ODA Ó MEU AMIGO OLEGARIO.
Tranquiliño que eu estaba,
en moi boa señardade,
cando alá, dende Beade,
recibín unha chamada.
Era o amigo Olegario,
pra convidarme a un cocido,
pra xunto con outros amigos,
celebrar o aniversario.
Como a todas estas farras,
non se pode decir non,
pra amenizar a ocasión,
levei a miña guitarra.
E alá collemos camiño,
un tal Canabal e mais eu,
sentados no coche seu,
e os dous moi contentiños.
En Beade xa esperaban,
Carlos, Suso e mais Andrés,
picando nuns tentempés,
mentras uns viños cataban.
Foi un fermoso serán!!
Papándolle un bo cocido,
regado cun mellor viño,
e tartas pra rematar.
E como non hai sobremesa,
sen botarlle unhas cantatas,
entre copas e cubatas,
ata foi a Marsellesa.
Moitas grazas Olegario,
por sacar pra ocasión,
a garrafa do sitróm,
e os licores do armario.
Moita sorte, que a mereces,
e que cumplas moitos mais,
nós estivemos moi formais,
e ti, cumpliches con creces.
Entre O Castelo e Muimenta 