NUBES

NUBES.
Nubes de tristura no horizonte,
chuvia de bagoas por chegar,
brétemas que se asoman caladas,
van alporizar a nosa paz.

Vidas que se truncan nun respiro,
folgos que parecennos faltar,
dores que se funden co silencio,
só a cor branca nos da paz.

Nubes, nubes…
nubes que non deixan respirar.
Nubes, nubes…
só a cor branca nos da paz.

Foi coma un solpor para os mais vellos,
prós mais novos duro de levar,
un rio no inverno, caudaloso,
sen remansos nos que repousar.

Ventos xa limparon o horizonte,
as bagoas deixaron de brotar,
neboas que se abriron cara ó ceo,
fan que o rio volva ó seu caudal.

Nubes, nubes…
nubes que xa deixan respirar.
Nubes, nubes…
só a cor branca nos dou paz.

……………………………………

NUBES.

É unha cantiga que comencei cando o confinamento da Covid, pero da que solo fixera unha estrofa e unha pequena idea da música.

A verdade é que me pareceu tan triste, que deixeina gardada na miña maleta da desorden.

Fai uns tres meses que me pillou a min a enfermedade da que aínda teño secuelas, e botei man do pouco que tiña para rematala, e así quedou.

É moi triste. Quizais a cantiga mais triste que fixen, pero aí está.

Advertisement