A HISTORIA DE MANUEL DO CAMPO

A HISTORIA DE MANUEL DO CAMPO

Si queren oíla, ireilles contando
a vida privada, de Manuel do Campo.

 

O Manuel do Campo, como era moi listo

saliu retratado, nas caixas dos mistos.

O Manuel do Campo, cando era pequeno,

á primeira moza, deixouna cun neno.

 

E cando era novo, foi tunar a Mieres,

e volveu pra casa, con sete mulleres.

 

E Manuel decía: eu que vou facer,

que sete mulleres, n-as podo atender.

 

E morreulle unha, pero el non ten pena,

porque ainda lle queda, a media docena.

 

Pasou algún tempo, e entre unhas e outras,

de fame e disgustos, morreronlle todas.

 

Correuse a sonado,qué lles facía,

Buscou e buscou, e ningunha o quería.

 

Non poido vivir, así deste xeito,

qu-eu a dormir solo, non estou afeito.

 

E tiña unha burra, tan feita e tan linda,

que a considera, como da familia.

 

E dixo Manuel, vou a onda do cura,

que si me autoriza, cásome ca burra.

 

E díxolle o cura: ¡Que o demo te vexa¡

eu non che autorizo, a burra na Iglesia.

 

Díxolle Manuel: elle a miña sorte,

si non é na Iglesia, cásenos na corte.

 

Prepara o presebre, para a cerimonia,

e tés que ir vestido, cunha albarda nova.

 

Mire señor cura, por eso non seña,

que non hai casado, que albarda non teña.

 

E díxolle o cura: Para cousa ir ben-he,

hai que preguntarlle a burra tamén-he.

 

E dóxolle a burra, eso si que non,

teño outro mais guapo, na corte de Antón.

 

Eu ben o conozo, a ese galopín,

non creo que sea, mais burro ca min.

 

E díxolle a burra: non presumas tanto,

si non é tan burro, ten outros encantos.

 

Dame un bico, burra, qu-eu sei que me queres,

e non estou disposto, a que me desprecies.

 

Contestoulle a burra: ti que eres tan guapo,

bícame, se queres, debixo do rabo.

 

E Manuel, celoso, e cheo de furia,

colleu o coitelo, e matou a burra.

 

Despois de facelo, botouse a chorar-e

¡¡ Eu a miña burra, n-a poido olvidare !!

 

Adios miña burra, miña compañeira,

mañá te levaba, co millo á feira.

 

Contestoulle a burra: ¡Tócate o carallo!

o millo, se queres, lévalo no carro.

 

E a burra de morta, rejañaba os dentes,

e iba decindo: ¡Adeus meus parentes!

 

E a burra, de morta, levantaba o rabo,

e botaba “flores”, pra Manuel do Campo.