!!

CAMAREIROOO… CUNCA DE VIÑO E TAPA DE CALLOS!!!
Hoxe levei a Isidoro,
tomar unha cunca de viño.
Tenvos bo gusto o gatiño,
pois se lle gustan os callos,
moito mais lle gusta o viño.
Xa pode pasar un ratiño,
que está farto o condenado,
leva media hora deitado,
e relambendo o fuciño!

O LAPIZ DO CARPINTEIRO

En certa ocasión, unha muller foi o seu xinecólogo/dermatólogo de costume, por un lunar que lle apareceu na pel.

– Moi bos días.

– Ola, moi bos días señor doutor.

– E logo que lle trae por aquí?

– E que saíume un lunar moi grande e negro nunha ingle, mesmo ó lado da raíña, e quería que mo sacara, porque afeame moito.

– A ver? Deixemo ver?

– Mire, doutor…

– Carafios!! É ben grande e ben negro. Voulle dar unha crema para que o embadurne ben con ella dúas veces ó día, unha pola mañá e outra pola noite. Penso que lle vai pasar, así que á volta dun mes volva por aquí, e miramos os resultados.

E así foi, a muller, volveu pra casa, fixo o que lle mandou o doutor, e volveu á consulta un mes despois.

– Moi bos días, que como lle foi coa crema?

– Mire doutor. Ó que lle botei a crema, desapareceu, pero agora apareceume outro igual do outro lado.

– Ostrás! Que cousa mais estrana e rara. Nada, voulle sacar unhas escamiñas coa pinza, e mandámolas analizar, pra saber se é benigno ou maligno, e bótelle a crema a este tamén. En canto veñan os análisis, xa a chamo.

E así foi. O cabo duns días, o doutor, chamou á muller para que fora a súa consulta, e en canto chegou:

– Moi bos días, doutor. Que resultaros saíron da analise?

– Vamos a ver, mulleriña. O seu home de que traballa?

– Ai! O meu home elle carpinteiro.

– Pois fagame o favor, e díagalle da miña parte, que antes de poñerse coa faena, saque o lapiz da orella. Xa mirará como non lle volven a aparecer mais lunares!!!

ODA ÓS ENSAIOS DA MAQUÍA

Onte á tarde pola fresca,
cando menos o esperaba,
un amigo me chamaba,
pra convidarme a unha festa.

Vente vindo, compañeiro,
pra facer unha foliada,
trae a guitarra afinada,
e ven coa fame dun larpeiro.

Que temos aquí un cociñeiro,
de primeira calidade,
trouxo carne en cantidade,
pra churrascala primeiro.

Pero coidado co homiño,
que é moi sedento tamén,
e mentras atende a sartén,
pódenos deixar sen viño.

Mentras ó garfo se aferra,
trago vai e trago ven,
co bon paladar que ten,
logo valeira unha xerra.

Pero e “un manitas” o homiño,
para facer o churrasco,
e bótalle moito tabasco,
para que tire do viño.

E hai que telo vixilado,
polas jedellas que tén,
se prende lume a sartén,
igual o deixa pelado.

E despois de ben mantidos,
ben bebidos e fartados,
uns cantares ben botados,
polos intres compartidos.

Moitas grazas compañeiro,
pola moi boa man que tés,
eres o rei do trespés,
e o millor dos cociñeiros!

O PEREGRINO E A CUNCA DE VIÑO

O PEREGRINO E A CUNCA DE VIÑO
Estou na de Pepe do Marco,
tomando unha cunca de viño.
Mesmo por diante da tasca,
vai pra Santiago, o camiño.

Algún que outro peregrino,
achégase a fotografiar,
a cunca co seu contido,
e de paso preguntar.

– Que clase de vino es ese?
Preguntoume un alemán,
– Viño branco, contesteille,
viño branco catalán.

– Me voy sentar a su lado,
si a usted le parece bien.
E sentouse o tipo ó meu lado,
e pediu unha cunca tamén.

Colleuna coas duas maus,
e case a valeira dun trago.
– Pidale a la camarera
otra taza que yo pago.

E alá pedin outra cunca
pra beber co peregrino.
– Hai que ver que buen color,
y que bien sabe este vino.

Todo cheo de emoción,
volveu pedir outra cunca.
– Este vino es el mejor,
que yo he bebido nunca.

Gustoulle tanto aquel viño,
que rascando nunha orella,
pregúntalle á camareira,
de lle vende unha botella.

– Si señor, las que quiera!
Ahora mismo se la traigo.
E berrou todo contento…
– Esta tierra tiene arraigo!

E alá marchou o bo home,
proseguindo o seu camiño,
mais contento cunhas pascuas,
e coa botella de viño.

Bo camiño ata Santiago,
e ata sempre, señor Garín!
Que sepa que aquí deixa,
un bo amigo de Lalín.

……………………..

Fai uns días, tiven a ledicia de coñecer a un peregrino alemán chamado Garín.

Un señor moi afable, que quixo tomar un viño conmigo. Parouse para preguntarme polo viño que estaba bebendo xa que solo coñecía o Ribeiro. Encantoulle o catalán branco. Tanto foi así, que bebeu tres cuncas e levouse unha botella. A verdade é que facía calor. Cando quixen facer un Selfie, pedíume que nono fixera e respetei a súa decisión. 

Un gran tipo que se merece un poemiña.

ODA Á TORTILLA DE PATACAS

ODA Á TORTILLA DE PATACAS
Vós mirade, vós mirade
a miña cena de onte,
da tortilla que hai na fonte,
a min tocoume a mitade.

A outra mitade quedou,
para os meus acompañantes,
que son todos bos rumiantes,.
e ni unha pizca sobrou.

Que o que corta e mais reparte,
suele ser sempre o mais listo,
e ó repartir os petiscos,
sempre leva a millor parte.

E vouvos falar do viño,
que aconpañou a faena.
Bebemos durante a cena,
catro xerros de Albariño.

Sopas de cabalo canso,
remataron coa quedada.
Imos bota-la mexada
que xa está o conto contado.

Os do grupo “A Maquía” unha noite que fomos mercar viño pros ensaios.

AMIGABLE CONVERSA NO RÍO VERDUGO

AMIGABLE CONVERSA NO RÍO VERDUGO
Un parrulo e un cormorán,
fixeron boa amizade,
e nunha pedra do Verdugo,
falaban así nunha tarde.

– Ti con qué matas a fame?
Díxolle o parrulo ò cormoran…
A min danme os rapaciños,
unhas codelas de pan.

– Eu sonche bo pescador,
contestoulle o cormorán.
E gústanme mais as troitas,
que as coldelas que me dan.

– Ten coidado compañeiro,
e vaite para outros eidos.
O domingo empeza a pesca,
e vanse cabrear os troiteiros.

– Moitas grazas meu amigo,
Ireime na mañanciña,
que alá polo mar das Cies,
hai bos bancos de sardiña.

– Fas moi ben querido amigo,
déixasme cheo de gozo,
que se te pilla un troiteiro,
igual che retorce o pescozo.

E colorín colorado,
xa está o conto contado,
Quedouse o parrulo na pedra,
e o cormorán… Emigrado!

(No río Verdugo en Ponte Caldelas)

ESTÁMOSLLE AGASAIANDO A NOSA TERRA ÓS VASCOS, CATALÁNS, E MADRILEÑOS!!

ESTÁMOSLLE AGASAIANDO A NOSA TERRA ÓS VASCOS, CATALÁNS, E MADRILEÑOS!!
.     O problema da Nosa Terra, dende tempos inmemoriais, é que sempre estivo gobernada polos caciques, e os de a pé non protestabamos, emigrabamos.
.     Na actualidade temos un goberno, ó que lle importa tres carallos a nosa paisaxe, o noso medio ambiente, as nosas fragas e os nosos montes. E aínda menos, lugares emblemáticos das nosas cumes, como este da foto sacada na Ermida da Xestosa, na Serra do Faro de Avión, onde prantaron eólicos ata as mesmas portas da Ermida.
.     Pero parvos non son, que van facer o floclore anual á Carballeira de San Xusto. Xa que no monte do Faro, onde a facían antes, está ateigado deles tamén.
.     Todo é unha desfeita.
.     Regálanlle os nosos montes ós cataláns, vascos, madrileños, portugueses, daneses, e así un longo etc. para que monten eólicos, mentras nós temos a elitricidade mais cara da peninsula e do resto do mundo.
.     Agora, por se fora pouco, encherannos o mar tamén, mentras a serra madrileña e o Manzanares, seguen sen ter ni un siquera… enténdaseme o do Manzanares para rir e non chorar!!
.     Rematarán coa pesca, que xa pouca nos queda, despois de ser o primeiro país pesqueiro do mundo non hai tanto tempo.
.     E por se todo isto fora pouco, nos montes arrasados polo lume, están permitindo a prantación de alcolitros, para contentar a ENCE..  Despois, dinnos dende a Xunta que os lumes que temos no verán, son provocados. Como se nono seuperamos nós!!
.     É o único que saben dicir… “El noventa por cienes de los incendios son provocados” 
.     Estoume rindo, porque xa miraredes como este vindeiro verán, din o mesmo!! Sempre o mesmo conto… “El noventa por cien de los incendios son provocados”
Pois claro!
.     Que os galegos seremos calquera cousa pero non burros, anque ás veces pareza que sí!
.     Pero decatámonos de que o primeiro incendiario é a Xunta, permitindo estas atrocidades. Polo menos, e xa postos, que non gasten os nosos cartos en comunicados absurdos e ridículos.
.     Se non hai intereses económicos no monte, iste non arde!!
.     Nunca ardeu. Nunca ardeu unha carballeira, todo o contrario, serven de cortafogos ante os alcolitros.
.     Por qué non prohíben a venda da madeira queimada? Eh? Por qué?
.     Todos sabemos o por qué, e eles tamén o saben, pero nono din… Chámanlle portas xiratorias.
.     As miles e miles de Ha. queimadas o ano pasado, seguen sen ser motivo de atención da inutil consellería do Medio Ambiente, e algunhas xa se están convertindo en prantacións de alcolitros.
.     or qué non prohiben prantar alcolitros nos montes queimados?
.     É que os lumes levan uns intereses detrás ocultos?
.     Rematarán prantandos nos testos dos xeranios, xa veredes. Xa que istes non producen cartos, e o único que fan e dar frores. E en vez de gatos e cans, teremos Koalas como animal de compañía. 
.     Nunca entenderei o porqué os nosos avós mataron por defender os marcos das leiras da súa propiedde, e nós somos incapaces de defendernos ante a invasión e roubo da riqueza da Nosa Terra.
.     Que foi do espíritu conbativo que tiñamos os mozos dos anos 70-80?
.     Que foi daquela loita defendendo a Nosa Terra ó berro de “Galicia é nosa e non de Fenosa” que tantas persecucións, carreiras e malleiras nos causou?
.     Bueno. A todo isto, vou calar porque me quento, e non quero.
.     Ós meus anos, prefiro tumbarme no meu sofá e tocar a guitarra pra ver se me sae unha cantiguiña nova.
.     Se isto me pillara nos meus anos mozos, ó millor tiña algún que outro disgusto por andar arrincando alcolitros recén prantados, e cun mecheiro na mau sen ser fumador.
.     E a bos entendedores… por min, que ardan todos cando aínda non valen pra vender.
.     Unha aperta, e que teñades bo día.

CANTANDO NAS TABERNAS

CANTANDO NAS TABERNAS.
.      Dende o mes de Novembro, estou vivindo e disfrutando das cantigas tabernarias tal como as coñecín de cativo alá pola taberna de Souto na Agolada, pola taberna do Reino en Cadrón (Lalín), e cos meus curmáns de Moneixas na taberna de Pachín.
.      E solo por poñer tres exemplos, porque polas tabernas das parroquias de Lalín, como nas de tantas e tantas outras, cantábase moito no tempo de lecer despois de facer as labores da casa.
.      A cousa é moi sinxela. Xuntarse cuns amigos, chamar por teléfono a unha destas tabernas dos arredores das vilas, e preguntar se se pode e deixan cantar.
.      Se che dín que sí, como é na meirande parte dos casos, pois na tardiña alá polas oito, aparecemos, sentámonos nunha mesa, empezamos a cantar, e que me leve o demo se non disfrutan e disfrutamos os que estamos alí, cantando as cantigas que todos sabemos.
.      E non importa cantar ben ou mal. O conto é cantar, e que a xente disfrute da música da Nosa Terra.
.      A instrumentación? Pois case ningunha, ou ningunha como podedes escoitar no video que acompaño. Có son das cuncas, das mesas e das palmas chegan dabondo, e se non: Unha guitarra, unha acordeón, e calquera instrumento de percusión, ós que hai que acarñar e non petar, para que non molesten as cantigas. Que unha cousa é acariñar un instrumento musical, e outra moi distinta, aporrealo!!
.      E o millor de todo, é non avisar a ninguén nin dicir en onde é a taberna a que se vai, porque se non, aparecen os seguidores e a xente de sempre, e as cantigas tabernarias, perden a esencia do que son, e convírtese a cousa nunha especie de concerto entre amigos.
.      O bo disto é, que nunca se molesta a ninguén. O que quere cantar canta, e o que non, que escoite. E se alguén di que molestamos, recollemos aparellos, a outro lado e todos tan contentos.
.      O pasado luns en Meaño, e o venres nunha taberna de Mourente, vivín a música, como facía moitos anos que non vivía. Chegamos as sete, e ata as 11, música a toda mecha. E as tabernas ateigadas de xente que ou cantaba, ou escoitaba, ou pedíache que cantaras unha cantiga que sabían.
.      O millor de todo é que na de Mourente, e según me contaron despois, que nesa taberna á que eu nunca fora, xógase moito a partida. Pois mentras estivemos alí, non houbo partida ningunha, o que quere dicir que disfrutamos todos da mesma música que nos xungue dende que nascemos.
.      Por se fora pouco, ata case non podemos beber tódalas cuncas de viño ás que nos convidaron. Pago por pago… eu cántoche e ti dasme de beber
.      Non vou dicir o nome das tabernas onde vamos, porque son tabernas con clientela fixa e “familiar”, pero nas sete que levamos ata o de agora, tanto no Deza coma en Pontevedra, pedíronnos volver outro día. Cousa que faremos, antes de que cada ún dos compoñentes dos grupos se dedique ós seus concertos do verán.
.      E aí seguiremos!!
.      Que nunca morra a Nosa Tradición Musical, na que as tabernas tiveron moito que ver no seu mantemento!!

ADIVIÑA…

Cal vai ser o xantar de hoxe,
que papará o Pepiño,
aceitadiño e picante,
un pouco duro, e quentiño?

Pra que pensedes un rato,
qué pode ser, e que non,
destaparei a resposta,
mentras fago a dixestión.

Nona direi mentras xanto,
que co fresco que está o día,
teño que papalo pronto,
e se falo moito… enfría!

ODA Ó PAN DE LEÑA. 
Isto si que vos é pan,
(e non o que merco a miúdo),
feito nun forno de leña,
ben cocidiño, e non crudo!

Que hai quen vende por un euro,
en vez de pan, unha cousa,
que ás dúas horas endurece,
coma se fose unha lousa.

Esta noite cando chegue,
sentirei tal emoción,
que pra cea comereino,
cheo de queixo e xamón!!

Barra de pan mercada nunha panadería artesán da Cañiza