A ORQUESTA CARACAS DE LALIN
O lalinense Julio González, ún dos mellores músicos e compositores das Terras do Deza e parente directo dos Dezas de Moneixas, fundou no ano 1961 a orquestra que sería a embaixadora de Lalín durante tres décadas por Asturias, Cantabria, Castela, León e Portugal.
Dos “Caracas”, como era coñecida entre os veciños da comarca, temos moi boas lembranzas os que alá polos 70 eramos mozos e nas noites dos sábados nos achegabamos a bailar a “Sala Campos” ou a calquera das festas das parroquias da contorna, e poder bailar o seu ritmo aqueles bailes latinos dos que moitos eran compostos por Julio.
O seu fillo Carlos Gonzalez, integrante da formación dende os seus inicios, á idade de 14 anos, promoveu unha xuntanza no ano 2009 a que acudirían unha ducia de antigos intérpretes que pasaron pola orquestra nas súas tres distintas etapas. Na comida, lembráronse as mil e unha historias do grupo, os milleiros de quilómetros percorridos e os pequenos descansos entre festa e festa, e non en hoteis de luxo precisamente.
Pola orquestra pasaron na década dos 60 algo máis dunha decena de músicos. Ademais do mestre González. O seu fillo Carlos, recorda con gratitude ao cantante José Luis “O Barbeiro”, e ao resto da formación: Manolo Buxán, Manolo Lalín, José Neira (Ou Polo), Jesús de Pareizo, Manolo de Baldomero, Jaime Silva, Antonio dá Xesta, Manolo Barcala e a el mesmo; Carlos González ao que o seu pai mandou de moi novo a Pontevedra a estudar acordeón. “Non, nunca chegamos a ir tocar á capital de Venezuela, porque a algún dáballe medo cruzar o charco”, ironiza sobre unha viaxe que puido e non se concretou. Os músicos, que ensaiaban unha vez á seman en inverno nun local da Avenida Bos Aires “preto dá clínica de Rapariz”, soportaban xornadas maratonianas en verán. “Daquela había que chegar ao campo, montar o escenario, os altovoces colgalos dos carballos e tocar ata ás 4 dá mañá”, di Carlos con nostalxia e engade que as estradas de entón deixaban moito que desexar.
Na década dos 70 houbo algúns cambios e pasaron polo grupo os cantantes Manuel Ramón de Bembrive e Sito Mariño de Arzúa. A eles uníronse nalgún momento Agustín Rielo, de Bermés; José Ramón García (A Veiga), Francisco Lois (Brántega), Orencio Pallares (Bermés), Victorino Iglesias e Alfredo Barcala. “Tamén chegou o mellor saxo que pasou pola orquestra, Pancho de Madriñán,” di Carlos. Na última etapa, a formación extinguiuse no ano 86, sumouse Joaquín, natural de Ponte Arcediago, ás voces, así como Odilo, Pablo, Urbano, Manuel Madriñán, José Crespo e Manolo González.
Magoa que algún dos integrantes xa non os poideran acompañar, Carlos confía en manter vivo o espírito da orquestra durante moitos anos. Só lamenta que precisamente fose en Lalín onde “A Caracas” tivese menos repercusión que noutros puntos da xeografía galega e foránea. É que aquilo de ser profeta na terra de cada un, non sempre se consegue.
(Información recolleita do Faro de Vigo na súa edición do Deza, nun artigo de Alfonso Loño)
Distintos Saxos de Julio Gonzalez
Partitura da peza “TERRA GALEGA” Unha xota composta por Julio Gonzalez.
(O meu agradecemento a Isabel González Novoa, filla de Julio, polo aporte de tan valiosos documentos fotograficos, xa que sin a súa preciada axuda sería imposible que eu fixese a lembranza de istes grandes músicos da Nosas Terras do Deza, aos que tanto lles debemos os que tivemos a ledicia de disfrutar da súa musica sendo mozos )
Fotos cedidas por José Ángel Silva Mejuto;
Entre O Castelo e Muimenta 